Le Couperet - Review
Le Couperet - Το τσεκούρι
(3.5/5)
Σκηνοθεσία: Κώστας Γαβράς
Σενάριο: Κώστας Γαβράς, Donald E. Westlake (νουβέλα)
Παίζουν: Jose Garcia, Karin Viard, Geordy Monfils
(όπως προβλήθηκε στις 11ες Νύχτες Πρεμιέρας)
Η τελευταία ταινία του Κώστα Γαβρά τιτλοφορείται «Το τσεκούρι» (Le couperet για τους γαλλομαθείς) και πραγματεύεται το πρόβλημα που ταλαιπωρεί κάθε ευρωπαϊκή κοινωνία, την ανεργία.
Το ενδιαφέρον κομμάτι; Ο Γαβράς κατάφερε να το παρουσιάσει σε όλη του τη τραγική διάσταση, με ένα ειρωνικό τρόπο και πολλές πινελιές μαύρου κατάμαυρου χιούμορ: ο ήρωας μας ο Μπρούνο, έπειτα από δυόμισι χρόνια ανεργίας, σκέφτεται πρακτικά: να τα βάλει με τα αφεντικά δε του προσφέρει κανένα κέρδος. Να εξοντώσει, όμως, όλους τους ανταγωνιστές του, του δίνει την ελπίδα να βρει επιτέλους δουλειά. Κι έτσι ο καθημερινός απλός οικογενειάρχης, μετατρέπεται σε οργανωμένο δολοφόνο, σε μια ιστορία που μας κάνει να αναρωτηθούμε: είμαστε τελικά η δουλειά μας;
Ο Γαβράς κατάφερε με αριστοτεχνικό τρόπο να εξισορροπήσει διαφορετικά υλικά, να θίξει ένα τόσο σοβαρό θέμα, να προβληματίσει, αλλά να μην ψυχοπλακώσει και να μην προδώσει το θεατή, υιοθετώντας ένα φινάλε τόσο ειρωνικό όσο όλη η ιστορία που προηγήθηκε. Πολύ δύσκολα θα φύγει κανείς απογοητευμένος από την αίθουσα... κάτι τέτοιες στιγμές δικαιώνουν τον όρο «πολιτικοποιημένο σινεμά» (με την καλή έννοια!)
(3.5/5)
Σκηνοθεσία: Κώστας Γαβράς
Σενάριο: Κώστας Γαβράς, Donald E. Westlake (νουβέλα)
Παίζουν: Jose Garcia, Karin Viard, Geordy Monfils
(όπως προβλήθηκε στις 11ες Νύχτες Πρεμιέρας)
Η τελευταία ταινία του Κώστα Γαβρά τιτλοφορείται «Το τσεκούρι» (Le couperet για τους γαλλομαθείς) και πραγματεύεται το πρόβλημα που ταλαιπωρεί κάθε ευρωπαϊκή κοινωνία, την ανεργία.
Το ενδιαφέρον κομμάτι; Ο Γαβράς κατάφερε να το παρουσιάσει σε όλη του τη τραγική διάσταση, με ένα ειρωνικό τρόπο και πολλές πινελιές μαύρου κατάμαυρου χιούμορ: ο ήρωας μας ο Μπρούνο, έπειτα από δυόμισι χρόνια ανεργίας, σκέφτεται πρακτικά: να τα βάλει με τα αφεντικά δε του προσφέρει κανένα κέρδος. Να εξοντώσει, όμως, όλους τους ανταγωνιστές του, του δίνει την ελπίδα να βρει επιτέλους δουλειά. Κι έτσι ο καθημερινός απλός οικογενειάρχης, μετατρέπεται σε οργανωμένο δολοφόνο, σε μια ιστορία που μας κάνει να αναρωτηθούμε: είμαστε τελικά η δουλειά μας;
Ο Γαβράς κατάφερε με αριστοτεχνικό τρόπο να εξισορροπήσει διαφορετικά υλικά, να θίξει ένα τόσο σοβαρό θέμα, να προβληματίσει, αλλά να μην ψυχοπλακώσει και να μην προδώσει το θεατή, υιοθετώντας ένα φινάλε τόσο ειρωνικό όσο όλη η ιστορία που προηγήθηκε. Πολύ δύσκολα θα φύγει κανείς απογοητευμένος από την αίθουσα... κάτι τέτοιες στιγμές δικαιώνουν τον όρο «πολιτικοποιημένο σινεμά» (με την καλή έννοια!)