The Upside of Anger - Review
The Upside of Anger – Η Άλλη Όψη του Θυμού
(2.5/5)
Σκηνοθεσία: Mike Binder
Σενάριο: Mike Binder
Παίζουν: Joan Allen, Kevin Costner, Erika Crhistensen, Evan Racehl Wood, Kerri Russell, Alicia Witt
Ο Mike Binder, που ίσως να τον θυμάστε από τη τηλεοπτική σειρά Στο Μυαλό ενός Παντρεμένου (παιζόταν ένα φεγγάρι στο Filmnet) έχει στο ενεργητικό του κάτι λιγότερο από δεκαριά art-house σκηνοθετικές δουλειές. Η Άλλη Όψη του Θυμού είναι η πρώτη που τυχαίνει παγκόσμιας διανομής, αλλά –μη έχοντας δει καμία από τις προηγούμενες δουλειές του- ρισκάρω να πω ότι αυτό δεν οφείλεται στην σκηνοθετική του πρωτοτυπία. Δεδομένου ότι η καινούρια του δουλειά μοιάζει να ξεπήδησε κατευθείαν από τις σελίδες του οδηγού Art-House for Dummies, το μόνο ενδεχόμενο που εξηγεί τις ομοιότητες στο ρυθμό και το feeling με τις πρόσφατες art-house Door in the Floor και In Good Company, η ευρεία κυκλοφορία της ταινίας είναι όλη δουλειά της Joan Allen.
Ισορροπώντας ανάμεσα στην υστερία και την κατάθλιψη, η Allen περιφέρει το μαστουρωμένο της πρόσωπο σε ένα σπίτι γεμάτο από την απουσία του συζύγου της, για τον οποίο είναι σίγουρη ότι εγκατέλειψε αυτήν και τις τέσσερις κόρες τους χωρίς ούτε ένα αντίο. Το κοκτέιλ της μιζέριας της, έρχεται να ανακατέψει ο Costner, που βλέπει την αδερφή ψυχή του στη διάθεσή της για έναν σοφιστικέ αφανισμό.
Δραματική κομεντί χαμηλών αξιώσεων, που μοιράζει άριστα το χρόνο της στους έξι ολόκληρους χαρακτήρες της, οι οποίοι στηρίζονται εξαιρετικά και από το σενάριο. Ο Kevin Costner, που έχει να κάνει εμφάνιση της προκοπής εδώ και τουλάχιστον 9 χρόνια, φέτος παίζει ένα ρόλο που φαίνεται να ταιριάζει με την ηλικία και το προφίλ του, και στέκεται με αξιοπρέπεια πλάι στην Allen, βοηθώντας την στην πορεία της για μια θέση στις υποψηφιότητες των φετινών Όσκαρ.
Μια ενδιαφέρουσα και αρκετά διακριτική υποπλοκή, θέτει με έξυπνο τόπο το πρίσμα μέσα από το οποίο πρέπει να δει κανείς την ταινία για να εκτιμήσει πλήρως τη δραματική της θέση και δυναμική. Τον τρόπο δηλαδή που η μιζέρια του καθενός μπορεί ανά πάσα στιγμή να μετατρέψει όποιον έχει απέναντι στο μισητό αίτιό του, και στο στόχο της οργής του. Όμως μέχρι η υποπλοκή να ξεδιπλωθεί πλήρως, η μεγάλη διάρκεια της ταινίας και μερικά σεναριακά άλματα έχουν κάνει τη ζημιά τους, καθιστώντας την τελικά έκβαση τραγικά αδιάφορη. Και υπάρχει και μια θετική όψη του θυμού, αλλά ρε γαμώτο, δε θυμάμαι ποια κατέληξε η ταινία ότι είναι.
(2.5/5)Σκηνοθεσία: Mike Binder
Σενάριο: Mike Binder
Παίζουν: Joan Allen, Kevin Costner, Erika Crhistensen, Evan Racehl Wood, Kerri Russell, Alicia Witt
Ο Mike Binder, που ίσως να τον θυμάστε από τη τηλεοπτική σειρά Στο Μυαλό ενός Παντρεμένου (παιζόταν ένα φεγγάρι στο Filmnet) έχει στο ενεργητικό του κάτι λιγότερο από δεκαριά art-house σκηνοθετικές δουλειές. Η Άλλη Όψη του Θυμού είναι η πρώτη που τυχαίνει παγκόσμιας διανομής, αλλά –μη έχοντας δει καμία από τις προηγούμενες δουλειές του- ρισκάρω να πω ότι αυτό δεν οφείλεται στην σκηνοθετική του πρωτοτυπία. Δεδομένου ότι η καινούρια του δουλειά μοιάζει να ξεπήδησε κατευθείαν από τις σελίδες του οδηγού Art-House for Dummies, το μόνο ενδεχόμενο που εξηγεί τις ομοιότητες στο ρυθμό και το feeling με τις πρόσφατες art-house Door in the Floor και In Good Company, η ευρεία κυκλοφορία της ταινίας είναι όλη δουλειά της Joan Allen.
Ισορροπώντας ανάμεσα στην υστερία και την κατάθλιψη, η Allen περιφέρει το μαστουρωμένο της πρόσωπο σε ένα σπίτι γεμάτο από την απουσία του συζύγου της, για τον οποίο είναι σίγουρη ότι εγκατέλειψε αυτήν και τις τέσσερις κόρες τους χωρίς ούτε ένα αντίο. Το κοκτέιλ της μιζέριας της, έρχεται να ανακατέψει ο Costner, που βλέπει την αδερφή ψυχή του στη διάθεσή της για έναν σοφιστικέ αφανισμό.
Δραματική κομεντί χαμηλών αξιώσεων, που μοιράζει άριστα το χρόνο της στους έξι ολόκληρους χαρακτήρες της, οι οποίοι στηρίζονται εξαιρετικά και από το σενάριο. Ο Kevin Costner, που έχει να κάνει εμφάνιση της προκοπής εδώ και τουλάχιστον 9 χρόνια, φέτος παίζει ένα ρόλο που φαίνεται να ταιριάζει με την ηλικία και το προφίλ του, και στέκεται με αξιοπρέπεια πλάι στην Allen, βοηθώντας την στην πορεία της για μια θέση στις υποψηφιότητες των φετινών Όσκαρ.
Μια ενδιαφέρουσα και αρκετά διακριτική υποπλοκή, θέτει με έξυπνο τόπο το πρίσμα μέσα από το οποίο πρέπει να δει κανείς την ταινία για να εκτιμήσει πλήρως τη δραματική της θέση και δυναμική. Τον τρόπο δηλαδή που η μιζέρια του καθενός μπορεί ανά πάσα στιγμή να μετατρέψει όποιον έχει απέναντι στο μισητό αίτιό του, και στο στόχο της οργής του. Όμως μέχρι η υποπλοκή να ξεδιπλωθεί πλήρως, η μεγάλη διάρκεια της ταινίας και μερικά σεναριακά άλματα έχουν κάνει τη ζημιά τους, καθιστώντας την τελικά έκβαση τραγικά αδιάφορη. Και υπάρχει και μια θετική όψη του θυμού, αλλά ρε γαμώτο, δε θυμάμαι ποια κατέληξε η ταινία ότι είναι.