Hitch - Review
Hitch – Ο Μετρ του Ζευγαρώματος
(3/5)
Σκηνοθεσία: Andy Tennant
Σενάριο: Kevin Bisch
Παίζουν: Will Smith, Eva Mendes, Kevin James
Δεν ξέρω (αλλά μπορώ να φανταστώ) πώς αισθανόταν ο Ronald Reagan όταν γινόταν ο πρώτος ηθοποιός που κέρδισε μια τετραετία διακοπών στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου, αλλά αυτό που πραγματικά θα ήθελα να ξέρω, είναι πώς θα αισθανόταν αν έβλεπε στη θέση του τον Will Smith. Τον Πρίγκιπα του Βell Air, τον πιλότο που έδωσε νέο συμβολισμό στην Ημέρα Ανεξαρτησίας, το Κακό Παιδί που έγινε Άντρας με τα Μαύρα, τον δημοφιλέστερο αυτή τη στιγμή μαύρο ηθοποιό και μια από τις λαοφιλέστερες περσόνες όλων στη χώρα του.
Μπορεί να μην τα πηγαίνει καλά με τους κριτικούς, αλλά σίγουρα έχει τον τρόπο του με το κοινό, γεγονός που επιβεβαιώνεται κάθε φορά που οι εισπράξεις μιας ταινίας εκτινάσσονται στα ύψη, απλά και μόνο γιατί έχει το όνομά του στα credits της. Η τελευταία του μάλιστα, το Hitch, ξεπέρασε όλες τις προσδοκίες, σημειώνοντας το μεγαλύτερο άνοιγμα όλων των εποχών για ρομαντική κομεντί.
Έπρεπε να το περιμένω λοιπόν, ότι σ’ αυτήν την ταινία, ο Will Smith έχει βρει το πραγματικό κάλεσμά του. Έχοντας περάσει από όλα τα εμπορικά ήδη κινηματογράφου, από κωμωδία σε περιπέτεια και από αστυνομικό σε sci-fi, ο Smith βρίσκεται στην κορυφή της φόρμας του στο ρόλο του Alex ‘Hitch’ Hitchens, ενός δόκτορα του έρωτα. Όχι, δεν υπάρχει μεγαλύτερο κλισέ απ’ αυτό, αλλά ο Smith παίζει το ρόλο τόσο προσγειωμένα και άνετα, που πετυχαίνει ακριβώς στο κέντρο το στόχο του ρομαντικού ρεαλισμού που χρειάζονται αυτού του είδους οι ταινίες.
Κι όταν μιλάω για ρομαντικό ρεαλισμό, εννοώ τον τύπο του ρομάντζου όπου το πρώτο ραντεβού είναι ένα ταξίδι με jet ski από τη μαρίνα της Νέας Υόρκης στο νησί Ellis, που περιλαμβάνει πριβέ περιήγηση από τον φύλακα του μουσείου και πειραγμένα κειμίλια ώστε να απευθύνονται προσωπικά στον υποψήφιο στόχο του Δόκτορος. Αυτό το larger than life στοιχείο, που κάνει τα κοριτσάκια να αναστενάζουν κουρνιασμένα στις αγκαλιές των αγοριών τους, οι οποίοι με τη σειρά τους βλέπουν με περηφάνια τον εκπρόσωπο του φύλου τους.
Κινούμενο βέβαια αυστηρά μέσα στις αμερικάνικες κινηματογραφικές φόρμες, το Hitch καταφέρνει ωστόσο να έχει περισσότερα κοινά με τα ρομάντζα παλιότερων εποχών, παρά με τις σύγχρονες μετεφηβικές σάχλες. Κρατάει βέβαια λίγο περισσότερο, αλλά κυρίως γιατί αργεί να πάρει μπρός, αφού το πρώτο 15λεπτο αναλώνεται σε χοντροκομμένες φάρσες και παγωμένο χιούμορ. Όμως όσο προχωράει, σε κάνει να ξεχάσεις την κακή σας πρώτη γνωριμία, και είναι αρκετά αποτελεσματικό στο γέλιο (συνήθως) και στο δάκρυ (όσο φτάνει στο φινάλε) που σχεδόν σε κάνει να το ερωτευτείς.
(3/5)Σκηνοθεσία: Andy Tennant
Σενάριο: Kevin Bisch
Παίζουν: Will Smith, Eva Mendes, Kevin James
Δεν ξέρω (αλλά μπορώ να φανταστώ) πώς αισθανόταν ο Ronald Reagan όταν γινόταν ο πρώτος ηθοποιός που κέρδισε μια τετραετία διακοπών στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου, αλλά αυτό που πραγματικά θα ήθελα να ξέρω, είναι πώς θα αισθανόταν αν έβλεπε στη θέση του τον Will Smith. Τον Πρίγκιπα του Βell Air, τον πιλότο που έδωσε νέο συμβολισμό στην Ημέρα Ανεξαρτησίας, το Κακό Παιδί που έγινε Άντρας με τα Μαύρα, τον δημοφιλέστερο αυτή τη στιγμή μαύρο ηθοποιό και μια από τις λαοφιλέστερες περσόνες όλων στη χώρα του.
Μπορεί να μην τα πηγαίνει καλά με τους κριτικούς, αλλά σίγουρα έχει τον τρόπο του με το κοινό, γεγονός που επιβεβαιώνεται κάθε φορά που οι εισπράξεις μιας ταινίας εκτινάσσονται στα ύψη, απλά και μόνο γιατί έχει το όνομά του στα credits της. Η τελευταία του μάλιστα, το Hitch, ξεπέρασε όλες τις προσδοκίες, σημειώνοντας το μεγαλύτερο άνοιγμα όλων των εποχών για ρομαντική κομεντί.Έπρεπε να το περιμένω λοιπόν, ότι σ’ αυτήν την ταινία, ο Will Smith έχει βρει το πραγματικό κάλεσμά του. Έχοντας περάσει από όλα τα εμπορικά ήδη κινηματογράφου, από κωμωδία σε περιπέτεια και από αστυνομικό σε sci-fi, ο Smith βρίσκεται στην κορυφή της φόρμας του στο ρόλο του Alex ‘Hitch’ Hitchens, ενός δόκτορα του έρωτα. Όχι, δεν υπάρχει μεγαλύτερο κλισέ απ’ αυτό, αλλά ο Smith παίζει το ρόλο τόσο προσγειωμένα και άνετα, που πετυχαίνει ακριβώς στο κέντρο το στόχο του ρομαντικού ρεαλισμού που χρειάζονται αυτού του είδους οι ταινίες.
Κι όταν μιλάω για ρομαντικό ρεαλισμό, εννοώ τον τύπο του ρομάντζου όπου το πρώτο ραντεβού είναι ένα ταξίδι με jet ski από τη μαρίνα της Νέας Υόρκης στο νησί Ellis, που περιλαμβάνει πριβέ περιήγηση από τον φύλακα του μουσείου και πειραγμένα κειμίλια ώστε να απευθύνονται προσωπικά στον υποψήφιο στόχο του Δόκτορος. Αυτό το larger than life στοιχείο, που κάνει τα κοριτσάκια να αναστενάζουν κουρνιασμένα στις αγκαλιές των αγοριών τους, οι οποίοι με τη σειρά τους βλέπουν με περηφάνια τον εκπρόσωπο του φύλου τους.Κινούμενο βέβαια αυστηρά μέσα στις αμερικάνικες κινηματογραφικές φόρμες, το Hitch καταφέρνει ωστόσο να έχει περισσότερα κοινά με τα ρομάντζα παλιότερων εποχών, παρά με τις σύγχρονες μετεφηβικές σάχλες. Κρατάει βέβαια λίγο περισσότερο, αλλά κυρίως γιατί αργεί να πάρει μπρός, αφού το πρώτο 15λεπτο αναλώνεται σε χοντροκομμένες φάρσες και παγωμένο χιούμορ. Όμως όσο προχωράει, σε κάνει να ξεχάσεις την κακή σας πρώτη γνωριμία, και είναι αρκετά αποτελεσματικό στο γέλιο (συνήθως) και στο δάκρυ (όσο φτάνει στο φινάλε) που σχεδόν σε κάνει να το ερωτευτείς.