The Last Trapper - Review
The Last Trapper – Ο Τελευταίος Κυνηγός
**(2/5)
Σκηνοθεσία: Nicolas Vanier
Σενάριο: Nicolas Vanier
Παίζουν: Norman Winter, May Loo
To Bowling for Columbine, το καυστικό ντοκιμαντέρ του Michael Moore για την οπλοκατοχή, πέρασε το μαχητικό ρεπορτάζ στον κινηματογράφο και μετέτρεψε τα ντοκιμαντέρ στα νέα αμερικάνικα blockbusters. Οι Ευρωπαίοι όμως, είχαν μυριστεί τις δυνατότητες του genre, μετά την εκπληκτική εισπρακτική επιτυχία του Μικρόκοσμου (1996), της γαλλικής παραγωγής που παρουσιάζοντας τη ζωή των εντόμων, πέρασε το μεταμεσονύκτιο πρόγραμμα της ΕΡΤ σε άλλα επίπεδα.
Τον Μικρόκοσμο ακολούθησαν –εν μέρει λόγω των δικών τους δυνατοτήτων, εν μέρει λόγω κεκτημένης ταχύτητας- τα Ταξιδιάρικα Πουλιά το 2001, ενώ φέτος έρχεται ο Τελευταίος Κυνηγός. Ο Nicolas Varnie, μας μεταφέρει στα Βραχώδη Όρη, εκεί που ζει ο Nortman Winter, ένας από τους τελευταίους θηρευτές. Αυτό σημαίνει ότι ο Winter κυνηγά μεγάλα θεριά, πουλά τις γούνες τους για χρήματα, χρησιμοποιεί το κρέας τους για τροφή, και μοιράζεται το οικοσύστημά τους για σπίτι. Κι έτσι περνάει ο καιρός. Μόνο που τον πετυχαίνουμε σε άσκημη περίοδο. Οι αχόρταγες πολυεθνικές, εισβάλουν στα λημέρια του για να τα αποψιλώσουν, διώχνοντας τα ζώα και τον ίδιο σε πιο παρθένες περιοχές. Αλλά ο Nortman δεν τους κρατάει κακία. Πάει εκεί που τον πάει η φύση.
Τι κοινό έχουν οι τρεις ταινίες; Εν αντιθέσει με τις αναλύσεις για τις αναπαραγωγικές διαδικασίες της πέστροφας και τις καταστροφικές συνήθειες του δάκου, με τις οποίες έχει συνδεθεί ο όρος ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα, και οι τρεις τους καταπιάνονται με ένα φαινομενικά αδιάφορο θέμα, μετατρέποντάς το σε υπερθέαμα μαγευτικών τοπίων, συνοδευόμενων από ενίοτε συναρπαστικές «ανατροπές της πλοκής», ευγενική χορηγία του απρόβλεπτου ταμπεραμέντου των φυσικών φαινομένων. Α, και φυσικά, τον Thierry Machado, διευθυντή φωτογραφίας και των τριών ντοκιμαντέρ, υπεύθυνου για τα μαγευτικά τοπία, που είναι στην ουσία αυτά που κρατούν τον θεατή στην αίθουσα, γεμίζοντας το νεκρό χρόνο και, στην περίπτωση του Τελευταίου Κυνηγού, καλύπτοντας τους αδιάφορους διάλογους σαπουνόπερας.
Εν ολίγοις, στον Τελευταίο Κυνηγό θα έχετε την ευκαιρία να δείτε πώς ένας κάστορας φτιάχνει το φράγμα του, πώς μία και μόνη αλοιφή μπορεί να θεραπεύσει από πυρετό και διάρροια μέχρι πονοκέφαλο και μολύνσεις του αυτιού, και πώς ένας άντρας φτιάχνει από το μηδέν, χρησιμοποιώντας μόνο κορμούς δέντρων, αυτά τα υπέροχα καταφύγια που έχετε δει στα εφηβικά θρίλερ. Αν αυτό είναι το στυλ σας, καλώς ήρθατε στη χώρα του Marlboro. Ειδάλλως, σύντομα στην κρατική τηλεόραση.
**(2/5)
Σκηνοθεσία: Nicolas Vanier
Σενάριο: Nicolas Vanier
Παίζουν: Norman Winter, May Loo
To Bowling for Columbine, το καυστικό ντοκιμαντέρ του Michael Moore για την οπλοκατοχή, πέρασε το μαχητικό ρεπορτάζ στον κινηματογράφο και μετέτρεψε τα ντοκιμαντέρ στα νέα αμερικάνικα blockbusters. Οι Ευρωπαίοι όμως, είχαν μυριστεί τις δυνατότητες του genre, μετά την εκπληκτική εισπρακτική επιτυχία του Μικρόκοσμου (1996), της γαλλικής παραγωγής που παρουσιάζοντας τη ζωή των εντόμων, πέρασε το μεταμεσονύκτιο πρόγραμμα της ΕΡΤ σε άλλα επίπεδα.
Τον Μικρόκοσμο ακολούθησαν –εν μέρει λόγω των δικών τους δυνατοτήτων, εν μέρει λόγω κεκτημένης ταχύτητας- τα Ταξιδιάρικα Πουλιά το 2001, ενώ φέτος έρχεται ο Τελευταίος Κυνηγός. Ο Nicolas Varnie, μας μεταφέρει στα Βραχώδη Όρη, εκεί που ζει ο Nortman Winter, ένας από τους τελευταίους θηρευτές. Αυτό σημαίνει ότι ο Winter κυνηγά μεγάλα θεριά, πουλά τις γούνες τους για χρήματα, χρησιμοποιεί το κρέας τους για τροφή, και μοιράζεται το οικοσύστημά τους για σπίτι. Κι έτσι περνάει ο καιρός. Μόνο που τον πετυχαίνουμε σε άσκημη περίοδο. Οι αχόρταγες πολυεθνικές, εισβάλουν στα λημέρια του για να τα αποψιλώσουν, διώχνοντας τα ζώα και τον ίδιο σε πιο παρθένες περιοχές. Αλλά ο Nortman δεν τους κρατάει κακία. Πάει εκεί που τον πάει η φύση.
Τι κοινό έχουν οι τρεις ταινίες; Εν αντιθέσει με τις αναλύσεις για τις αναπαραγωγικές διαδικασίες της πέστροφας και τις καταστροφικές συνήθειες του δάκου, με τις οποίες έχει συνδεθεί ο όρος ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα, και οι τρεις τους καταπιάνονται με ένα φαινομενικά αδιάφορο θέμα, μετατρέποντάς το σε υπερθέαμα μαγευτικών τοπίων, συνοδευόμενων από ενίοτε συναρπαστικές «ανατροπές της πλοκής», ευγενική χορηγία του απρόβλεπτου ταμπεραμέντου των φυσικών φαινομένων. Α, και φυσικά, τον Thierry Machado, διευθυντή φωτογραφίας και των τριών ντοκιμαντέρ, υπεύθυνου για τα μαγευτικά τοπία, που είναι στην ουσία αυτά που κρατούν τον θεατή στην αίθουσα, γεμίζοντας το νεκρό χρόνο και, στην περίπτωση του Τελευταίου Κυνηγού, καλύπτοντας τους αδιάφορους διάλογους σαπουνόπερας.
Εν ολίγοις, στον Τελευταίο Κυνηγό θα έχετε την ευκαιρία να δείτε πώς ένας κάστορας φτιάχνει το φράγμα του, πώς μία και μόνη αλοιφή μπορεί να θεραπεύσει από πυρετό και διάρροια μέχρι πονοκέφαλο και μολύνσεις του αυτιού, και πώς ένας άντρας φτιάχνει από το μηδέν, χρησιμοποιώντας μόνο κορμούς δέντρων, αυτά τα υπέροχα καταφύγια που έχετε δει στα εφηβικά θρίλερ. Αν αυτό είναι το στυλ σας, καλώς ήρθατε στη χώρα του Marlboro. Ειδάλλως, σύντομα στην κρατική τηλεόραση.