Flightplan - Review
Flightplan
(1.5/5)
Σκηνοθεσία: Robert Schwenkte
Σενάριο: Peter A. Dowling, Billy Ray
Παίζουν: Jodie Foster, Peter Sarsgaard, Sean Bean, Kate Beahan, Erika Christensen
O σκηνοθέτης Robert Schwenkte, που είχε γυρίσει τη συμπαθητικούλα αντιγραφή του Se7en με τίτλο Tattoo, ξεκίνησε για το Hollywood με σκοπό να φτιάξει ένα θρίλερ στην παράδοση του Hitchcock. Προφανώς αυτό που είχε κατά νου, ήταν αυτό που ο Hitchcock θα αποκαλούσε refrigerator thriller, δηλαδή μια ταινία με ανατροπές που αψηφούν τη λογική και τρύπες που αντιλαμβάνεσαι μόνο αρκετές ώρες αφού έχεις φύγει από την αίθουσα προβολής, και βρίσκεσαι στο σπίτι, μπροστά στο ψυγείο να ψαχουλεύεις κάτι για τη λιγούρα. Και ξαφνικά σου έρχεται η θεία φώτιση και μένεις με το σάντουιτς στο χέρι το στόμα ανοιχτό. Το τι γύρισε ο Schwenkte τελικά, είναι, βέβαια, ένα άλλο ζήτημα.
Από το Tattoo έχουμε δει ότι ο γερμανός σκηνοθέτης δεν έχει ιδιαίτερα προβλήματα να δανείζεται σενάρια άλλων, κι έτσι δεν τον πειράζει που στο πρώτο μισάωρο οι σεναριογράφοι του χρησιμοποιούν σχεδόν αυτούσια την πλοκή του The Lady Vanishes του Hitchcock, για να θέσουν τις βάσεις ενός θρίλερ δωματίου, μόνο που το δωμάτιό τους βρίσκεται μερικές χιλιάδες πόδια πάνω από τη γη. Η Jodie Foster είναι μια σχεδιάστρια αεροπλάνων (για την ακρίβεια κάτι με προωθητικά συστήματα κάνει, δεν κατάλαβα καλά), που βρίσκεται σε μια υπερατλαντική πτήση με την κορούλα της δίπλα της και το πτώμα του συζύγου της σε ένα φέρετρο στο χώρο αποσκευών. Ο ξαφνικός του θάνατος τής έχει πέσει βαρύς και η ίδια έχει πέσει στα ηρεμιστικά, οπότε κάποια στιγμή πέφτει σε λήθαργο και όταν ξυπνά βλέπει ότι η κόρη της έχει εξαφανιστεί. Και κανείς στο αεροπλάνο δεν ξέρει που πήγε –μάλιστα, κανείς δεν την είδε να επιβιβάζεται.
Αλλά όλα αυτά τα έχετε μάθει κι από το trailer, ένα απ’ τα καλύτερα trailer της χρονιάς, συγκρινόμενο με την ταινία που διαφημίζει. Όσο ο σκηνοθέτης και οι σεναριογράφοι ανανεώνουν το Η Κυρία Εξαφανίζεται, στήνουν μια πολλά υποσχόμενη ατμόσφαιρα, ζωγραφισμένη με ψυχρά μπλε χρώματα, κλειστοφοβικά καδραρίσματα, διφορούμενη πρωταγωνίστρια και ύποπτους περιφερειακούς χαρακτήρες. Όμως όταν φτάνει η ώρα να οδηγήσουν την ταινία στον δικό τους προορισμό, οι τρύπες στην πλοκή, ο σπαταλημένος Sean Benn, οι εύκολες λύσεις απάτες, τα αφελή κοινωνιολογικά μηνύματα και οι κλισεδιάρικες σκηνές δράσης, αναγκάζουν πιλότο και πλήρωμα να φορέσουν τα μοναδικά αλεξίπτωτα και να πηδήξουν από την έξοδο κινδύνου, αφήνοντας επιβάτες και ταινία να οδηγηθούν στην αναπόφευκτη σύγκρουση.
Όπως διάβασα κάπου, το Flighplan σίγουρα προκαλεί φοβία για τις πτήσεις, αλλά μόνο λόγω των σκουπιδιών που αναγκαζόμαστε να παρακολουθήσουμε στις προβολές τους.
(1.5/5)Σκηνοθεσία: Robert Schwenkte
Σενάριο: Peter A. Dowling, Billy Ray
Παίζουν: Jodie Foster, Peter Sarsgaard, Sean Bean, Kate Beahan, Erika Christensen
O σκηνοθέτης Robert Schwenkte, που είχε γυρίσει τη συμπαθητικούλα αντιγραφή του Se7en με τίτλο Tattoo, ξεκίνησε για το Hollywood με σκοπό να φτιάξει ένα θρίλερ στην παράδοση του Hitchcock. Προφανώς αυτό που είχε κατά νου, ήταν αυτό που ο Hitchcock θα αποκαλούσε refrigerator thriller, δηλαδή μια ταινία με ανατροπές που αψηφούν τη λογική και τρύπες που αντιλαμβάνεσαι μόνο αρκετές ώρες αφού έχεις φύγει από την αίθουσα προβολής, και βρίσκεσαι στο σπίτι, μπροστά στο ψυγείο να ψαχουλεύεις κάτι για τη λιγούρα. Και ξαφνικά σου έρχεται η θεία φώτιση και μένεις με το σάντουιτς στο χέρι το στόμα ανοιχτό. Το τι γύρισε ο Schwenkte τελικά, είναι, βέβαια, ένα άλλο ζήτημα.
Από το Tattoo έχουμε δει ότι ο γερμανός σκηνοθέτης δεν έχει ιδιαίτερα προβλήματα να δανείζεται σενάρια άλλων, κι έτσι δεν τον πειράζει που στο πρώτο μισάωρο οι σεναριογράφοι του χρησιμοποιούν σχεδόν αυτούσια την πλοκή του The Lady Vanishes του Hitchcock, για να θέσουν τις βάσεις ενός θρίλερ δωματίου, μόνο που το δωμάτιό τους βρίσκεται μερικές χιλιάδες πόδια πάνω από τη γη. Η Jodie Foster είναι μια σχεδιάστρια αεροπλάνων (για την ακρίβεια κάτι με προωθητικά συστήματα κάνει, δεν κατάλαβα καλά), που βρίσκεται σε μια υπερατλαντική πτήση με την κορούλα της δίπλα της και το πτώμα του συζύγου της σε ένα φέρετρο στο χώρο αποσκευών. Ο ξαφνικός του θάνατος τής έχει πέσει βαρύς και η ίδια έχει πέσει στα ηρεμιστικά, οπότε κάποια στιγμή πέφτει σε λήθαργο και όταν ξυπνά βλέπει ότι η κόρη της έχει εξαφανιστεί. Και κανείς στο αεροπλάνο δεν ξέρει που πήγε –μάλιστα, κανείς δεν την είδε να επιβιβάζεται.
Αλλά όλα αυτά τα έχετε μάθει κι από το trailer, ένα απ’ τα καλύτερα trailer της χρονιάς, συγκρινόμενο με την ταινία που διαφημίζει. Όσο ο σκηνοθέτης και οι σεναριογράφοι ανανεώνουν το Η Κυρία Εξαφανίζεται, στήνουν μια πολλά υποσχόμενη ατμόσφαιρα, ζωγραφισμένη με ψυχρά μπλε χρώματα, κλειστοφοβικά καδραρίσματα, διφορούμενη πρωταγωνίστρια και ύποπτους περιφερειακούς χαρακτήρες. Όμως όταν φτάνει η ώρα να οδηγήσουν την ταινία στον δικό τους προορισμό, οι τρύπες στην πλοκή, ο σπαταλημένος Sean Benn, οι εύκολες λύσεις απάτες, τα αφελή κοινωνιολογικά μηνύματα και οι κλισεδιάρικες σκηνές δράσης, αναγκάζουν πιλότο και πλήρωμα να φορέσουν τα μοναδικά αλεξίπτωτα και να πηδήξουν από την έξοδο κινδύνου, αφήνοντας επιβάτες και ταινία να οδηγηθούν στην αναπόφευκτη σύγκρουση.Όπως διάβασα κάπου, το Flighplan σίγουρα προκαλεί φοβία για τις πτήσεις, αλλά μόνο λόγω των σκουπιδιών που αναγκαζόμαστε να παρακολουθήσουμε στις προβολές τους.