Jacket, The - Review
The Jacket – Η τελευταία φορά που πέθανα
(1,5/5)
Σκηνοθεσία: John Maybury
Σενάριο: Massy Tadjenin
Παίζουν: Adrien Brody, Keira Knightley, Kris Kristofferson
Είναι λίγες οι φορές που τόσο νωρίς σε μια ταινία ακούς μια τόσο προφητική συμβουλή για το τι πρόκειται να επακολουθήσει, όσο στο The Jacket με την παραίνεση της Keira Knigthley που στο τέταρτο επάνω αρχίζει να κραυγάζει “Get out!”
Ο Adrien Brody είναι αμερικανός πεζοναύτης που στον Πόλεμο του Κόλπου τρώει σφαίρα κατακούτελα. Αυτή, είναι η «πρώτη φορά» που πεθαίνει. Λίγα λεπτά αργότερα, ανασταίνεται, μεταφέρεται στην πατρίδα, και περπατάει στους χιονισμένους δρόμους της Αμερικής. Βοηθάει ένα κοριτσάκι και τη μητέρα της που έχουν προβλήματα με το αμάξι, μετά κάνει ωτοστόπ, μπλέκεται σε φόνο αστυνομικού, και καταλήγει σε ψυχιατρικό άσυλο for the criminally insane. Εκεί του εφαρμόζουν μια πρωτότυπη σωφρονιστική μέθοδο, που περιλαμβάνει τρομπάρισμα με φάρμακα, έναν ζουρλομανδύα (το εν λόγω jacket), και ένα συρτάρι νεκροτομείου. Που να ‘ξεραν οι θεράποντες, ότι η μέθοδος αυτή δίνει τη δυνατότητα στον ασθενή τους να βολτάρει στο μέλλον… Ο Brody λοιπόν, απ’ το ‘92 πάει στο 2007, βρίσκει τη μικρή που είχε βοηθήσει –η οποία έχει μεταλλαχθεί στην Keira Knightley, οπότε προκύπτει και το απαραίτητο love story-, και μαθαίνει ότι σε τέσσερις μέρες (απ’ αυτές του ‘92) θα πεθάνει. Βέβαια, αντί να προσπαθήσει να το αποτρέψει, περνάει όλες τις μέρες του πηγαίνοντας μπρος-πίσω στο χρόνο και προσπαθώντας να μάθει το πώς θα γίνει –ή το πώς έγινε, εξαρτάται από πού το βλέπει κανείς.
Ο σεναριογράφος, που φαίνεται να έχει αντλήσει έμπνευση τόσο από το βιβλίο «10 Τρόποι να Αντιγράψετε τους 12 Πιθήκους» -ανάγνωσμα σαφώς κατώτερο του «10 Τρόποι να Γράψετε τους 12 Πιθήκους»- όσο και από το «Λογική: Αυτός ο Άγνωστος», κερδίζει πόντους χάρη στην ευσυνείδητη επιλογή του να μείνει μακριά από τα παράδοξα του ταξιδιού στο χρόνο, για να αποφύγει τη γιούχα.
Όμως τι να γλιτώσεις, όταν βάζεις τον πρωταγωνιστή σου να μη χρειάζεται να πάρει το σώμα του μαζί όταν ταξιδεύει στο χρόνο, όταν οι χαρακτήρες σου μοιάζουν να προέκυψαν από εγχειρίδια για πετυχημένα κλισέ, κι όταν πετάς από ‘δω κι από ‘κει ρετάλια από υποπλοκές για να μπορέσεις να φτιάξεις φινάλε. Αν δεν ένιωθε κι αυτήν την αναθεματισμένη ανάγκη να χώσει κάπου και το ρομάντζο, ίσως τουλάχιστον να έδινε στον Maybury την ευκαιρία να δώσει στην ταινία έναν κάποιο ρυθμό.
Πάντως, αν σας λέει κάτι η Keira Knightley, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε το ένα της στήθος. Αν πάλι δε σας λέει τίποτα, θα έχετε την ευκαιρία να δοκιμάσετε τις αντοχές σας με τους over the top μελοδραματισμούς της. Ο δε Brody, αν και παίζει την κάθε σκηνή σα να πρόκειται για το μονόλογο του Brando στο Λιμάνι της Αγωνίας, κερδίζει τις εντυπώσεις με διαφορά… μύτης, της οποίας το ερμηνευτικό μέγεθος και βάθος, ο σκηνοθέτης φροντίζει να τονίσει όσο πιο συχνά μπορεί. Ορκίζομαι ότι σε ένα από τα γκρο-πλαν του, σχεδόν είδα στο αριστερό του ρουθούνι να μπαίνει φως από το αυτί του. Αν μη τι άλλο, η ταινία είναι ρεσιτάλ ανικανότητας του σκηνοθέτη να καθοδηγήσει τους ηθοποιούς του.
Αν είχα τη δυνατότητα να ταξιδέψω στο χρόνο, θα πήγαινα πίσω σ’ εκείνο το πρώτο 15λεπτο μετά τους τίτλους αρχής, και θα ακολουθούσα τη συμβουλή της Keira. Αν ευθύνεται κάποιος που με κράτησε στην αίθουσα, είναι ο Peter Deming, που με ξεγέλασε με την ενδιαφέρουσα φωτογραφία του.
(1,5/5)Σκηνοθεσία: John Maybury
Σενάριο: Massy Tadjenin
Παίζουν: Adrien Brody, Keira Knightley, Kris Kristofferson
Είναι λίγες οι φορές που τόσο νωρίς σε μια ταινία ακούς μια τόσο προφητική συμβουλή για το τι πρόκειται να επακολουθήσει, όσο στο The Jacket με την παραίνεση της Keira Knigthley που στο τέταρτο επάνω αρχίζει να κραυγάζει “Get out!”
Ο Adrien Brody είναι αμερικανός πεζοναύτης που στον Πόλεμο του Κόλπου τρώει σφαίρα κατακούτελα. Αυτή, είναι η «πρώτη φορά» που πεθαίνει. Λίγα λεπτά αργότερα, ανασταίνεται, μεταφέρεται στην πατρίδα, και περπατάει στους χιονισμένους δρόμους της Αμερικής. Βοηθάει ένα κοριτσάκι και τη μητέρα της που έχουν προβλήματα με το αμάξι, μετά κάνει ωτοστόπ, μπλέκεται σε φόνο αστυνομικού, και καταλήγει σε ψυχιατρικό άσυλο for the criminally insane. Εκεί του εφαρμόζουν μια πρωτότυπη σωφρονιστική μέθοδο, που περιλαμβάνει τρομπάρισμα με φάρμακα, έναν ζουρλομανδύα (το εν λόγω jacket), και ένα συρτάρι νεκροτομείου. Που να ‘ξεραν οι θεράποντες, ότι η μέθοδος αυτή δίνει τη δυνατότητα στον ασθενή τους να βολτάρει στο μέλλον… Ο Brody λοιπόν, απ’ το ‘92 πάει στο 2007, βρίσκει τη μικρή που είχε βοηθήσει –η οποία έχει μεταλλαχθεί στην Keira Knightley, οπότε προκύπτει και το απαραίτητο love story-, και μαθαίνει ότι σε τέσσερις μέρες (απ’ αυτές του ‘92) θα πεθάνει. Βέβαια, αντί να προσπαθήσει να το αποτρέψει, περνάει όλες τις μέρες του πηγαίνοντας μπρος-πίσω στο χρόνο και προσπαθώντας να μάθει το πώς θα γίνει –ή το πώς έγινε, εξαρτάται από πού το βλέπει κανείς.Ο σεναριογράφος, που φαίνεται να έχει αντλήσει έμπνευση τόσο από το βιβλίο «10 Τρόποι να Αντιγράψετε τους 12 Πιθήκους» -ανάγνωσμα σαφώς κατώτερο του «10 Τρόποι να Γράψετε τους 12 Πιθήκους»- όσο και από το «Λογική: Αυτός ο Άγνωστος», κερδίζει πόντους χάρη στην ευσυνείδητη επιλογή του να μείνει μακριά από τα παράδοξα του ταξιδιού στο χρόνο, για να αποφύγει τη γιούχα.
Όμως τι να γλιτώσεις, όταν βάζεις τον πρωταγωνιστή σου να μη χρειάζεται να πάρει το σώμα του μαζί όταν ταξιδεύει στο χρόνο, όταν οι χαρακτήρες σου μοιάζουν να προέκυψαν από εγχειρίδια για πετυχημένα κλισέ, κι όταν πετάς από ‘δω κι από ‘κει ρετάλια από υποπλοκές για να μπορέσεις να φτιάξεις φινάλε. Αν δεν ένιωθε κι αυτήν την αναθεματισμένη ανάγκη να χώσει κάπου και το ρομάντζο, ίσως τουλάχιστον να έδινε στον Maybury την ευκαιρία να δώσει στην ταινία έναν κάποιο ρυθμό.Πάντως, αν σας λέει κάτι η Keira Knightley, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε το ένα της στήθος. Αν πάλι δε σας λέει τίποτα, θα έχετε την ευκαιρία να δοκιμάσετε τις αντοχές σας με τους over the top μελοδραματισμούς της. Ο δε Brody, αν και παίζει την κάθε σκηνή σα να πρόκειται για το μονόλογο του Brando στο Λιμάνι της Αγωνίας, κερδίζει τις εντυπώσεις με διαφορά… μύτης, της οποίας το ερμηνευτικό μέγεθος και βάθος, ο σκηνοθέτης φροντίζει να τονίσει όσο πιο συχνά μπορεί. Ορκίζομαι ότι σε ένα από τα γκρο-πλαν του, σχεδόν είδα στο αριστερό του ρουθούνι να μπαίνει φως από το αυτί του. Αν μη τι άλλο, η ταινία είναι ρεσιτάλ ανικανότητας του σκηνοθέτη να καθοδηγήσει τους ηθοποιούς του.
Αν είχα τη δυνατότητα να ταξιδέψω στο χρόνο, θα πήγαινα πίσω σ’ εκείνο το πρώτο 15λεπτο μετά τους τίτλους αρχής, και θα ακολουθούσα τη συμβουλή της Keira. Αν ευθύνεται κάποιος που με κράτησε στην αίθουσα, είναι ο Peter Deming, που με ξεγέλασε με την ενδιαφέρουσα φωτογραφία του.