Charlie and the Chocolate Factory - Review
Charlie and the Chocolate Factory – Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας
(3/5)
Σκηνοθεσία: Tim Burton
Σενάριο: John August (από το βιβλίο του Roald Dahl)
Παίζουν: Johnny Depp, Freddie Highmore, David Kelly
Δε θυμάμαι και πολλά από το βιβλίο του Dahl, αφού πρέπει να ’χει περάσει καμιά δεκαετία από τότε που το είχα διαβάσει, θυμάμαι όμως πως το είχα καταναλώσει απνευστί, σχεδόν σα σοκολάτα γάλακτος. Ακόμη, θυμάμαι πως ο Τσάρλι είναι μάλλον το πιο χαρακτηριστικό βιβλίο του Dahl, με το μακάβριο χιούμορ του να στήνει από μια καινούρια φονική παγίδα στους ήρωές του πίσω από κάθε σελίδα. Ή σχεδόν.
Πάντως οι παγίδες ήταν σίγουρα αρκετές, και όλες διάσπαρτες στο τεράστιο εργοστάσιο σοκολάτας του Willy Wonka, του διάσημου σοκολατοβιομήχανου και αποκλειστικού εφευρέτη των πιο απίθανων λιχουδιών. Ο Wonka αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί στο εργοστάσιό του και να κλειδώσει τις πύλες για πάντα, λόγω των αμείλικτων κατασκόπων που του έκλεβαν τις συνταγές του. Όμως ο κόσμος ριγεί όταν μαθαίνει ότι οι πύλες του εργοστασίου θα ανοίξουν για άλλη μια φορά, για να υποδεχτούν τους πέντε τυχερούς που θα πετύχουν τις ισάριθμες χρυσές προσκλήσεις, κρυμμένες στις εκατομμύρια σοκολάτες Wonka που κυκλοφορούν σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Γίνεται σαφές από την αρχή ότι οι τέσσερις πρώτοι νικητές δεν άξιζαν την τύχη. Και είναι επίσης σαφές ότι ο πέμπτος, ο Τσάρλι, είναι ο μόνος στ’ αλήθεια τυχερός. Το ερώτημα είναι πόσο άτυχοι θα είναι οι υπόλοιποι.
Η ιερόσυλη πένα του Dahl, που ευχαριστιέται απίστευτα να κάνει κακά πράγματα σε κακούς ανθρώπους –ιδίως όταν αυτοί είναι παιδιά-, δε θα μπορούσε να βρει καλύτερη κάμερα να την κινηματογραφήσει απ’ αυτήν του Burton. Οι δυο τους βλέπουν τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο: η χαριτωμένη, πολύχρωμη και παραμυθένια επιφάνειά τους, κρύβει από κάτω τρομαχτικά σκοτάδια που μέσα τους φωσφορίζουν μοχθηρά βλέμματα.
Ο Burton παίρνει με χαρακτηριστική άνεση το μαύρο χιούμορ του Dahl και το πασπαλίζει πάνω από τα ονειρικά σκηνικά-trademark του. Αυτά που μοιάζουν με πανέμορφες ζωγραφιές νεκρής φύσης, αλλά στις γωνίες τους κρύβουν αράχνες και στα ρυάκια τους πιράνχας. Εκεί μέσα αμολάει τον Johnny Depp και τον αφήνει να βγάλει στην κάμερα τον πιο θεόμουρλο χαρακτήρα του, που ξεπερνάει τον Jack Sparrow και τον Hunter Thompson μαζί, κι έχει και μια μυρωδιά από Ψαλιδοχέρη. Για την ακρίβεια, ο Willy Wonka θα μπορούσε να είναι και μακρινός ξάδερφος του Edward Scissorhands.
Δεν έχουν μόνο την ίδια χλομάδα και εξίσου εκκεντρικά κουρέματα, αλλά κουβαλούν και αντίστοιχα παιδικά τραύματα από τη σχέση τους με την πατρική φιγούρα, τα οποία και καθορίζουν τις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους. Όπως ο Ψαλιδοχέρης αγαπούσε την ανθρώπινη επαφή χάρη στη λατρεία που του έδειχνε ο πατέρας του, έτσι κι ο Wonka αισθάνεται μια ακατανίκητη αγοραφοβία –που μερικές φορές ανακατεύεται με τον μισανθρωπισμό- κυρίως χάρη στη σκληρή συμπεριφορά του πατέρα του, που πρώτα τον έκανε να αισθάνεται (και να μοιάζει λίγο) σα φρικιό, και μετά τον ανάγκασε να φύγει κι από το σπίτι.
Ο Wonka, σχιζοφρενής και διασκεδαστικός μ’ αυτόν τον χαριτωμένο τρόπο του Depp, αλλά και αρκετά τρομακτικός ώστε να μη θες να μείνεις πολύ ώρα μόνος μαζί του, αποκτά κεντρικότερο ρόλο στην ταινία απ’ ότι είχε στο βιβλίο κυρίως χάρη στα flashbacks που προσθέτει στην ιστορία ο Burton. Μέσω μικρών κομματιών του παρελθόντος του ήρωά του, ο Burton τον οδηγεί στην πλήρη απαξίωση της έννοιας της οικογένειας, για να στρώσει το δρόμο της αναζήτησης του πατρικού προτύπου –ένα ταξίδι που είχε πρωτοξεκινήσει με τον Ψαλιδοχέρη, αλλά μετά το άφησε στην άκρη για να το ανασύρει πάλι πρόπερσι στο όχι και τόσο πετυχημένο εμπορικά Big Fish.
Η διαφορά του Dahl από τον Burton, είναι ότι ο πρώτος, παρά τα μακάβρια «καλαμπουράκια» του, στ’ αλήθεια έγραφε παραμύθια για παιδιά, ενώ τα παραμύθια του δεύτερου μοιάζουν περισσότερο νοθευμένα από ανησυχητικούς εφιάλτες μεγάλων. Ίσως γι’ αυτό να με ξένισε λίγο η γενικότερη ευδαιμονία που επικρατούσε στην ατμόσφαιρα –ιδίως στο φινάλε- και η άρνηση του Burton να ακολουθήσει μέχρι τέλους τις σκούρες αποχρώσεις του σεναρίου του. Ίσως πάλι απλά να έχω μεγαλώσει και γι’ αυτό να με ενόχλησε που σχεδόν όλα τα set pieces κρατούσαν παραπάνω απ’ όσο άντεχαν, τα τραγούδια των Oompa Loompas ήταν ατέλειωτα και κουραστικά, και ο ρυθμός έπεφτε πολύ γρήγορα πολύ χαμηλά. Ή που ο Depp έπαιζε τον Wonka υπερβολικά over the top, σε αντίθεση με τον Highmore που για άλλη μια φορά στάθηκε αξιοπρεπώς απέναντί του στο ρόλο του Τσάρλι, και τον David Kelly που έκλεβε την παράσταση κάθε φορά που εμφανιζόταν στο ρόλο του παππού.
Ίσως πάλι απλά να μην είναι μια απο τις καλύτερες στιγμές του Burton, αν και τα θετικά κι ευχάριστα μηνύματα κατά της λαιμαργίας και υπέρ της σημασίας της οικογένειας, την κάνουν παραπάνω από κατάλληλη για τα μικροπαίδια, ενώ τα σκηνικά από μόνα τους κρατούν τους μεγαλύτερους θεατές απασχολημένους για αρκετή ώρα.
(3/5)Σκηνοθεσία: Tim Burton
Σενάριο: John August (από το βιβλίο του Roald Dahl)
Παίζουν: Johnny Depp, Freddie Highmore, David Kelly
Δε θυμάμαι και πολλά από το βιβλίο του Dahl, αφού πρέπει να ’χει περάσει καμιά δεκαετία από τότε που το είχα διαβάσει, θυμάμαι όμως πως το είχα καταναλώσει απνευστί, σχεδόν σα σοκολάτα γάλακτος. Ακόμη, θυμάμαι πως ο Τσάρλι είναι μάλλον το πιο χαρακτηριστικό βιβλίο του Dahl, με το μακάβριο χιούμορ του να στήνει από μια καινούρια φονική παγίδα στους ήρωές του πίσω από κάθε σελίδα. Ή σχεδόν.
Πάντως οι παγίδες ήταν σίγουρα αρκετές, και όλες διάσπαρτες στο τεράστιο εργοστάσιο σοκολάτας του Willy Wonka, του διάσημου σοκολατοβιομήχανου και αποκλειστικού εφευρέτη των πιο απίθανων λιχουδιών. Ο Wonka αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί στο εργοστάσιό του και να κλειδώσει τις πύλες για πάντα, λόγω των αμείλικτων κατασκόπων που του έκλεβαν τις συνταγές του. Όμως ο κόσμος ριγεί όταν μαθαίνει ότι οι πύλες του εργοστασίου θα ανοίξουν για άλλη μια φορά, για να υποδεχτούν τους πέντε τυχερούς που θα πετύχουν τις ισάριθμες χρυσές προσκλήσεις, κρυμμένες στις εκατομμύρια σοκολάτες Wonka που κυκλοφορούν σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Γίνεται σαφές από την αρχή ότι οι τέσσερις πρώτοι νικητές δεν άξιζαν την τύχη. Και είναι επίσης σαφές ότι ο πέμπτος, ο Τσάρλι, είναι ο μόνος στ’ αλήθεια τυχερός. Το ερώτημα είναι πόσο άτυχοι θα είναι οι υπόλοιποι.
Η ιερόσυλη πένα του Dahl, που ευχαριστιέται απίστευτα να κάνει κακά πράγματα σε κακούς ανθρώπους –ιδίως όταν αυτοί είναι παιδιά-, δε θα μπορούσε να βρει καλύτερη κάμερα να την κινηματογραφήσει απ’ αυτήν του Burton. Οι δυο τους βλέπουν τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο: η χαριτωμένη, πολύχρωμη και παραμυθένια επιφάνειά τους, κρύβει από κάτω τρομαχτικά σκοτάδια που μέσα τους φωσφορίζουν μοχθηρά βλέμματα.
Ο Burton παίρνει με χαρακτηριστική άνεση το μαύρο χιούμορ του Dahl και το πασπαλίζει πάνω από τα ονειρικά σκηνικά-trademark του. Αυτά που μοιάζουν με πανέμορφες ζωγραφιές νεκρής φύσης, αλλά στις γωνίες τους κρύβουν αράχνες και στα ρυάκια τους πιράνχας. Εκεί μέσα αμολάει τον Johnny Depp και τον αφήνει να βγάλει στην κάμερα τον πιο θεόμουρλο χαρακτήρα του, που ξεπερνάει τον Jack Sparrow και τον Hunter Thompson μαζί, κι έχει και μια μυρωδιά από Ψαλιδοχέρη. Για την ακρίβεια, ο Willy Wonka θα μπορούσε να είναι και μακρινός ξάδερφος του Edward Scissorhands.
Δεν έχουν μόνο την ίδια χλομάδα και εξίσου εκκεντρικά κουρέματα, αλλά κουβαλούν και αντίστοιχα παιδικά τραύματα από τη σχέση τους με την πατρική φιγούρα, τα οποία και καθορίζουν τις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους. Όπως ο Ψαλιδοχέρης αγαπούσε την ανθρώπινη επαφή χάρη στη λατρεία που του έδειχνε ο πατέρας του, έτσι κι ο Wonka αισθάνεται μια ακατανίκητη αγοραφοβία –που μερικές φορές ανακατεύεται με τον μισανθρωπισμό- κυρίως χάρη στη σκληρή συμπεριφορά του πατέρα του, που πρώτα τον έκανε να αισθάνεται (και να μοιάζει λίγο) σα φρικιό, και μετά τον ανάγκασε να φύγει κι από το σπίτι.
Ο Wonka, σχιζοφρενής και διασκεδαστικός μ’ αυτόν τον χαριτωμένο τρόπο του Depp, αλλά και αρκετά τρομακτικός ώστε να μη θες να μείνεις πολύ ώρα μόνος μαζί του, αποκτά κεντρικότερο ρόλο στην ταινία απ’ ότι είχε στο βιβλίο κυρίως χάρη στα flashbacks που προσθέτει στην ιστορία ο Burton. Μέσω μικρών κομματιών του παρελθόντος του ήρωά του, ο Burton τον οδηγεί στην πλήρη απαξίωση της έννοιας της οικογένειας, για να στρώσει το δρόμο της αναζήτησης του πατρικού προτύπου –ένα ταξίδι που είχε πρωτοξεκινήσει με τον Ψαλιδοχέρη, αλλά μετά το άφησε στην άκρη για να το ανασύρει πάλι πρόπερσι στο όχι και τόσο πετυχημένο εμπορικά Big Fish.
Η διαφορά του Dahl από τον Burton, είναι ότι ο πρώτος, παρά τα μακάβρια «καλαμπουράκια» του, στ’ αλήθεια έγραφε παραμύθια για παιδιά, ενώ τα παραμύθια του δεύτερου μοιάζουν περισσότερο νοθευμένα από ανησυχητικούς εφιάλτες μεγάλων. Ίσως γι’ αυτό να με ξένισε λίγο η γενικότερη ευδαιμονία που επικρατούσε στην ατμόσφαιρα –ιδίως στο φινάλε- και η άρνηση του Burton να ακολουθήσει μέχρι τέλους τις σκούρες αποχρώσεις του σεναρίου του. Ίσως πάλι απλά να έχω μεγαλώσει και γι’ αυτό να με ενόχλησε που σχεδόν όλα τα set pieces κρατούσαν παραπάνω απ’ όσο άντεχαν, τα τραγούδια των Oompa Loompas ήταν ατέλειωτα και κουραστικά, και ο ρυθμός έπεφτε πολύ γρήγορα πολύ χαμηλά. Ή που ο Depp έπαιζε τον Wonka υπερβολικά over the top, σε αντίθεση με τον Highmore που για άλλη μια φορά στάθηκε αξιοπρεπώς απέναντί του στο ρόλο του Τσάρλι, και τον David Kelly που έκλεβε την παράσταση κάθε φορά που εμφανιζόταν στο ρόλο του παππού.Ίσως πάλι απλά να μην είναι μια απο τις καλύτερες στιγμές του Burton, αν και τα θετικά κι ευχάριστα μηνύματα κατά της λαιμαργίας και υπέρ της σημασίας της οικογένειας, την κάνουν παραπάνω από κατάλληλη για τα μικροπαίδια, ενώ τα σκηνικά από μόνα τους κρατούν τους μεγαλύτερους θεατές απασχολημένους για αρκετή ώρα.