Man at Sea (2011): Panorama special trailer
Στην τιτανοτεράστια σάλα του Friedrichstadt Palast κάνει αυτήν την ώρα τα παγκόσμιά του αποκαλυπτήρια το Man at Sea, η επιστροφή του Κωνσταντίνου Γιάνναρη όχι μόνο στο κινηματογραφικό προσκήνιο μετά από πενταετή απουσία, αλλά και στην Berlinale την ίδια, μετά τη συμμετοχή του στο διαγωνιστικό του Πανοράματος με τον Όμηρο (2005). Ο Γιάνναρης, που έχει βρεθεί κι ανάμεσα στους φερέλπιδες για τη Χρυσή Άρκτο με τον Δεκαπενταύγουστο (2001), ήρθε φέτος στο μεγάλο χειμωνιάτικο φεστιβάλ για να δείξει στις ειδικές προβολές του Πανοράματος, την ιστορία του για καπετάνιο που περισυλλέγει στο τάνκερ ναυαγούς μετανάστες κόντρα στις διαταγές της εταιρείας του, μονάχα για να δει τους ευεργετιθέντες να μετατρέπονται σ' εχθρούς.
Μια ταινία για το μεγάλο ευρωπαϊκό ζήτημα της μετανάστευσης, "όχι όμως από την πλευρά των μεταναστών, αλλά από αυτή ενός Ευρωπαίου που βρίσκεται να πρέπει να χειριστεί μια κατάσταση ζωής και θανάτου", όπως την χαρακτηρίζει ο ίδιος στην κουβέντα που είχε προχθές με τις Μάζες, το Man at Sea είναι μια αρκετά παραλλαγμένη προσέγγιση του Γιάνναρη στη θεματική που σταθερά τον απασχολεί στη φιλμογραφία του. Ανταλλάσσοντας το βλέμμα της αποστασιοποιημένης συμπάθειας προηγούμενων δουλειών όπως ο Όμηρος και το Από την Άκρη της Πόλης (1998), με μια πιο πραγματιστική, αλλά κι ενδεχομένως επικίνδυνη οπτική, ο Γιάνναρης υπογραμμίζει το δικαίωμα του ευεργετιθέντος να μην ξεχνάει τα όνειρα και τις απαιτήσεις του απ' τη ζωή, για να εξερευνήσει έτσι "τα διάφορα στάδια του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, που έρχονται να ανατρέψουν την αρχική ευσπλαχνία με την οποία αντιμετωπίζουμε τέτοιες καταστάσεις, πράγμα που γίνεται και σήμερα στην Ελλάδα, με την κρίση των Ελλήνων απέναντι σ' αυτό το θέμα να έχει υποστεί τεράστια αλλαγή, προς το χειρότερο κατά τη γνώμη μου, αλλά και κατανοητά, πιστεύω".
Σχέδιο που βρισκόταν στα σκαριά εδώ και καμιά τετραετία τουλάχιστον, το Man at Sea ήταν το project που είχε φέρει τον Γιάνναρη σε σεναριακό workshop της Zentropa, στη διάρκεια του οποίου το κείμενό του γραφόταν και ξαναγραφόταν και διαλυόταν απ' τους υπευθύνους για να ξαναγραφεί μετά, σε ένα είδος "άτυπου σεναριακού μοντάζ, που ήταν ωραίο ως ένα σημείο, μετά όμως έπρεπε κανείς να συνεχίσει την πορεία του μόνος του", όπως γι' αυτήν την "πολύ χρονοβόρα διαδικασία". Τον αν άξιζε τον κόπο μπορούμε να το αναλύσουμε σε αργότερη φάση υποθέτω, μιας και η ταινία δεν έχει κλείσει ακόμη την ελληνική διανομή της αφενός, κι αφετέρου δεν έχει αποτελειώσει το post production της. Η καθυστέρηση κι η συνεπακόλουθη βιασύνη του τελευταίου, μπορείς να πεις ότι ίσως στοίχισε στην ταινία κι ένα πλασάρισμα σε κάποιο πιο δυνατό πρόγραμμα της φετινής διοργάνωσης. Αλλά εδώ που τα λέμε, όποιον κι αν σταματήσεις στα δρομάκια της Potsdammer Platz και τον ρωτήσεις, το πιθανότερο είναι τις μόνες δυο-τρεις ταινίες της προκοπής που θα 'χει δει, να τις έχει πετύχει στα παράλληλα προγράμματα αυτής της πολύ κακής χρονιάς για τη διοργάνωση.
