Άδικος Κόσμος (2011)

Ανακριτής αποφασισμένος να αρχειοθετεί όσους του φαίνονται αθώοι, σκοτώνει λαμόγιο που προσπαθεί να τον εκβιάσει, και προσπαθεί να πείσει καθαρίστρια που μπορεί να τον κάψει, ότι δεν το 'θελε, άρα δεν είναι ένοχος.Το βάρος των ελαφρυντικών, όχι τόσο έναντι του νόμου, όσο απέναντι στον καθρέφτη της προσωπικής ηθικής του καθενός, είναι αυτό που προφανώς προσπαθεί να ζυγίσει ο Φίλιππος Τσίτος, ακολουθώντας τη διαδρομή των καλών προθέσεων προς την κόλαση, σ’ αυτή τη δεύτερη ελληνόφωνη μεγάλου μήκους δουλειά του, δεύτερη συναπτή του συνεργασία με τον Αντώνη Καφετζόπουλο μπροστά στην κάμερα και πρώτη του με τη Δώρα Μασκλαβάνου πίσω απ’ τη γραφομηχανή. Λιτή συμμετρία και αυστηρή γεωμετρία που αποκαλύπτουν το πάθος του σκηνοθέτη για τη φωτογραφία, αλλά και την επιρροή που έχει δεχτεί ο φωτογράφος του απ’ την υφή του πρόσφατου ελληνικού κύματος διεθνών φεστιβαλικών ταινιών, συνδυάζονται με αφαιρετικά, σιωπηλά καδραρίσματα και νωχελικούς ρυθμούς, για να δώσουν άρωμα ευρωπαϊκότητας σε μια ελληνική ταινία, που παρ’ ότι αγκαλιάζει την ελληνικότητά της σε χαρακτήρες, καταστάσεις και περιβάλλοντα, βρίσκει τον διεθνή της χαρακτήρα στην οικουμενικότητα των ζητημάτων της και μοιάζει με σπουδή στον Aki Kaurismäki στο στίγμα, τη γραφή, και την αφηγηματική δομή της, κομπλέ με το ροκαμπίλι διάλειμμα. Ένα μάτσο φουκαράδες, καταδικασμένοι στην ξεραΐλα της στεγνής τους καθημερινότητας, ψάχνουν ζεστασιά και χρώμα στην πιο απίθανη ιδέα που μπορεί να κατεβάσει το απελπισμένο τους μυαλό για ν’ αλλάξουν τη ζωή τους την ενδεκάτη ώρα, βρίσκουν παρηγοριά ο ένας στο είδωλο που βλέπει να καθρεφτίζεται στα μάτια του άλλου, αρπάζουν την ουρά της ελπίδας τους για εξιλέωση, και την ακολουθούν στο σπιράλ του θανάτου, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί δεν βρίσκουν και τίποτα καλύτερο να κάνουν. Αποφεύγοντας τη λούμπα της μόδας του μιζερορεαλισμού, ο Τσίτος και η Μασκλαβάνου επιλέγουν αυτήν την πιο offbeat οδό σεναριακών και χαρακτηρολογικών κουλαμάρων που ποτίζουν την ατμόσφαιρα με ένα άρωμα σουρεάλ σαρκασμού, όμως όση αγάπη και συμπόνοια κι αν νιώθουν για τους ήρωές τους, δεν καταφέρνουν να τους μεταμορφώσουν σε κάτι περισσότερο από διδιάστατες καρικατούρες ατυχησάντων, που κινούνται σα μαριονέτες σε ένα παιχνίδι συμπτώσεων και απιθανοτήτων, όλες στημένες με την σειρά που πρέπει να έχουν για να τους οδηγήσουν στο συμπέρασμα που είχες βγάλει απ’ την αρχή: άτυχα τα παιδιά, κυρίες μου, άτυχα. Σ’ αυτήν την ατυχία, η Θεοδώρα Τζήμου αφήνει την δεύτερη πιο άχρωμη, ρομποτική ερμηνεία της καριέρας της μετά την (απρόβλητη ακόμη στην Ελλάδα) πανωλεθρία του Man at Sea (2011), ενώ ο Αντώνης Καφετζόπουλος, που παραδίδει μαθήματα κατατονίας στη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας, δικαιολογεί στην έξαρση μιας σκηνής, το βραβείο ερμηνείας που έφερε τον περασμένο Σεπτέμβρη απ’ το San Sebastian, όπου και έκανε τα πρώτα αποκαλυπτήριά της η ταινία, κερδίζοντας και το βραβείο σκηνοθεσίας.