Le Chiavi Di Casa - Review
Le Chiavi Di Casa
(2.5/5)
Σκηνοθεσία: Gianni Amelio
Σενάριο: Gianni Amelio, Sandro Petraglia (βασισμένο στο βιβλίο του Giuseppe Pontigia, Γεννημένος Δυο Φορές)
Παίζουν: Kim Rossi Stuart, Andrea Rossi, Charlotte Rampling
Οι ταινίες που καταπιάνονται με τα ευαίσθητα θέματα παιδιών με διανοητικά, ή άλλου είδους παρεμφερή προβλήματα, έχουν συνήθως την τάση να πνίγονται στο μελοδραματισμό τους, έρμαια των βαθιά προσωπικών απόψεων ή/και εμπειριών των σκηνοθετών και των σεναριογράφων τους. Έτσι μπορεί να είναι ιδανικές για μια συνεδρία δακρυοθεραπείας, αλλά σε διαφορετική περίπτωση, σπανίως αποτελούν την επιλογή κινηματογραφόφιλου μη μανιοκαταθλιπτικού.
Η συγκεκριμένη ταινία ωστόσο, που πραγματεύεται τις προσπάθειες του πατέρα ενός παιδιού με διανοητικά και κινητικά προβλήματα, να εξιλεωθεί και να διώξει τις τύψεις που νιώθει επειδή το εγκατέλειψε, επιστρέφοντας μετά από 15 χρόνια στη ζωή του για τη φαινομενικά ακίνδυνη διαδικασία του να το συνοδέψει στο νοσοκομείο, είναι αρκετά διαφορετική. Αν και πιστή στη μουνταμάρα του είδους, έχει μια ιδιαίτερα αισιόδοξη προσέγγιση του θέματός της και ένα ξεχωριστό γλυκόπικρο χιούμορ που αποδιώχνει την αίσθηση της ματαιότητας στις πράξεις των ηρώων. Και καταφέρνει μ’ έναν τρόπο σχεδόν μαγευτικό, να αναδείξει το αίσθημα της πατρότητας και τον τρόπο που μπορεί να φέρει κοντά του δύο χαρακτήρες που μονοπωλούν ουσιαστικά την κάμερα, με την πάντα αξιόπιστη Charlotte Rampling να συμπληρώνει ενίοτε το κάδρο.
Αν και είναι μια ταινία με περιορισμένο κοινό και περιορισμένη απήχηση ακόμη και σ’ αυτό, αν βρεθείτε στην αίθουσα που προβάλλεται η ταινία, δεν αποκλείεται μετά από δυο ώρες να βγείτε έξω νιώθοντας τυχεροί που την πετύχατε.
(2.5/5)Σκηνοθεσία: Gianni Amelio
Σενάριο: Gianni Amelio, Sandro Petraglia (βασισμένο στο βιβλίο του Giuseppe Pontigia, Γεννημένος Δυο Φορές)
Παίζουν: Kim Rossi Stuart, Andrea Rossi, Charlotte Rampling
Οι ταινίες που καταπιάνονται με τα ευαίσθητα θέματα παιδιών με διανοητικά, ή άλλου είδους παρεμφερή προβλήματα, έχουν συνήθως την τάση να πνίγονται στο μελοδραματισμό τους, έρμαια των βαθιά προσωπικών απόψεων ή/και εμπειριών των σκηνοθετών και των σεναριογράφων τους. Έτσι μπορεί να είναι ιδανικές για μια συνεδρία δακρυοθεραπείας, αλλά σε διαφορετική περίπτωση, σπανίως αποτελούν την επιλογή κινηματογραφόφιλου μη μανιοκαταθλιπτικού.
Η συγκεκριμένη ταινία ωστόσο, που πραγματεύεται τις προσπάθειες του πατέρα ενός παιδιού με διανοητικά και κινητικά προβλήματα, να εξιλεωθεί και να διώξει τις τύψεις που νιώθει επειδή το εγκατέλειψε, επιστρέφοντας μετά από 15 χρόνια στη ζωή του για τη φαινομενικά ακίνδυνη διαδικασία του να το συνοδέψει στο νοσοκομείο, είναι αρκετά διαφορετική. Αν και πιστή στη μουνταμάρα του είδους, έχει μια ιδιαίτερα αισιόδοξη προσέγγιση του θέματός της και ένα ξεχωριστό γλυκόπικρο χιούμορ που αποδιώχνει την αίσθηση της ματαιότητας στις πράξεις των ηρώων. Και καταφέρνει μ’ έναν τρόπο σχεδόν μαγευτικό, να αναδείξει το αίσθημα της πατρότητας και τον τρόπο που μπορεί να φέρει κοντά του δύο χαρακτήρες που μονοπωλούν ουσιαστικά την κάμερα, με την πάντα αξιόπιστη Charlotte Rampling να συμπληρώνει ενίοτε το κάδρο.Αν και είναι μια ταινία με περιορισμένο κοινό και περιορισμένη απήχηση ακόμη και σ’ αυτό, αν βρεθείτε στην αίθουσα που προβάλλεται η ταινία, δεν αποκλείεται μετά από δυο ώρες να βγείτε έξω νιώθοντας τυχεροί που την πετύχατε.