Όνειρο του Σκύλου, To - Review
Το Όνειρο του Σκύλου
(3/5)
Σκηνοθεσία: Άγγελος Φραντζής
Σενάριο: Άγγελος Φραντζής, Σπύρος Κρίμπαλης
Παίζουν: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Άρης Σερβετάλης, Λίνα Σακκά, Πέγκυ Τρικαλιώτη
Μαγευτική ατμόσφαιρα που ενισχύεται από τα μεθυστικά traveling της κάμερας στις πανέμορφα φωτογραφημένες ασχημογειτονιές της Αθήνας. Οι ζωές τεσσάρων φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους ανθρώπων, συνδέονται μέσα από τις ονειρικές διαδρομές του αφηγητή, και πλαισιώνονται από αρκετούς δευτερεύοντες χαρακτήρες, σχετικά άσχετους με την εξέλιξη της ιστορίας, αλλά και πάλι όμορφα στημένους και χρησιμοποιημένους. Βέβαια δεν περνάει απαρατήρητο ότι η οργανική τους λειτουργία στο σενάριο του Άγγελου Φραντζή και του Σπύρου Κρίμπαλη, είναι να ωθούν την ιστορία προς το τέλος της, χωρίς να αναγκάζονται οι σεναριογράφοι να επικεντρωθούν στους κεντρικούς τους ήρωες και να τους στηρίξουν σεναριακά, αλλά πάλι έτσι δε γίνεται στα όνειρα; Οι χαρακτήρες δε χρειάζεται να εξελιχθούν, γιατί όλοι οι χαρακτήρες των ονείρων σου, δεν είναι παρά αντανακλάσεις κομματιών του εαυτού σου.
Αν και ο βασικός πυρήνας της πλοκής είναι δύο παράλληλα εξελισσόμενα love stories, συχνά-πυκνά ο Φραντζής ξεστρατίζει και παρακολουθεί διάφορες υποπλοκές που ελάχιστη σύνδεση έχουν με το στόρι, κι έτσι δε δίνεται ούτε αρκετός χώρος στην ιστορία να πάει κάπου, αλλά ούτε και στους τρεις σημαντικούς ηθοποιούς της νέας γενιάς του ελληνικού κινηματογράφου-τηλεόρασης (Τρικαλιώτη, Μαρκουλάκης, Σερβετάλης, η Σακκά είναι επιπλέον και μια οπτασία) να αναπτύξουν ιδιαίτερα τις ικανότητές τους. Όμως η σταθερά σε υψηλά επίπεδα αισθητικής και αποτελεσματικότητας ατμοσφαιρικότητα, ο υπνωτιστικός ρυθμός και η φωτογραφία, καταφέρνουν να σχεδιάσουν την ονειρική νεφέλη που χρειάζεται η ταινία για να απορροφήσει τον θεατή, που εν τέλει καλείται να βρει και να εκτιμήσει την ομορφιά στην απλότητα των όσων παρακολουθεί, και να μην ξεχάσει ότι στο τέλος, όλα αυτά είναι ένα όνειρο.
(3/5)Σκηνοθεσία: Άγγελος Φραντζής
Σενάριο: Άγγελος Φραντζής, Σπύρος Κρίμπαλης
Παίζουν: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Άρης Σερβετάλης, Λίνα Σακκά, Πέγκυ Τρικαλιώτη
Μαγευτική ατμόσφαιρα που ενισχύεται από τα μεθυστικά traveling της κάμερας στις πανέμορφα φωτογραφημένες ασχημογειτονιές της Αθήνας. Οι ζωές τεσσάρων φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους ανθρώπων, συνδέονται μέσα από τις ονειρικές διαδρομές του αφηγητή, και πλαισιώνονται από αρκετούς δευτερεύοντες χαρακτήρες, σχετικά άσχετους με την εξέλιξη της ιστορίας, αλλά και πάλι όμορφα στημένους και χρησιμοποιημένους. Βέβαια δεν περνάει απαρατήρητο ότι η οργανική τους λειτουργία στο σενάριο του Άγγελου Φραντζή και του Σπύρου Κρίμπαλη, είναι να ωθούν την ιστορία προς το τέλος της, χωρίς να αναγκάζονται οι σεναριογράφοι να επικεντρωθούν στους κεντρικούς τους ήρωες και να τους στηρίξουν σεναριακά, αλλά πάλι έτσι δε γίνεται στα όνειρα; Οι χαρακτήρες δε χρειάζεται να εξελιχθούν, γιατί όλοι οι χαρακτήρες των ονείρων σου, δεν είναι παρά αντανακλάσεις κομματιών του εαυτού σου.
Αν και ο βασικός πυρήνας της πλοκής είναι δύο παράλληλα εξελισσόμενα love stories, συχνά-πυκνά ο Φραντζής ξεστρατίζει και παρακολουθεί διάφορες υποπλοκές που ελάχιστη σύνδεση έχουν με το στόρι, κι έτσι δε δίνεται ούτε αρκετός χώρος στην ιστορία να πάει κάπου, αλλά ούτε και στους τρεις σημαντικούς ηθοποιούς της νέας γενιάς του ελληνικού κινηματογράφου-τηλεόρασης (Τρικαλιώτη, Μαρκουλάκης, Σερβετάλης, η Σακκά είναι επιπλέον και μια οπτασία) να αναπτύξουν ιδιαίτερα τις ικανότητές τους. Όμως η σταθερά σε υψηλά επίπεδα αισθητικής και αποτελεσματικότητας ατμοσφαιρικότητα, ο υπνωτιστικός ρυθμός και η φωτογραφία, καταφέρνουν να σχεδιάσουν την ονειρική νεφέλη που χρειάζεται η ταινία για να απορροφήσει τον θεατή, που εν τέλει καλείται να βρει και να εκτιμήσει την ομορφιά στην απλότητα των όσων παρακολουθεί, και να μην ξεχάσει ότι στο τέλος, όλα αυτά είναι ένα όνειρο.