The Exorcism of Emily Rose - Review
The Exorcism of Emily Rose – Ο Εξορκισμός της Έμιλυ Ρόουζ
(3/5)
Σκηνοθεσία: Scott Derickson
Σενάριο: Scott Derickson, Paul Harris Boardman (βασισμένο σε αληθινή ιστορία)
Παίζουν: Laura Linney, Tom Wilkinson, Jennifer Carpenter
Ο συντάκτης μιας ξένης κριτικής, αναρωτιέται γιατί ο διάβολος ασχολήθηκε με τη μίζερη ύπαρξη της Emily Rose και δεν καταλαμβάνει το κορμί της Lindsey Lohan. Ένα έχω να του πω: το έχει ήδη καταλάβει. Απλώς δεν την έχουν εξορκίσει ακόμη, για να την κάνουν και ταινία.
Ο Εξορκισμός της Έμιλυ Ρόουζ βασίζεται στην «αληθινή ιστορία» της Anneliese Michel, που καταλήφθηκε από δαιμόνια και πέθανε κατά τη διάρκεια εξορκισμού, στέλνοντας τον παπά που τον έκανε, στο εδώλιο για ανθρωποκτονία εξ’ αμελείας. Δίπλα του και αντιμετωπίζοντας τις ίδιες κατηγορίες, κάθισαν και η γονείς της κοπέλας, όμως, προφανώς για δραματουργικούς λόγους, ο σκηνοθέτης και συνσεναριογράφος της ταινίας, Scott Derickson –που μέχρι τώρα είχε στο βιογραφικό του μόνο βιντεοταινίες β’ διαλογής όπως το Urban Legends: The Final Cut και Hellraiser: Inferno-, προτίμησε να επικεντρωθεί μόνο στον παπά, τον οποίο ερμηνεύει ο Tim Wilkinson με σαφώς περισσότερες δόσεις φόβου απ’ αυτούς που είχε βάλει ο Max von Sydow στον πατήρ Merrin.
Απέναντί του βάζει την Laura Linney, η οποία ως δικηγόρος υπεράσπισης και ακλόνητη ρασιοναλίστρια, αναλαμβάνει το δύσκολο ρόλο του να είναι το μόνο άτομο με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί ο μέσος θεατής. Γιατί, ok, καλοί είναι οι εξορκισμοί όταν τους βλέπουμε στην οθόνη, αλλά το να πιστεύουμε ότι και στην πραγματικότητα τα δαιμόνια μπορούν να κάνουν κατάληψη στο κορμί μας, είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτήν ακριβώς την προκατάληψη βάζει στο στόχαστρό του ο Derickson και κάνει τον θεατή να αναρωτιέται: ποιοι είναι πιο παρανοϊκοί, αυτοί που πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι η Έμιλυ Ρόουζ μοιράζεται τις καμπύλες της με τον Βελζεβούλη, ή αυτοί που προσπαθούν να προσεγγίσουν το ενδεχόμενο και να το αποκλείσουν από νομική σκοπιά; Όμως καθώς η ταινία εξελίσσεται και το υπερφυσικό παρεισφρέει στο ρασιοναλιστικό, η δικηγόρος της Linney μας παρασύρει από την άρνηση στον αγνωστικισμό και από εκεί σε ένα σύμπαν όπου τα γεγονότα που μπορούν να σταθούν σε ένα δικαστήριο (και άρα στον πραγματικό κόσμο) αμφισβητούνται απ’ αυτά που μόνο στο πανί μπορεί να συμβαίνουν (και στη σφαίρα του μεταφυσικού).
Έτσι η ταινία αποκτά έναν πολύ ιδιαίτερο σχιζοφρενικό χαρακτήρα, καθώς παντρεύει δυο ολότελα αταίριαστα είδη με σχεδόν μεγάλη επιτυχία. Και λέω σχεδόν, γιατί από το δεύτερο μισό και μετά, φαίνεται ότι ο Derickson έχει μπει στο δικαστήριο προκατειλημμένος για την έκβαση της υπόθεσης, ασχέτως απ’ το τι θα αποφασίσουν οι ένορκοι. Οι τελειωτικές και πιο συγκλονιστικές αποκαλύψεις της άλλης πλευράς στην Linney, φαίνονται υπερβολικές και εύκολες, ακυρώνοντας έτσι στη στιγμή την αξιοπιστία της ταινίας.
Φυσικά, αντίστροφη πορεία ακολουθεί η σκηνοθετική σχιζοφρένεια του Derickson, που ενώ στην αρχή αφήνει εξαιρετικές υποσχέσεις με την οπτική του στο σκληροπυρηνικό μεταφυσικό θρίλερ, με σκηνές που συναγωνίζονται ακόμη και τον ίδιο τον Εξορκιστή και την σωματική και φωνητική ερμηνεία της Jennifer Carpenter να απογειώνει την ατμοσφαιρικότητα του φιλμ, σύντομα πέφτει σε κλισεδιάρικα και διαδικαστικά set pieces, ενώ βρίσκει καλύτερο ρυθμό στα νουάρ έδρανα του δικαστηρίου.
Πάντως το πείραμα δεν είναι απόλυτα αποτυχημένο. Λίγο άνισο μεν, ίσως και άδικο στον τρόπο που καταλήγει να χειρίζεται το θέμα του, αλλά παραμένει ενδιαφέρον, και αν μη τι άλλο αξιέπαινο για την τόλμη του στη διαφορετικότητα, μέσα σε έναν συρφετό νερόβραστων horror remakes.
(3/5)Σκηνοθεσία: Scott Derickson
Σενάριο: Scott Derickson, Paul Harris Boardman (βασισμένο σε αληθινή ιστορία)
Παίζουν: Laura Linney, Tom Wilkinson, Jennifer Carpenter
Ο συντάκτης μιας ξένης κριτικής, αναρωτιέται γιατί ο διάβολος ασχολήθηκε με τη μίζερη ύπαρξη της Emily Rose και δεν καταλαμβάνει το κορμί της Lindsey Lohan. Ένα έχω να του πω: το έχει ήδη καταλάβει. Απλώς δεν την έχουν εξορκίσει ακόμη, για να την κάνουν και ταινία.
Ο Εξορκισμός της Έμιλυ Ρόουζ βασίζεται στην «αληθινή ιστορία» της Anneliese Michel, που καταλήφθηκε από δαιμόνια και πέθανε κατά τη διάρκεια εξορκισμού, στέλνοντας τον παπά που τον έκανε, στο εδώλιο για ανθρωποκτονία εξ’ αμελείας. Δίπλα του και αντιμετωπίζοντας τις ίδιες κατηγορίες, κάθισαν και η γονείς της κοπέλας, όμως, προφανώς για δραματουργικούς λόγους, ο σκηνοθέτης και συνσεναριογράφος της ταινίας, Scott Derickson –που μέχρι τώρα είχε στο βιογραφικό του μόνο βιντεοταινίες β’ διαλογής όπως το Urban Legends: The Final Cut και Hellraiser: Inferno-, προτίμησε να επικεντρωθεί μόνο στον παπά, τον οποίο ερμηνεύει ο Tim Wilkinson με σαφώς περισσότερες δόσεις φόβου απ’ αυτούς που είχε βάλει ο Max von Sydow στον πατήρ Merrin.Απέναντί του βάζει την Laura Linney, η οποία ως δικηγόρος υπεράσπισης και ακλόνητη ρασιοναλίστρια, αναλαμβάνει το δύσκολο ρόλο του να είναι το μόνο άτομο με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί ο μέσος θεατής. Γιατί, ok, καλοί είναι οι εξορκισμοί όταν τους βλέπουμε στην οθόνη, αλλά το να πιστεύουμε ότι και στην πραγματικότητα τα δαιμόνια μπορούν να κάνουν κατάληψη στο κορμί μας, είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτήν ακριβώς την προκατάληψη βάζει στο στόχαστρό του ο Derickson και κάνει τον θεατή να αναρωτιέται: ποιοι είναι πιο παρανοϊκοί, αυτοί που πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι η Έμιλυ Ρόουζ μοιράζεται τις καμπύλες της με τον Βελζεβούλη, ή αυτοί που προσπαθούν να προσεγγίσουν το ενδεχόμενο και να το αποκλείσουν από νομική σκοπιά; Όμως καθώς η ταινία εξελίσσεται και το υπερφυσικό παρεισφρέει στο ρασιοναλιστικό, η δικηγόρος της Linney μας παρασύρει από την άρνηση στον αγνωστικισμό και από εκεί σε ένα σύμπαν όπου τα γεγονότα που μπορούν να σταθούν σε ένα δικαστήριο (και άρα στον πραγματικό κόσμο) αμφισβητούνται απ’ αυτά που μόνο στο πανί μπορεί να συμβαίνουν (και στη σφαίρα του μεταφυσικού).
Έτσι η ταινία αποκτά έναν πολύ ιδιαίτερο σχιζοφρενικό χαρακτήρα, καθώς παντρεύει δυο ολότελα αταίριαστα είδη με σχεδόν μεγάλη επιτυχία. Και λέω σχεδόν, γιατί από το δεύτερο μισό και μετά, φαίνεται ότι ο Derickson έχει μπει στο δικαστήριο προκατειλημμένος για την έκβαση της υπόθεσης, ασχέτως απ’ το τι θα αποφασίσουν οι ένορκοι. Οι τελειωτικές και πιο συγκλονιστικές αποκαλύψεις της άλλης πλευράς στην Linney, φαίνονται υπερβολικές και εύκολες, ακυρώνοντας έτσι στη στιγμή την αξιοπιστία της ταινίας.
Φυσικά, αντίστροφη πορεία ακολουθεί η σκηνοθετική σχιζοφρένεια του Derickson, που ενώ στην αρχή αφήνει εξαιρετικές υποσχέσεις με την οπτική του στο σκληροπυρηνικό μεταφυσικό θρίλερ, με σκηνές που συναγωνίζονται ακόμη και τον ίδιο τον Εξορκιστή και την σωματική και φωνητική ερμηνεία της Jennifer Carpenter να απογειώνει την ατμοσφαιρικότητα του φιλμ, σύντομα πέφτει σε κλισεδιάρικα και διαδικαστικά set pieces, ενώ βρίσκει καλύτερο ρυθμό στα νουάρ έδρανα του δικαστηρίου.Πάντως το πείραμα δεν είναι απόλυτα αποτυχημένο. Λίγο άνισο μεν, ίσως και άδικο στον τρόπο που καταλήγει να χειρίζεται το θέμα του, αλλά παραμένει ενδιαφέρον, και αν μη τι άλλο αξιέπαινο για την τόλμη του στη διαφορετικότητα, μέσα σε έναν συρφετό νερόβραστων horror remakes.