Φαβορί πριν κι απ’ την προβολή του ακόμα, το Amour, το δράμα υπερηλικίωσης του Michael Haneke, βραβεύθηκε χθες βράδυ με τον Χρυσό Φοίνικα του επετειακού 65ου Φεστιβάλ των Κανών, οι οποίες, μετά και το χρυσοφοινίκωμα του Das Weiße Band (2009), χάρισαν στον Αυστριακό σκηνοθέτη το σπάνιο προνόμιο του δις βραβευθέντα σ’ αυτό το μεγαλύτερο φεστιβάλ της Ευρώπης, για δυο συνεχόμενες ταινίες του.

"Ένα τρέιλερ κάνει πρεμιέρα", γράφει ο Matt Singer στο Criticwire "και όλοι στους ιστούς δεν αρκούνται απλά να το δημοσιεύσουν αλλά πρέπει και να το ζυγίσουν, να σχολιάσουν τα κουστούμια, την υπόκρουση και τις κυριότερες σκηνές του". Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, που προκαλεί τέτοιες συζητήσεις από τη γωνιά του στο δίχτυο βέβαια, οδεύουμε κοντινότερα σε μια εποχή όπου "θα κρίνονται τα τρέιλερ αντί για τις ταινίες τις ίδιες". Για λόγους εντυπωσιασμού, ο Singer αγνοεί πως αυτή η εποχή είναι εδώ· πρέπει να πας στον πάτο του αρχείου των Μαζών για το ξεκίνημα της τάσης, αλλά πια κάθε απλή αναζήτηση στο δίχτυο βρίσκει όσες, πολλές, σελίδες ειδικεύονται τώρα ακριβώς σε "trailer reviews". Ακόμα και το Slate, από τους πρωτοπόρους της εκτεταμένης δημοσιογραφίας στο ιντερνέτ, έχει τον trailer critic που γράφει σύντομες παπάρες για τα προωθητικά των στούντιο. Και κατά βάση, αυτή η τάση είναι ζητούμενη και όχι απευκταία· οι κάθε λογής δημοσιογράφοι που διαλαλούνε στο Twitter και στο Facebook, διαπιστώνουν πως όλο και πιο δύσκολα πείθουν ακόλουθο να πάει στη δικιά τους (και μόνο) σελίδα να δει βίντεο αποκλειστικά ενσωματωμένο από το YouTube. Περάσανε οι εποχές που να ενσωματώνεις βίντεο στις σελίδες σου ήτανε πρωτοπορεία, πια τα ενσωματώνει και ο τελευταίος στα δικά του τοιχοκολλήματα σε κάθε κοινωνικό δίχτυο, απαιτείται πρόσθετη αξία.

Η πιο σπαρταριστή ταινία δράσης της προηγούμενης χρονιάς, το Raid (2011) του Gareth Evans, απαιτούσε φυσικά ένα ριμέικ με γατάκια από πλαστελίνη, και ο Lee Hardcastle, διαβόητος στα διαδίχτυα τελευταία για τη δουλειά του, σε υποχρέωσε, με ένα τρίλεπτο φιλμάκι που δεν ακολουθεί κατά γράμμα τη πλοκή του πρωτότυπου αλλά υπερθεματίζει σε κέφι και κουβάρια σπλατεριά. Το φιλμάκι εντάσσεται σε μια σειρά "Claycat Cinema" που μάλλον τη ξεκίνησε ο δημιουργός της όταν τον ανάγκασαν, για λόγους πνευματικής ιδιοκτησίας, να κατεβάσει την Pingu-εκδοχή του The Thing (1982) που είχε ξεκινήσει την ιντερνετική του διασημότητα, και να την αντικαταστήσει με πρωταγωνιστές πιο.. κοινόχρηστους χαρακτήρες.

Η παρέα των Εκδικητών (2012) του Joss Whedon, διέλυσε πέρα από κάθε φαντασία τα εισπρακτικά ρεκόρ το σαββατοκύριακο στην Αμερική. Ο τελικός απολογισμός της Disney τη Δευτέρα έφτασε τα $207.4 εκατομμύρια, πολύ πάνω και από τα $200M που προέβλεπε το στούντιο με βάση τις εισπράξεις Παρασκευής και Σαββάτου, και καμιά 40 μύρια πάνω από το υπερφανταστικό ρεκόρ του ακροτελεύτιου Harry Potter, το οποίο προφανώς αποτελούσε και πήχυ που κανένας στη βιομηχανία δεν έβλεπε να λυγίζει καν με ευκολία.

Ο Άδικος Κόσμος (2011) του Φίλιππου Τσίτου κέρδισε τα σημαντικότερα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για τη περσινή χρονιά, σε μια γενικά ήσυχη και σβέλτη --και προβλέψιμη από κάποιο σημείο και μετά-- τελετή που παρουσίασε ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. Εκπλήξεις της βραδιάς το συλλογικό #asemas της Ακαδημίας στις Άλπεις (2011), κι η Πόλη των Παιδιών (2011), που θα βγει στις αίθουσες το φθινόπωρο με μποναμά τριών βραβείων. Μεγάλος χαμένος το Γάλα (2011) των 11 υποψηφιοτήτων

Με τις εν αμφιβόλω συμμετοχές των Paul Thomas Anderson, Terrence Mallick και Wong Kar Wai να επιβεβαιώνουν την απουσία τους και τον Woody Allen να έχει ο ίδιος θέσει εαυτόν εκτός, ανοίγοντας την ταινία του στην Ιταλία, αποκαλύφθηκε χθες στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου η φετινή επίσημη επιλογή του φεστιβάλ των Κανών, ξεδιπλώνοντας μακρά λίστα βετεράνων σκηνοθετών, κοντή λίστα φρέσκων συμμετοχών, και φτωχή συλλογή στουντιακών παραγωγών.

Εφτά συλλεκτικές.. διαδιχτυακά αφίσες του Moonrise Kingdom (2012) του Wes Anderson έδωσε χτες στη δημοσιότητα η Focus, μέσω κατά σειρά του IGN, του Rushmore Academy, του MTV Movies, του Yahoo! Movies, του Moviefone, του Entertainment Weekly και του Fandango. Οι αφίσες είναι ζωντανές, διαδραστικές με διαφορετικά λόγια, παρουσιάζουνε τους πολυάριθμους χαρακτήρες της ιστορίας, διαφορετικούς η καθεμιά φυσικά, και κομπλέ με επιλεγμένες ατάκες και στάσεις.