War of the Worlds - Review
War of the Worlds - Ο Πόλεμος των Κόσμων
(3.5/5)
Σκηνοθεσία: Steven Spielberg
Σενάριο: David Koepp, Josh Friedman (από το μυθιστόρημα του H.G. Wells)
Παίζουν: Tom Cruise, Dakota Fanning, Justin Chatwin
Η πρώτη συνεργασία του Tom Cruise με τον Steven Spielberg, το Minority Report, είχε ως αποτέλεσμα το καλύτερο (και μάλλον το μοναδικό, αν δεν κάνω λάθος –όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα) sci-fi film noir της τελευταίας δεκαετίας, το οποίο όμως έχασε στα ταμεία γιατί ανακάτεψε πολύ σκέψη στη δράση του. Η φετινή τους δουλειά, πάλι κινείται στο χώρο του sci-fi, αλλά αυτή τη φορά, αν χάσει στα ταμεία θα είναι γιατί βάζει μαζί συναίσθημα και δράση, αλλά ξεχνάει να ανακατέψει για να δέσουν τα υλικά.
Χωρίς να επανεφευρίσκει τον τροχό, το War of the Worlds είναι ένα παράδειγμα του πόσο καλό μπορεί να γίνει ένα blockbuster όταν πέσει στα χέρια ενός σκηνοθέτη που μπορεί να το χειριστεί ικανά, και στους ώμους ενός star που μπορεί να το κουβαλήσει άνετα. Και είναι κι ένα παράδειγμα του πόσο δύσκολο είναι να μετεμφυτευθεί ο πλούτος νοημάτων ενός θρυλικού pulp αναγνώσματος σε ένα PG-13 αμερικάνικο καλοκαιρινό destruction movie.
Είναι η τέταρτη φορά που το μυθιστόρημα του HG Wells μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, αν και δε νομίζω ότι κανείς θα θυμάται την πρώτη ταινία, που υπέγραφε ο Byron Haskin το 1953, και δεν έχω ιδέα τι μοίρα μπορεί να έχει το H.G. Wells’ War of the Worlds που υπογράφει φέτος κιόλας ο David Michael Latt, με τον προϋπολογισμό του 1 εκατομμυρίου δολαρίων. Αν και θα είχε πλάκα να ήμασταν στην Αμερική για να τα δούμε να βγαίνουν την ίδια βδομάδα στις αίθουσες. Και βέβαια υπάρχει το The War of the Worlds, του Timothy Hines, το οποίο είναι επίσης φετινή παραγωγή, και αν δεν απατώμαι, κυκλοφορεί ήδη σε dvd.
Και στις τρεις ταινίες πάντως, μια νοημοσύνη ανώτερη από τη δική μας, αποφασίζει να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημά της και να εξαφανίσει την ανθρωπότητα από το πρόσωπο της γης. Οι εξωγήινοι του Wells, προφανώς πρόλαβαν να γίνουν τόσο έξυπνοι, γιατί ο πολιτισμός τους υπήρχε για πολλά εκατομμύρια χρόνια προτού αναπτυχθεί ο δικός μας. Τουλάχιστον προτού αναπτυχθεί αρκετά ώστε να μπορεί καταγράψει το γεγονός ότι οι ξένοι είχαν κατέβει στη γη για να θάψουν κάτι τεράστια μηχανήματα με πλοκάμια. Διαφορετικά, θα το ξέραμε ότι είναι ήδη εδώ. Όπως φαίνεται όμως, ακόμη κι αυτοί οι τρίποδοι εξωγήινοι του Wells ήταν σχετικά νέοι σαν πολιτισμός, όπως μπορεί τουλάχιστον να συμπεράνει κανείς από το γεγονός ότι οι Predators είχαν αναπτύξει ένα πολύ πιο εξελιγμένο σύστημα ανίχνευσης και κατηγοριοποίησης ζωντανών οργανισμών. Είναι λίγο τρομακτικές οι χωροχρονικές διαστάσεις του σύμπαντος, αν τις δει κανείς απ’ αυτή τη σκοπιά, έτσι δεν είναι;
Όταν λοιπόν οι Αρειανοί αποφασίζουν να επιτεθούν στη γη για κάποιο λόγο που στην ταινία δε διευκρινίζεται (αλλά και να διευκρινιζόταν, είμαστε πολύ πρωτόγονοι για να καταλάβουμε τα κίνητρα μιας ανώτερης νοημοσύνης), ξεκινά ο πόλεμος των κόσμων, που αναμφίβολα θα πρέπει να είναι πολύ συναρπαστικός, όμως εμάς μας ενδιαφέρει περισσότερο η ιστορία του Ray, ενός χειριστή γερανού σε λιμάνι, ο οποίος όχι μόνο πρέπει να βρει τρόπο να γλιτώσει από την επίθεση και την υστερία που έχει προκαλέσει στους πάντες, αλλά να κρατήσει ζωντανά και τα παιδιά του, τα οποία μάλλον δεν πολυσυμπαθεί κιόλας –έτσι δείχνει στην αρχή δηλαδή, γιατί εντάξει, ποιος Αμερικανός πατέρας στην πραγματικότητα δεν αγαπάει τα παιδία του;
Ο Cruise είναι εξαιρετικός στο ρόλο του χοντροκέφαλου, χοντρόπετσου, εγωιστή και αποτυχημένου οικογενειάρχη, που τα ‘χει εντελώς χαμένα με τα όσα γίνονται γύρω του. Το ζευγάρι των σεναριογράφων δεν τον αφήνουν να μετατραπεί στον σούπερ ήρωα που θα σώσει τον πλανήτη από την καταστροφή –γιατί στο κάτω-κάτω ένας απλός λιμενεργάτης είναι-, φροντίζουν όμως να του εξασφαλίσουν απίστευτα υψηλές πιθανότητες επιβίωσης, και δοκιμάζουν τα όρια της καλής μας διάθεσης να δεχτούμε έναν βαθμό αναληθοφάνειας ελέω του είδους της ταινίας.
Αλλά μιας και πρόκειται για sci-fi ταινία καταστροφής, η αληθοφάνεια δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι ο Spielberg κρατά καλό ρυθμό στην ταινία του, εναλλάσσοντας σκηνές δράσης που κόβουν την ανάσα, με δραματικά διαλείμματα που προσφέρουν μερικές ενδιαφέρουσες ματιές στην ανθρώπινη φύση, έστω κι αν δεν καταφέρνουν να εμβαθύνουν.
Η φρίκη του πλήθους που αλληλοσπαράζεται όταν καταλαμβάνεται από πανικό, και η ολοκληρωτική ακύρωση των κοινωνικών και ηθικών αξιών του ανθρώπου σε survival mode, περιγράφονται ικανοποιητικά σε μια και μόνη σκηνή, και στην υπόλοιπη διάρκεια φαίνεται να πιάνουν πολύ λίγο χώρο στα ενδιαφέροντα του σεναρίου, ενώ οι σκηνές του οικογενειακού δράματος του Cruise περιγράφονται σχηματικά και κλισεδιάρικα. Όμως τα οπτικά εφέ είναι εκπληκτικά και αρκετά για να γεμίσουν το κενό, ενώ αυτό που πραγματικά ξεχωρίζει στην ταινία είναι η ηχητική μπάντα. Δείτε τον Πόλεμο των Κόσμων σε αίθουσα με τα ανάλογα συστήματα, και θα καταλάβετε σε ποιον πρέπει να στοιχηματίσετε για τα φετινά Όσκαρ μιξάζ και ηχητικών εφέ. Και θα καταλάβετε επίσης τι θα πει «άνιση ταινία»
(3.5/5)Σκηνοθεσία: Steven Spielberg
Σενάριο: David Koepp, Josh Friedman (από το μυθιστόρημα του H.G. Wells)
Παίζουν: Tom Cruise, Dakota Fanning, Justin Chatwin
Η πρώτη συνεργασία του Tom Cruise με τον Steven Spielberg, το Minority Report, είχε ως αποτέλεσμα το καλύτερο (και μάλλον το μοναδικό, αν δεν κάνω λάθος –όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα) sci-fi film noir της τελευταίας δεκαετίας, το οποίο όμως έχασε στα ταμεία γιατί ανακάτεψε πολύ σκέψη στη δράση του. Η φετινή τους δουλειά, πάλι κινείται στο χώρο του sci-fi, αλλά αυτή τη φορά, αν χάσει στα ταμεία θα είναι γιατί βάζει μαζί συναίσθημα και δράση, αλλά ξεχνάει να ανακατέψει για να δέσουν τα υλικά.
Χωρίς να επανεφευρίσκει τον τροχό, το War of the Worlds είναι ένα παράδειγμα του πόσο καλό μπορεί να γίνει ένα blockbuster όταν πέσει στα χέρια ενός σκηνοθέτη που μπορεί να το χειριστεί ικανά, και στους ώμους ενός star που μπορεί να το κουβαλήσει άνετα. Και είναι κι ένα παράδειγμα του πόσο δύσκολο είναι να μετεμφυτευθεί ο πλούτος νοημάτων ενός θρυλικού pulp αναγνώσματος σε ένα PG-13 αμερικάνικο καλοκαιρινό destruction movie.Είναι η τέταρτη φορά που το μυθιστόρημα του HG Wells μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, αν και δε νομίζω ότι κανείς θα θυμάται την πρώτη ταινία, που υπέγραφε ο Byron Haskin το 1953, και δεν έχω ιδέα τι μοίρα μπορεί να έχει το H.G. Wells’ War of the Worlds που υπογράφει φέτος κιόλας ο David Michael Latt, με τον προϋπολογισμό του 1 εκατομμυρίου δολαρίων. Αν και θα είχε πλάκα να ήμασταν στην Αμερική για να τα δούμε να βγαίνουν την ίδια βδομάδα στις αίθουσες. Και βέβαια υπάρχει το The War of the Worlds, του Timothy Hines, το οποίο είναι επίσης φετινή παραγωγή, και αν δεν απατώμαι, κυκλοφορεί ήδη σε dvd.
Και στις τρεις ταινίες πάντως, μια νοημοσύνη ανώτερη από τη δική μας, αποφασίζει να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημά της και να εξαφανίσει την ανθρωπότητα από το πρόσωπο της γης. Οι εξωγήινοι του Wells, προφανώς πρόλαβαν να γίνουν τόσο έξυπνοι, γιατί ο πολιτισμός τους υπήρχε για πολλά εκατομμύρια χρόνια προτού αναπτυχθεί ο δικός μας. Τουλάχιστον προτού αναπτυχθεί αρκετά ώστε να μπορεί καταγράψει το γεγονός ότι οι ξένοι είχαν κατέβει στη γη για να θάψουν κάτι τεράστια μηχανήματα με πλοκάμια. Διαφορετικά, θα το ξέραμε ότι είναι ήδη εδώ. Όπως φαίνεται όμως, ακόμη κι αυτοί οι τρίποδοι εξωγήινοι του Wells ήταν σχετικά νέοι σαν πολιτισμός, όπως μπορεί τουλάχιστον να συμπεράνει κανείς από το γεγονός ότι οι Predators είχαν αναπτύξει ένα πολύ πιο εξελιγμένο σύστημα ανίχνευσης και κατηγοριοποίησης ζωντανών οργανισμών. Είναι λίγο τρομακτικές οι χωροχρονικές διαστάσεις του σύμπαντος, αν τις δει κανείς απ’ αυτή τη σκοπιά, έτσι δεν είναι;
Όταν λοιπόν οι Αρειανοί αποφασίζουν να επιτεθούν στη γη για κάποιο λόγο που στην ταινία δε διευκρινίζεται (αλλά και να διευκρινιζόταν, είμαστε πολύ πρωτόγονοι για να καταλάβουμε τα κίνητρα μιας ανώτερης νοημοσύνης), ξεκινά ο πόλεμος των κόσμων, που αναμφίβολα θα πρέπει να είναι πολύ συναρπαστικός, όμως εμάς μας ενδιαφέρει περισσότερο η ιστορία του Ray, ενός χειριστή γερανού σε λιμάνι, ο οποίος όχι μόνο πρέπει να βρει τρόπο να γλιτώσει από την επίθεση και την υστερία που έχει προκαλέσει στους πάντες, αλλά να κρατήσει ζωντανά και τα παιδιά του, τα οποία μάλλον δεν πολυσυμπαθεί κιόλας –έτσι δείχνει στην αρχή δηλαδή, γιατί εντάξει, ποιος Αμερικανός πατέρας στην πραγματικότητα δεν αγαπάει τα παιδία του;
Ο Cruise είναι εξαιρετικός στο ρόλο του χοντροκέφαλου, χοντρόπετσου, εγωιστή και αποτυχημένου οικογενειάρχη, που τα ‘χει εντελώς χαμένα με τα όσα γίνονται γύρω του. Το ζευγάρι των σεναριογράφων δεν τον αφήνουν να μετατραπεί στον σούπερ ήρωα που θα σώσει τον πλανήτη από την καταστροφή –γιατί στο κάτω-κάτω ένας απλός λιμενεργάτης είναι-, φροντίζουν όμως να του εξασφαλίσουν απίστευτα υψηλές πιθανότητες επιβίωσης, και δοκιμάζουν τα όρια της καλής μας διάθεσης να δεχτούμε έναν βαθμό αναληθοφάνειας ελέω του είδους της ταινίας.
Αλλά μιας και πρόκειται για sci-fi ταινία καταστροφής, η αληθοφάνεια δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι ο Spielberg κρατά καλό ρυθμό στην ταινία του, εναλλάσσοντας σκηνές δράσης που κόβουν την ανάσα, με δραματικά διαλείμματα που προσφέρουν μερικές ενδιαφέρουσες ματιές στην ανθρώπινη φύση, έστω κι αν δεν καταφέρνουν να εμβαθύνουν.Η φρίκη του πλήθους που αλληλοσπαράζεται όταν καταλαμβάνεται από πανικό, και η ολοκληρωτική ακύρωση των κοινωνικών και ηθικών αξιών του ανθρώπου σε survival mode, περιγράφονται ικανοποιητικά σε μια και μόνη σκηνή, και στην υπόλοιπη διάρκεια φαίνεται να πιάνουν πολύ λίγο χώρο στα ενδιαφέροντα του σεναρίου, ενώ οι σκηνές του οικογενειακού δράματος του Cruise περιγράφονται σχηματικά και κλισεδιάρικα. Όμως τα οπτικά εφέ είναι εκπληκτικά και αρκετά για να γεμίσουν το κενό, ενώ αυτό που πραγματικά ξεχωρίζει στην ταινία είναι η ηχητική μπάντα. Δείτε τον Πόλεμο των Κόσμων σε αίθουσα με τα ανάλογα συστήματα, και θα καταλάβετε σε ποιον πρέπει να στοιχηματίσετε για τα φετινά Όσκαρ μιξάζ και ηχητικών εφέ. Και θα καταλάβετε επίσης τι θα πει «άνιση ταινία»