Lemony Snicket - Review
Lemony Snicket’s a Series of Unfortunate Events
(3/5)
Σκηνοθεσία: Brad Silberling
Σενάριο: Robert Gordon (από τα τρία πρώτα της σειράς βιβλίων του Daniel Handler, που υπογράφει ως Lemony Snicket)
Παίζουν: Emily Browning, Liam Aiken, Jim Carrey
Όταν η ταινία βγήκε στην Αμερική, πολλοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν το επερχόμενο κινηματογραφικό franchise, ως το καινούριο Harry Potter saga. Όσον αφορά την ατμόσφαιρα της ταινίας και το υποφώσκον μακάβριο του σεναρίου, δεν έχουν άδικο. Όμως πολύ αμφιβάλλω για το αν θα ισχύσει το ίδιο και στις εισπράξεις, τουλάχιστον αν κρίνει κανείς από την πρώτη ταινία, που τουλάχιστον στην Αμερική, ουδεμία σχέση είχε με την πορεία του Potter.
Στο μοτίβο του ορφανού, μπορεί να εντοπίσει κανείς την πρώτη ομοιότητα ανάμεσα στις δύο σειρές, με τα παιδιά της οικονομικά εύρωστης οικογένειας Μπωντλέρ, να γίνονται ξαφνικά τα ορφανά Μπωντλέρ, όταν οι γονείς τους χάνονται σε μια μυστηριώδη πυρκαϊά στο σπίτι τους. Τώρα, τα ορφανά πρέπει να αντιμετωπίσουν τον αναδόχό τους Κόμη Όλαφ -που τα παίρνει υπό τη σκέπη του μόνο για να κερδίσει την περιουσία τους- και μια σειρά από άλλα ατυχή περιστατικά. Αντλώντας έμπνευση από τα τρία πρώτα βιβλία του Daniel Handler -ο οποίος με το ψευδώνυμο Lemony Snicket έχει ήδη απλώσει τις ιστορίες των Μποντλέρ σε 8 χαριτωμένα μικρά διηγηματάκια- η ταινία του Brad Silberling φέρει μια σειρά ατυχών χαρακτηριστικών. Και εντοπίζονται όλα στο σενάριο.
Αν και η πείρα του Robert Gordon είναι σχετικά μικρή, θα περίμενε κανείς ο σεναριογράφος να μπορέσει να φτιάξει ένα πιο δυνατό στόρι από το πλήθος των περιπετειών και των χαρακτήρων που βρίσκονται στα τρία βιβλία του Snicket, όμως ο Gordon δείχνει μια εμφανή αδυναμία να χειριστεί σωστά την πηγή του, και το τελικό αποτέλεσμα στερείται τόσο σταθερού ρυθμού, όσο και ενιαίου χαρακτήρα. Σαν συρραφή highlights χωρίς συνοχή, το πρώτο Lemony Snicket’s καταλήγει να μοιάζει με πιλότο, σα δοκιμαστικό επεισόδιο με σκοπό να κρίνει την κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν τα sequels, χαρακτηριστικό που δεν είναι απαραίτητα καταστροφικό, αν ο θεατής δεν ενοχλείται από την αίσθηση ότι του παίρνουν τα μέτρα για να βρουν το σωστό τρόπο να του πάρουν και τα λεφτά.
Ο Silberling πάντως, πλησιάζοντας περισσότερο στο mood της πρώτης του ταινίας, του Casper, δείχνει ότι έχει σαφώς εξελιχθεί σαν σκηνοθέτης, και εκμεταλλεύεται το χορταστικό budget του για να μας προσφέρει εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, υποβλητικής gothic αισθητικής, και βυθίζει έτσι τον θεατή σε μια ατμοσφαιρικότητα που θυμίζει τον Barry Sonnenfeld του Adam’s Family και Tim Burton του Ψαλιδοχέρη. Το σκοτεινό, μακάβριο χιούμορ -χαρακτηριστικό και των βιβλίων του Snicket- αναδεικνύεται αποτελεσματικά, όμως εύκολα αισθάνεται κανείς ότι αυτό που πραγματικά λείπει από την ταινία είναι η παιχνιδιάρικη διάθεση, η υποχθώνια ενέργεια που χαρακτηρίζει τις ταινίες των δύο προαναφερθέντων σκηνοθετών. Άδικη η σύγκριση, το ξέρω, αλλά είναι κι άδικο που τα βιβλία αυτά δεν έπεσαν σε πραγματικά άξια χέρια.
Ο Jim Carrey, που κρατάει το ρόλο του Κόμη Όλαφ, φαίνεται αρκετά μουδιασμένος κάτω από τις αμέτρητες στρώσεις μακιγιάζ που κουβαλάει, και λίγο διστακτικός για το πόσο στα σοβαρά πρέπει να πάρει το ρόλο του, και πόσο να τον ποτίσει με τα παλιά screwball στοιχεία του. Χωρίς βέβαια να είναι ούτε στιγμή κατώτερος των περιστάσεων, αρκετά σφιγμένος ώστε να αφήσει αρκετό χώρο στην Meryl Streep και τον Billy Connelly να κλέψουν την παράσταση στα δυο κομμάτια της ταινίας που εμφανίζονται, αλλά και στους νεαρούς Emily Brown και Liam Aiken να τραβούν περισσότερο ενδιαφέρον στις σκηνές που μοιράζονται μαζί του.
(3/5)Σκηνοθεσία: Brad Silberling
Σενάριο: Robert Gordon (από τα τρία πρώτα της σειράς βιβλίων του Daniel Handler, που υπογράφει ως Lemony Snicket)
Παίζουν: Emily Browning, Liam Aiken, Jim Carrey
Όταν η ταινία βγήκε στην Αμερική, πολλοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν το επερχόμενο κινηματογραφικό franchise, ως το καινούριο Harry Potter saga. Όσον αφορά την ατμόσφαιρα της ταινίας και το υποφώσκον μακάβριο του σεναρίου, δεν έχουν άδικο. Όμως πολύ αμφιβάλλω για το αν θα ισχύσει το ίδιο και στις εισπράξεις, τουλάχιστον αν κρίνει κανείς από την πρώτη ταινία, που τουλάχιστον στην Αμερική, ουδεμία σχέση είχε με την πορεία του Potter.
Στο μοτίβο του ορφανού, μπορεί να εντοπίσει κανείς την πρώτη ομοιότητα ανάμεσα στις δύο σειρές, με τα παιδιά της οικονομικά εύρωστης οικογένειας Μπωντλέρ, να γίνονται ξαφνικά τα ορφανά Μπωντλέρ, όταν οι γονείς τους χάνονται σε μια μυστηριώδη πυρκαϊά στο σπίτι τους. Τώρα, τα ορφανά πρέπει να αντιμετωπίσουν τον αναδόχό τους Κόμη Όλαφ -που τα παίρνει υπό τη σκέπη του μόνο για να κερδίσει την περιουσία τους- και μια σειρά από άλλα ατυχή περιστατικά. Αντλώντας έμπνευση από τα τρία πρώτα βιβλία του Daniel Handler -ο οποίος με το ψευδώνυμο Lemony Snicket έχει ήδη απλώσει τις ιστορίες των Μποντλέρ σε 8 χαριτωμένα μικρά διηγηματάκια- η ταινία του Brad Silberling φέρει μια σειρά ατυχών χαρακτηριστικών. Και εντοπίζονται όλα στο σενάριο.
Αν και η πείρα του Robert Gordon είναι σχετικά μικρή, θα περίμενε κανείς ο σεναριογράφος να μπορέσει να φτιάξει ένα πιο δυνατό στόρι από το πλήθος των περιπετειών και των χαρακτήρων που βρίσκονται στα τρία βιβλία του Snicket, όμως ο Gordon δείχνει μια εμφανή αδυναμία να χειριστεί σωστά την πηγή του, και το τελικό αποτέλεσμα στερείται τόσο σταθερού ρυθμού, όσο και ενιαίου χαρακτήρα. Σαν συρραφή highlights χωρίς συνοχή, το πρώτο Lemony Snicket’s καταλήγει να μοιάζει με πιλότο, σα δοκιμαστικό επεισόδιο με σκοπό να κρίνει την κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν τα sequels, χαρακτηριστικό που δεν είναι απαραίτητα καταστροφικό, αν ο θεατής δεν ενοχλείται από την αίσθηση ότι του παίρνουν τα μέτρα για να βρουν το σωστό τρόπο να του πάρουν και τα λεφτά.
Ο Silberling πάντως, πλησιάζοντας περισσότερο στο mood της πρώτης του ταινίας, του Casper, δείχνει ότι έχει σαφώς εξελιχθεί σαν σκηνοθέτης, και εκμεταλλεύεται το χορταστικό budget του για να μας προσφέρει εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, υποβλητικής gothic αισθητικής, και βυθίζει έτσι τον θεατή σε μια ατμοσφαιρικότητα που θυμίζει τον Barry Sonnenfeld του Adam’s Family και Tim Burton του Ψαλιδοχέρη. Το σκοτεινό, μακάβριο χιούμορ -χαρακτηριστικό και των βιβλίων του Snicket- αναδεικνύεται αποτελεσματικά, όμως εύκολα αισθάνεται κανείς ότι αυτό που πραγματικά λείπει από την ταινία είναι η παιχνιδιάρικη διάθεση, η υποχθώνια ενέργεια που χαρακτηρίζει τις ταινίες των δύο προαναφερθέντων σκηνοθετών. Άδικη η σύγκριση, το ξέρω, αλλά είναι κι άδικο που τα βιβλία αυτά δεν έπεσαν σε πραγματικά άξια χέρια.Ο Jim Carrey, που κρατάει το ρόλο του Κόμη Όλαφ, φαίνεται αρκετά μουδιασμένος κάτω από τις αμέτρητες στρώσεις μακιγιάζ που κουβαλάει, και λίγο διστακτικός για το πόσο στα σοβαρά πρέπει να πάρει το ρόλο του, και πόσο να τον ποτίσει με τα παλιά screwball στοιχεία του. Χωρίς βέβαια να είναι ούτε στιγμή κατώτερος των περιστάσεων, αρκετά σφιγμένος ώστε να αφήσει αρκετό χώρο στην Meryl Streep και τον Billy Connelly να κλέψουν την παράσταση στα δυο κομμάτια της ταινίας που εμφανίζονται, αλλά και στους νεαρούς Emily Brown και Liam Aiken να τραβούν περισσότερο ενδιαφέρον στις σκηνές που μοιράζονται μαζί του.