Crash (2005) - Review
Crash
(2.5/5)
Σκηνοθεσία: Paul Haggis
Σενάριο: Paul Haggis, Bobby Moresco
Παίζουν: Sandra Bullock, Don Cheadle, Matt Dillon, Brendan Fraser, Ryan Philippe
Το πρόβλημα με τις σπονδυλωτές ταινίες, είναι ότι πολύ συχνά οι σπόνδυλοι χάνουν τις αρθρώσεις τους και οι ιστορίες μένουν –ελλείψει καλύτερης λέξης- κουλές. Συνήθως, για να το ξεπεράσουν, οι σκηνοθέτες αποφασίζουν να θέσουν τις ιστορίες σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που να τις συσχετίζει (όπως ας πούμε τα Χριστούγεννα στο Noel), να τις δέσουν με έναν κοινό αφηγητή/πρωταγωνιστή (όπως ο Tim Roth στο Four Rooms), ή να τις σαλατιάσουν τόσο πολύ ώστε αυτό που θα προκύψει να είναι ένα αριστούργημα (όπως το Pulp Fiction).
Το Crash, μια ταινία με αρκετές υποπλοκές που περιφέρονται γύρω απο σκοτεινές στιγμές της ζωής στο Los Angeles, δεν πολυκαταφέρνει τίποτε απ’ όλα αυτά. Υπάρχει βέβαια η πόλη του Los Angeles που συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν, υπάρχει και ένα θέμα ρατσισμού –φαινομενικού και πραγματικού- που εμφανίζεται κάθε τόσο, κάπως συνδέονται και οι ιστορίες μεταξύ τους με μερικούς χαρακτήρες που εμφανίζονται σε περισσότερες από μια, όμως συνολικά το αποτέλεσμα είναι λίγο φλου. Η προσέγγισή τους είναι ανισοβαρής –τόσο σε χρόνο όσο και σε ανάλυση—με αποτέλεσμα αρκετές από αυτές να μην έχουν καν λόγο ύπαρξης, ενώ όλες οι υπόλοιπες να περνιούνται για πιο σοβαρές και βαρύγδουπες απ’ όσο είναι.
Τουλάχιστον οι ερμηνείες είναι σε γενικές γραμμές πολύ καλές –αν και στην πραγματικότητα δεν έχουν ότι πολύ χρόνο ούτε πολύ χαρακτήρα για να δουλέψουν οι πρωταγωνιστές—με την Sandra Bullock να ξεχωρίζει στον απόλυτα κόντρα ρόλο: σοβαρή, νευρωτική, κουρελιασμένη ψυχολογικά και ξέχειλη από οργή, σε αφήνει με στόμα ανοιχτό.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Haggis υπογράφει ένα άνισο σενάριο όπου παρουσιάζει ως συγκλονιστικό κι ανατριχιαστικό το προφανές –υπάρχει και το Μ$Β. Είναι όμως η πρώτη φορά που το σκηνοθετεί, και νευρικά του πλάνα με τους υποβλητικούς φωτισμούς και την ξεπλυμένη φωτογραφία δείχνουν ότι η κάμερα είναι περισσότερο το φόρτε του απ’ ότι η γραφομηχανή.
(2.5/5)Σκηνοθεσία: Paul Haggis
Σενάριο: Paul Haggis, Bobby Moresco
Παίζουν: Sandra Bullock, Don Cheadle, Matt Dillon, Brendan Fraser, Ryan Philippe
Το πρόβλημα με τις σπονδυλωτές ταινίες, είναι ότι πολύ συχνά οι σπόνδυλοι χάνουν τις αρθρώσεις τους και οι ιστορίες μένουν –ελλείψει καλύτερης λέξης- κουλές. Συνήθως, για να το ξεπεράσουν, οι σκηνοθέτες αποφασίζουν να θέσουν τις ιστορίες σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που να τις συσχετίζει (όπως ας πούμε τα Χριστούγεννα στο Noel), να τις δέσουν με έναν κοινό αφηγητή/πρωταγωνιστή (όπως ο Tim Roth στο Four Rooms), ή να τις σαλατιάσουν τόσο πολύ ώστε αυτό που θα προκύψει να είναι ένα αριστούργημα (όπως το Pulp Fiction).
Το Crash, μια ταινία με αρκετές υποπλοκές που περιφέρονται γύρω απο σκοτεινές στιγμές της ζωής στο Los Angeles, δεν πολυκαταφέρνει τίποτε απ’ όλα αυτά. Υπάρχει βέβαια η πόλη του Los Angeles που συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν, υπάρχει και ένα θέμα ρατσισμού –φαινομενικού και πραγματικού- που εμφανίζεται κάθε τόσο, κάπως συνδέονται και οι ιστορίες μεταξύ τους με μερικούς χαρακτήρες που εμφανίζονται σε περισσότερες από μια, όμως συνολικά το αποτέλεσμα είναι λίγο φλου. Η προσέγγισή τους είναι ανισοβαρής –τόσο σε χρόνο όσο και σε ανάλυση—με αποτέλεσμα αρκετές από αυτές να μην έχουν καν λόγο ύπαρξης, ενώ όλες οι υπόλοιπες να περνιούνται για πιο σοβαρές και βαρύγδουπες απ’ όσο είναι.
Τουλάχιστον οι ερμηνείες είναι σε γενικές γραμμές πολύ καλές –αν και στην πραγματικότητα δεν έχουν ότι πολύ χρόνο ούτε πολύ χαρακτήρα για να δουλέψουν οι πρωταγωνιστές—με την Sandra Bullock να ξεχωρίζει στον απόλυτα κόντρα ρόλο: σοβαρή, νευρωτική, κουρελιασμένη ψυχολογικά και ξέχειλη από οργή, σε αφήνει με στόμα ανοιχτό.Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Haggis υπογράφει ένα άνισο σενάριο όπου παρουσιάζει ως συγκλονιστικό κι ανατριχιαστικό το προφανές –υπάρχει και το Μ$Β. Είναι όμως η πρώτη φορά που το σκηνοθετεί, και νευρικά του πλάνα με τους υποβλητικούς φωτισμούς και την ξεπλυμένη φωτογραφία δείχνουν ότι η κάμερα είναι περισσότερο το φόρτε του απ’ ότι η γραφομηχανή.