It's All Gone Pete Tong - Review
It’s All Gone Pete Tong
(2.5/5)
Σκηνοθεσία: Michael Dowse
Σενάριο: Michael Dowse
Παίζουν: Paul Kaye, Mike Wilmot, Beatriz Batarda, Kate Magowan
Πριν τρία χρόνια ο Woody Allen στήριξε μια κωμωδία του στην ευφάνταστη ιδέα ενός σκηνοθέτη που αναγκάζεται να γυρίσει την μεγαλύτερη ταινία του, τυφλός. Το Hollywood Ending ήταν η ευκαιρία του νευρικού κλαριντζή να κανιβαλίσει ανελέητα το Hollywood και τις ταινίες που γυρίζονται στον αυτόματο πιλότο. Μπορεί να μην τα κατάφερε όσο καλύτερα μπορούσε, όμως η ιδέα παραμένει εκπληκτική.
Φέτος, ο Michael Dowse παίρνει μια αντίστοιχη ιδέα, και τη μετατρέπει σε ευχάριστο mockumentary, με ανάλογο δυναμικό, αλλά χαμηλότερες αξιώσεις. Ο Frankie Wylde, είναι ένας από τους άρχοντες της Ibiza, ένας χαρισματικός DJ, του οποίου οι μοναδικές ικανότητες να καβαλάει τα beats, τού έχουν εξασφαλίσει παγκόσμια αναγνώριση και τεράστια περιουσία. Όμως, κάποια στιγμή η ακοή του αρχίζει να του κάνει κολπάκια.
Το κουδούνισμα στο αυτί του γίνεται ολοένα και δυνατότερο, μέχρι που αρχίζει να υπερκαλύπτει τα πάντα, ώσπου τελικά να οδηγήσει στην τελική κώφωση. Το νέο album του Frankie είναι μια φρίκη και η καριέρα του τινάζεται στον αέρα. Μετά όμως από ένα φλερτ με την παράνοια, ο Frankie παίρνει τη ζωή του στα χέρια του, μαθαίνει να διαβάζει χείλη και γενικά βρίσκει τρόπους να ξεπεράσει την αναπηρία του, με αποκορύφωμα, να φτιάχνει ένα ολοκαίνουριο album «νιώθοντας» τις δονήσεις της μουσικής. Φυσικά, το album γίνεται το απόλυτο hit, η φήμη του Frankie απογειώνεται ξανά, και όλοι των αποθεώνουν. Βέβαια ο ίδιος μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, έχει σιχαθεί το star system του χώρου, και το απορρίπτει με τον τρόπο του.
Το έργο του Dowse ξεδιπλώνεται με ήρεμη, προσγειωμένη σκηνοθεσία, χωρίς να επιχειρεί κάποια ιδιαίτερη προσέγγιση του χλιδάτου και αυτοκαταστροφικού σύμπαντος των superstars, ή να προχωράει σε κάτι περισσότερο από μια σχηματική αναπαράσταση των διαδικασιών που οδηγούν έναν άνθρωπο στην απόρριψη του συστήματος που τον ανέδειξε.
Προσφέρει πάντως ένα ευχάριστο και διασκεδαστικό, ανάλαφρο δίωρο, με μερικές αφορμές αφελούς προβληματισμού –αν θέλει κανείς άλλοθι για κάτι τέτοιο δηλαδή- και ο χρόνος κυλάει όμορφα και γλυκά, κυρίως χάρη στην spaced out ερμηνεία του πρωταγωνιστή. Ο Paul Kaye ποτίζει το ρόλο με μια παιδιάστικη αφέλεια που μαλακώνει κάπως την εγκληματική απερισκεψία του Wilde, και κάνει συμπαθή έναν κατά τα άλλα αδιάφορο –αν όχι ενοχλητικό- χαρακτήρα. Στα highlights της ταινίας, ο υπερμεγέθης λούτρινος αρκούδος με τη σκονισμένη μύτη, που ενσαρκώνει την εξάρτηση του Frankie από τις διάφορες άσπρες ουσίες, οι σκηνές σε θρυλικά clubs της Ibiza, και βέβαια τα cameo τεράτων του χώρου.
(2.5/5)Σκηνοθεσία: Michael Dowse
Σενάριο: Michael Dowse
Παίζουν: Paul Kaye, Mike Wilmot, Beatriz Batarda, Kate Magowan
Πριν τρία χρόνια ο Woody Allen στήριξε μια κωμωδία του στην ευφάνταστη ιδέα ενός σκηνοθέτη που αναγκάζεται να γυρίσει την μεγαλύτερη ταινία του, τυφλός. Το Hollywood Ending ήταν η ευκαιρία του νευρικού κλαριντζή να κανιβαλίσει ανελέητα το Hollywood και τις ταινίες που γυρίζονται στον αυτόματο πιλότο. Μπορεί να μην τα κατάφερε όσο καλύτερα μπορούσε, όμως η ιδέα παραμένει εκπληκτική.
Φέτος, ο Michael Dowse παίρνει μια αντίστοιχη ιδέα, και τη μετατρέπει σε ευχάριστο mockumentary, με ανάλογο δυναμικό, αλλά χαμηλότερες αξιώσεις. Ο Frankie Wylde, είναι ένας από τους άρχοντες της Ibiza, ένας χαρισματικός DJ, του οποίου οι μοναδικές ικανότητες να καβαλάει τα beats, τού έχουν εξασφαλίσει παγκόσμια αναγνώριση και τεράστια περιουσία. Όμως, κάποια στιγμή η ακοή του αρχίζει να του κάνει κολπάκια.
Το κουδούνισμα στο αυτί του γίνεται ολοένα και δυνατότερο, μέχρι που αρχίζει να υπερκαλύπτει τα πάντα, ώσπου τελικά να οδηγήσει στην τελική κώφωση. Το νέο album του Frankie είναι μια φρίκη και η καριέρα του τινάζεται στον αέρα. Μετά όμως από ένα φλερτ με την παράνοια, ο Frankie παίρνει τη ζωή του στα χέρια του, μαθαίνει να διαβάζει χείλη και γενικά βρίσκει τρόπους να ξεπεράσει την αναπηρία του, με αποκορύφωμα, να φτιάχνει ένα ολοκαίνουριο album «νιώθοντας» τις δονήσεις της μουσικής. Φυσικά, το album γίνεται το απόλυτο hit, η φήμη του Frankie απογειώνεται ξανά, και όλοι των αποθεώνουν. Βέβαια ο ίδιος μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, έχει σιχαθεί το star system του χώρου, και το απορρίπτει με τον τρόπο του.
Το έργο του Dowse ξεδιπλώνεται με ήρεμη, προσγειωμένη σκηνοθεσία, χωρίς να επιχειρεί κάποια ιδιαίτερη προσέγγιση του χλιδάτου και αυτοκαταστροφικού σύμπαντος των superstars, ή να προχωράει σε κάτι περισσότερο από μια σχηματική αναπαράσταση των διαδικασιών που οδηγούν έναν άνθρωπο στην απόρριψη του συστήματος που τον ανέδειξε.Προσφέρει πάντως ένα ευχάριστο και διασκεδαστικό, ανάλαφρο δίωρο, με μερικές αφορμές αφελούς προβληματισμού –αν θέλει κανείς άλλοθι για κάτι τέτοιο δηλαδή- και ο χρόνος κυλάει όμορφα και γλυκά, κυρίως χάρη στην spaced out ερμηνεία του πρωταγωνιστή. Ο Paul Kaye ποτίζει το ρόλο με μια παιδιάστικη αφέλεια που μαλακώνει κάπως την εγκληματική απερισκεψία του Wilde, και κάνει συμπαθή έναν κατά τα άλλα αδιάφορο –αν όχι ενοχλητικό- χαρακτήρα. Στα highlights της ταινίας, ο υπερμεγέθης λούτρινος αρκούδος με τη σκονισμένη μύτη, που ενσαρκώνει την εξάρτηση του Frankie από τις διάφορες άσπρες ουσίες, οι σκηνές σε θρυλικά clubs της Ibiza, και βέβαια τα cameo τεράτων του χώρου.