A History of Violence - Review
A History of Violence – Το Τέλος της Βίας
(3/5)
Σκηνοθεσία: David Cronenberg
Σενάριο: Josh Olson (από το graphic novel των John Wagner και Vince Locke)
Παίζουν: Viggo Mortensen, Maria Bello, Ed Harris
Η φιλμογραφία του David Cronenberg χαρακτηρίζεται σχεδόν στο σύνολό της από την σαδιστική προσέγγιση του σκηνοθέτη στο ανθρώπινo σώμα και τον τρόπο που το παραμορφώνει για να εκφράσει την ψυχολογική ή/και τη διανοητική κατάσταση των ηρώων του.
Στο Spider έδειξε να αλλάζει πορεία και να σπρώχνει την κάμερά του πιο κοντά στην ανθρώπινη ψυχή και τις ανάποδες διαδρομές του μυαλού. Αυτήν την διαφορετική πορεία ακολουθεί –με πολύ πιο ομαλό και ανοιχτό στο θεατή τρόπο- και στο History of Violence, που κάνει τη μακρά φιλμογραφία του Καναδού να μοιάζει με πολύχρονη προσπάθεια να κάνει τη σωστή τομή στο σώμα που θα ανοίξει στους θεατές το δρόμο για την ψυχή. Απ’ ότι φαίνεται, μάλλον τα κατάφερε.
Η art-house θεματική, η mainstream αφήγηση και τα εικαστικά κρεσέντο που θα περίμενε κανείς από έναν σκηνοθέτη με το παρατσούκλι Βαρόνος του Αίματος, αναμειγνύονται στο History of Violence που εικονογραφεί την τρομακτική απόσταση ανάμεσα στις ακραίες εκφράσεις της ανθρώπινης φύσης. Ο Tom Stall, φιλήσυχος ιδιοκτήτης του diner μιας επαρχιακής αμερικανικής κωμόπολης, πατέρας δύο παιδιών και σύζυγος μιας πανέμορφης δικηγόρου (Maria Bello) που φαίνεται φουλ ερωτευμένη μαζί του, έρχεται ένα βράδυ αντιμέτωπος με δυο περαστικούς εγκληματίες που σταματούν στην πόλη του για μια γρήγορη ληστεία. Με μερικές γρήγορες κινήσεις που φαίνεται να έχει ξεσηκώσει από το Bourne Identity, ο Tom εξουδετερώνει του ληστές και γίνεται ο ήρωας της πόλης. Το περιστατικό αλλάζει τη ζωή του και με έναν άλλον τρόπο όμως, αφού μερικές μέρες μετά εμφανίζεται ένας μυστήριος τύπος που ισχυρίζεται ότι ο Tom δεν είναι αυτός που όλοι νομίζουν, αλλά ένας φυγάς μαφιόζος.
Ο Viggo Mortensen, που κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο, παραδίδει ερμηνεία καριέρας πιάνοντας όλες τις σωστές αποχρώσεις του σχιζοειδούς χαρακτήρα του και με τον πιο αδιόρατο τρόπο κάνει ξεκάθαρη την μια ερμηνεία του τίτλου της ταινίας. Ο Cronenberg με άριστα make up, σκηνοθετική ευελιξία και ακρίβεια, μας κάνει να αναρωτιόμαστε σε ποιον θεό πρέπει να κάνουμε επίκληση για να τον δούμε να σκηνοθετεί σκληροπυρηνική περιπέτεια, ενώ παράλληλα φροντίζει να δώσει μια πιο διαχρονική, δαρβινική ερμηνεία στον τίτλο –ένα χρονικό βίας σε όλη την ιστορία του πλανήτη, όπου επιβιώνει ο ισχυρότερος. Το τρίτο ταμπλό στο οποίο προσπαθεί να κινηθεί, η κληρονομικότητα της βίας, που εμφανίζεται μέσα από το ξύπνημα άγριων ενστίκτων στο γιο του Stall, τον Jack (Ashton Holmes) μάλλον δεν έχει αρκετό χώρο να αναπνεύσει, όμως κι αυτό εντάσσεται στο γενικότερο, υπόγεια ηλεκτρισμένο κλίμα της ταινίας που χάρη στην εξαιρετική της ατμόσφαιρα συνήθως κατορθώνει να υπερκεράσει τα προβλήματα στο ρυθμό.
Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της ιστορίας να είναι η απλότητα της γραμμικής αφήγησης, που μάλλον θα δούλευε καλύτερα αν ο Cronenberg έστρεφε το φακό του στο χρονικό της προσπάθειας του ανθρώπου να καταπνίξει τη βιαιότητα, παρά στην ξαφνική της επανεμφάνιση, όμως όπως και να ‘χει το History of Violence (τίτλος που μεταφράστηκε με τρόπο που διαστρεβλώνει ολοκληρωτικά την αρχική σημασία του) είναι μια ταινία που έχει πολύ ψωμί για κουβέντα και μερικές επί μέρους σκηνές πολύ συναρπαστικές.
(3/5)Σκηνοθεσία: David Cronenberg
Σενάριο: Josh Olson (από το graphic novel των John Wagner και Vince Locke)
Παίζουν: Viggo Mortensen, Maria Bello, Ed Harris
Η φιλμογραφία του David Cronenberg χαρακτηρίζεται σχεδόν στο σύνολό της από την σαδιστική προσέγγιση του σκηνοθέτη στο ανθρώπινo σώμα και τον τρόπο που το παραμορφώνει για να εκφράσει την ψυχολογική ή/και τη διανοητική κατάσταση των ηρώων του.
Στο Spider έδειξε να αλλάζει πορεία και να σπρώχνει την κάμερά του πιο κοντά στην ανθρώπινη ψυχή και τις ανάποδες διαδρομές του μυαλού. Αυτήν την διαφορετική πορεία ακολουθεί –με πολύ πιο ομαλό και ανοιχτό στο θεατή τρόπο- και στο History of Violence, που κάνει τη μακρά φιλμογραφία του Καναδού να μοιάζει με πολύχρονη προσπάθεια να κάνει τη σωστή τομή στο σώμα που θα ανοίξει στους θεατές το δρόμο για την ψυχή. Απ’ ότι φαίνεται, μάλλον τα κατάφερε.
Η art-house θεματική, η mainstream αφήγηση και τα εικαστικά κρεσέντο που θα περίμενε κανείς από έναν σκηνοθέτη με το παρατσούκλι Βαρόνος του Αίματος, αναμειγνύονται στο History of Violence που εικονογραφεί την τρομακτική απόσταση ανάμεσα στις ακραίες εκφράσεις της ανθρώπινης φύσης. Ο Tom Stall, φιλήσυχος ιδιοκτήτης του diner μιας επαρχιακής αμερικανικής κωμόπολης, πατέρας δύο παιδιών και σύζυγος μιας πανέμορφης δικηγόρου (Maria Bello) που φαίνεται φουλ ερωτευμένη μαζί του, έρχεται ένα βράδυ αντιμέτωπος με δυο περαστικούς εγκληματίες που σταματούν στην πόλη του για μια γρήγορη ληστεία. Με μερικές γρήγορες κινήσεις που φαίνεται να έχει ξεσηκώσει από το Bourne Identity, ο Tom εξουδετερώνει του ληστές και γίνεται ο ήρωας της πόλης. Το περιστατικό αλλάζει τη ζωή του και με έναν άλλον τρόπο όμως, αφού μερικές μέρες μετά εμφανίζεται ένας μυστήριος τύπος που ισχυρίζεται ότι ο Tom δεν είναι αυτός που όλοι νομίζουν, αλλά ένας φυγάς μαφιόζος.
Ο Viggo Mortensen, που κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο, παραδίδει ερμηνεία καριέρας πιάνοντας όλες τις σωστές αποχρώσεις του σχιζοειδούς χαρακτήρα του και με τον πιο αδιόρατο τρόπο κάνει ξεκάθαρη την μια ερμηνεία του τίτλου της ταινίας. Ο Cronenberg με άριστα make up, σκηνοθετική ευελιξία και ακρίβεια, μας κάνει να αναρωτιόμαστε σε ποιον θεό πρέπει να κάνουμε επίκληση για να τον δούμε να σκηνοθετεί σκληροπυρηνική περιπέτεια, ενώ παράλληλα φροντίζει να δώσει μια πιο διαχρονική, δαρβινική ερμηνεία στον τίτλο –ένα χρονικό βίας σε όλη την ιστορία του πλανήτη, όπου επιβιώνει ο ισχυρότερος. Το τρίτο ταμπλό στο οποίο προσπαθεί να κινηθεί, η κληρονομικότητα της βίας, που εμφανίζεται μέσα από το ξύπνημα άγριων ενστίκτων στο γιο του Stall, τον Jack (Ashton Holmes) μάλλον δεν έχει αρκετό χώρο να αναπνεύσει, όμως κι αυτό εντάσσεται στο γενικότερο, υπόγεια ηλεκτρισμένο κλίμα της ταινίας που χάρη στην εξαιρετική της ατμόσφαιρα συνήθως κατορθώνει να υπερκεράσει τα προβλήματα στο ρυθμό.
Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της ιστορίας να είναι η απλότητα της γραμμικής αφήγησης, που μάλλον θα δούλευε καλύτερα αν ο Cronenberg έστρεφε το φακό του στο χρονικό της προσπάθειας του ανθρώπου να καταπνίξει τη βιαιότητα, παρά στην ξαφνική της επανεμφάνιση, όμως όπως και να ‘χει το History of Violence (τίτλος που μεταφράστηκε με τρόπο που διαστρεβλώνει ολοκληρωτικά την αρχική σημασία του) είναι μια ταινία που έχει πολύ ψωμί για κουβέντα και μερικές επί μέρους σκηνές πολύ συναρπαστικές.