Masses@Salonica.05
Episode VI: Οικογενειακή Γιορτή
Με οικογενειακή γιορτή έμοιαζε περισσότερο η φιέστα που διοργανώθηκε το βράδυ της Κυριακής στο Ολύμπιον, παρά με εντυπωσιακή τελετή λήξης διεθνούς κινηματογραφικού φεστιβάλ. Στην ασφυκτικά μικρή για να χωρέσει ένα τέτοιο event αίθουσα του Ολύμπιον, το πρωτόκολλο παραβιάστηκε για μια ακόμη φορά, και η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ, Δέσποινα Μουζάκη, δεν κατάφερε ούτε την ύστατη αυτή στιγμή να ανατρέψει την αύρα εγωπάθειας που είχε αφήσει πίσω της. Κλήθηκε πρώτη, και δίχως τον Πρόεδρο του Φεστιβάλ, Γιώργο Χωραφά, να ανέβει στη σκηνή για να ανακοινώσει το τέλος της φετινής διοργάνωσης. Friendly reminder: η ισχυρή κυρία πίσω απο τον άνδρα, καλό είναι που και που να μένει και πίσω απο τον άνδρα.
Το πένθιμο κλίμα εδραίωσαν οι μαυροφορεμένοι Γωγώ Μπρέμπου και Γιώργος Καραμίχος, ο μεν με την αηδιαστική συγκαταβατικότητα του ύφους του, η δε με την ερμηνεία της είμαι - τόσο - σοκαρισμένη - που - πρέπει - να - διαβάσω - όλες - μου - τις - ατάκες - απ’ τα - χαρτάκια - μου. Σε ανάλογους τόνους, και παλεύοντας με ένα ατίθασο μικρόφωνο που έκανε απελπισμένες προσπάθειες να την αποφύγει, η κα Μουζάκη αναμάσησε όλα τα κλισέ του βιβλίου «Πώς να Κλείσετε Ένα Φεστιβάλ» και υποσχέθηκε μια ακόμη καλύτερη 47η διοργάνωση, οι προετοιμασίες για την οποία ξεκινούν από την επόμενη κιόλας μέρα. Και καλά θα κάνουν, γιατί τουλάχιστον όσον αφορά στις οργανώσεις των τελετών, έχουν πολύ δουλειά να κάνουν ακόμη.
Στα θετικά, το ότι τουλάχιστον βρέθηκαν φέτος δυο αξιοπρεπή podium και ένας συμπαθητικός μινιμάλ, καμπυλωτός πάγκος να αντικαταστήσει τις περσινές σπαστές καρέκλες και να προσφέρει λίγη ξεκούραση στα μέλη της Διεθνούς Κριτικής Επιτροπής, τα οποία για κάποιο λόγο έπρεπε να είναι επί της σκηνής για όλη σχεδόν τη διάρκεια της τελετής. Λες και υπήρχε άπλετος χώρος για να στήσουν κι αντίσκηνα.
Πριν τις ανακοινώσεις των βραβείων του Φεστιβάλ, απονεμήθη ένας (ακόμη) τιμητικός Χρυσός Αλέξανδρος στον Vittorio Storaro, «ως ελάχιστη ένδειξη της εκτίμησής μας στο έργο του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη», όπως άκουσα δημοσιογράφο να λέει στην τηλεφωνική της ανταπόκριση έξω απ’ τις τουαλέτες. Η βράβευση του Storaro έγινε δεκτή με παταγώδες χειροκρότημα, και ακολουθήθηκε από την εμφάνιση δύο παιδικών χορωδιών που ακούγονταν υπέροχα, αλλά δε φαίνονταν καθόλου, μιας και όποιος εμπνεύστηκε να φέρει δύο χορωδίες δεν σταμάτησε να σκεφτεί ότι στη σκηνή του Ολύμπιον μετά βίας θα χωρούσε και μία μόνη της. Είδαμε πάντως τους μουσικούς, βλέπαμε και τα κεφαλάκια από τα παιδάκια που ήταν στριμωγμένα από κάτω, κατέβηκε και μια κοπέλα από το ταβάνι, που προφανώς είχε ξεμείνει από την τελετή έναρξης μαζί με μερικά ξέμπαρκα κομφετί, ακολούθησαν και κάτι νταούλια που συνοδεύονταν από τραγούδια σε μια γλώσσα η προέλευση της οποίας μέχρι ώρας παραμένει άγνωστη, κι ύστερα πιάσαμε δουλειά.
Στα βραβεία κοινού (χορηγία του Jameson) δεν παρουσιάστηκε καμία ανατροπή, με την Καρδιά του Κτήνους, του Ρένου Χαραλαμπίδη, να περιορίζεται τελικά στη δεύτερη θέση, και τον Γιώργο Καραντινάκη να παίρνει το ογκώδες –και υπερβολικά βαρύ απ’ ότι φάνηκε— δημιούργημα του γνωστού γλύπτη Βαρώτσου, για τη Χορωδία του Χαρίτων, και να ζητά απ’ τον Υφυπουργό Πολιτισμού «να ενημερώσει τον Υπουργό Πολιτισμού ότι η Ολυμπιάδα τελείωσε και έχουμε προβλήματα». Το αντίστοιχο βραβείο για το διεθνές διαγωνιστικό πήγε στην ταινία Man Push Cart, ενώ από τις Ματιές στα Βαλκάνια, αγαπημένη του κοινού αναδείχθηκε η ταινία Go West.
Στη συνέχεια, η Ένωση Τεχνικών Ελλάδος Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (γιατί, στην Ελλάδα, όλοι όσοι ασχολούνται με το σινεμά και δεν είναι σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, ή ηθοποιοί, δεν είναι καλλιτέχνες, αλλά τεχνικοί), έδωσαν το βραβείο τεχνικής αρτιότητας στην ταινία Γαλάζιο Φόρεμα, και ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, Ανδρέας Τύρος, ανέβηκε στο μικρόφωνο για να δώσει το βραβείο της Ένωσης στο ντοκιμαντέρ Buzz του Σπύρου Ταραβήρα, και να εκφράσει όλη τη μιζέρια του επαγγέλματος, αρπάζοντας το μικρόφωνο για να βγάλει το διάγγελμά του. Ευτυχώς ο κος Ταραβήρας έδειξε κατανόηση.
Σειρά είχε το βραβείο Ανθρώπινες Αξίες, το οποίο θεσπίστηκε φέτος και απονέμεται από τη Βουλή των Ελλήνων. Δεν έχω καταφέρει να εξακριβώσω ακόμη ποιος, ή ποιοι επιλέγουν το που θα απονεμηθεί το βραβείο, αλλά ελπίζω ότι υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα κριτήρια, και δεν θεσπίζει βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ο οποιοσδήποτε έχει €15.000 πρόχειρα να διαθέσει. Θα το κοιτάξω πάντως, αν είναι να κάνουμε έναν έρανο και να δώσουμε κι ένα βραβείο Movies for the Masses του χρόνου. Όπως και να ‘χει, η πρώτη ταινία που βραβεύθηκε για τον τρόπο που αναδεικνύει «τις αρχές της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού και ιδίως τη θεμελιώδη αξία της ανθρώπινης ζωής», είναι το Τσότσι, μια συμπαραγωγή Αγγλίας και Ν. Αφρικής.
Ο Vittorio Storaro, ο βραβευμένος με τρία Όσκαρ διευθυντής φωτογραφίας ταινιών όπως το Apocalypse Now!, The Last Emperor και Dick Tracey (ναι, οκ, και Exorcist The Beginning), αφού παρακάλεσε το Φεστιβάλ να θεσπίσει βραβεία για τη διεύθυνση φωτογραφίας και τη σκηνογραφία, κάλεσε στη σκηνή τον Chin Ting-chang, για να του απονείμει το βραβείο Καλλιτεχνικού Επιτεύγματος, για τη φωτογραφία του Falling in Love.
Τα βραβεία ερμηνειών μοιράστηκαν στις ταινίες Man Push Cart (για τον Ahmad Razvi) και Η Ευτυχία του Άλλου και Στα Παρασκήνια (εξ ημισείας στις Ina Geerts και Isild Le Besco αντίστοιχα). Το βραβείο σκηνοθεσίας απένειμε η Maria Gracia Cucinotta, εξ ημισείας στους Roland Vranik (Μαύρη Βούρτσα / Fekete Kefe, Ουγγαρία) και Emmanuelle Bercot (Στα Παρασκήνια / Backstage, Γαλλία), ενώ τον Αργυρό Αλέξανδρο κέρδισε το Μεξικάνικο Sangre του Amat Escalante.
Η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς (για τον γράφοντα τουλάχιστον), ήταν η απονομή του βραβείου της Κριτικής Επιτροπής της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (αποτελούμενη από τους: Κίριλ Ραζλόγκοφ, Ρωσία, Πρόεδρος, Μάγκντα Μιχαϊλέσκου, Ρουμανία, Τζον Χάρκνες, Καναδάς, Ανίκα Γκούσταφσον , Σουηδία, Λουκάς Κατσίκας, Ελλάδα) στο Τσίου… του Μάκη Παπαδημητράτου, βράβευση την οποία μπορώ να κάνω δεκτή μόνο όπως ετέθη από τον πρόεδρο της επιτροπής, ως δηλαδή μια ταινία που «παρουσιάζει ένα νέο κύμα στην ελληνική κινηματογραφία, αυτό των φτηνών ταινιών». Στο ξενόγλωσσο τμήμα της διοργάνωσης, το αντίστοιχο βραβείο πήρε η ταινία Como Pasan Las Horas.
Η δε μεγάλη νικήτρια της βραδιάς, ήταν η Βελγίδα Fien Troch, που άκουσε τον τίτλο της ταινίας της να ανακοινώνεται ακόμη τρεις φορές: το Η Ευτυχία Του Άλλου, χάρισε μια ειδική μνεία στην πρωταγωνίστριά της Natali Broods, και τα βραβεία Καλύτερου Σεναρίου και Χρυσό Αλέξανδρο Καλύτερης Ταινίας, κάνοντας την νεαρή Troch να παραδεχθεί έντονα συγκινημένη, ότι ζει την καλύτερη βραδιά της ζωής της. Εντάξει. Κι εμείς καλά περάσαμε. Ελπίζουμε του χρόνου να είμαστε και κάπου πιο άνετα για να χωράνε οι γκλαμουράτες φιλοδοξίες των διοργανωτών, να υπάρχει ένα πλάνο στις θέσεις και μερικοί απ' αυτούς που μάζεψαν τις χιλιάδες των ευρώ, να επενδύσουν τουλάχιστον ένα μερίδιο σ' ένα καλό σακάκι. Κατά προτίμηση βραδινό, αλλά είμαστε ελαστικοί.
Με οικογενειακή γιορτή έμοιαζε περισσότερο η φιέστα που διοργανώθηκε το βράδυ της Κυριακής στο Ολύμπιον, παρά με εντυπωσιακή τελετή λήξης διεθνούς κινηματογραφικού φεστιβάλ. Στην ασφυκτικά μικρή για να χωρέσει ένα τέτοιο event αίθουσα του Ολύμπιον, το πρωτόκολλο παραβιάστηκε για μια ακόμη φορά, και η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ, Δέσποινα Μουζάκη, δεν κατάφερε ούτε την ύστατη αυτή στιγμή να ανατρέψει την αύρα εγωπάθειας που είχε αφήσει πίσω της. Κλήθηκε πρώτη, και δίχως τον Πρόεδρο του Φεστιβάλ, Γιώργο Χωραφά, να ανέβει στη σκηνή για να ανακοινώσει το τέλος της φετινής διοργάνωσης. Friendly reminder: η ισχυρή κυρία πίσω απο τον άνδρα, καλό είναι που και που να μένει και πίσω απο τον άνδρα.
Το πένθιμο κλίμα εδραίωσαν οι μαυροφορεμένοι Γωγώ Μπρέμπου και Γιώργος Καραμίχος, ο μεν με την αηδιαστική συγκαταβατικότητα του ύφους του, η δε με την ερμηνεία της είμαι - τόσο - σοκαρισμένη - που - πρέπει - να - διαβάσω - όλες - μου - τις - ατάκες - απ’ τα - χαρτάκια - μου. Σε ανάλογους τόνους, και παλεύοντας με ένα ατίθασο μικρόφωνο που έκανε απελπισμένες προσπάθειες να την αποφύγει, η κα Μουζάκη αναμάσησε όλα τα κλισέ του βιβλίου «Πώς να Κλείσετε Ένα Φεστιβάλ» και υποσχέθηκε μια ακόμη καλύτερη 47η διοργάνωση, οι προετοιμασίες για την οποία ξεκινούν από την επόμενη κιόλας μέρα. Και καλά θα κάνουν, γιατί τουλάχιστον όσον αφορά στις οργανώσεις των τελετών, έχουν πολύ δουλειά να κάνουν ακόμη.Στα θετικά, το ότι τουλάχιστον βρέθηκαν φέτος δυο αξιοπρεπή podium και ένας συμπαθητικός μινιμάλ, καμπυλωτός πάγκος να αντικαταστήσει τις περσινές σπαστές καρέκλες και να προσφέρει λίγη ξεκούραση στα μέλη της Διεθνούς Κριτικής Επιτροπής, τα οποία για κάποιο λόγο έπρεπε να είναι επί της σκηνής για όλη σχεδόν τη διάρκεια της τελετής. Λες και υπήρχε άπλετος χώρος για να στήσουν κι αντίσκηνα.
Πριν τις ανακοινώσεις των βραβείων του Φεστιβάλ, απονεμήθη ένας (ακόμη) τιμητικός Χρυσός Αλέξανδρος στον Vittorio Storaro, «ως ελάχιστη ένδειξη της εκτίμησής μας στο έργο του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη», όπως άκουσα δημοσιογράφο να λέει στην τηλεφωνική της ανταπόκριση έξω απ’ τις τουαλέτες. Η βράβευση του Storaro έγινε δεκτή με παταγώδες χειροκρότημα, και ακολουθήθηκε από την εμφάνιση δύο παιδικών χορωδιών που ακούγονταν υπέροχα, αλλά δε φαίνονταν καθόλου, μιας και όποιος εμπνεύστηκε να φέρει δύο χορωδίες δεν σταμάτησε να σκεφτεί ότι στη σκηνή του Ολύμπιον μετά βίας θα χωρούσε και μία μόνη της. Είδαμε πάντως τους μουσικούς, βλέπαμε και τα κεφαλάκια από τα παιδάκια που ήταν στριμωγμένα από κάτω, κατέβηκε και μια κοπέλα από το ταβάνι, που προφανώς είχε ξεμείνει από την τελετή έναρξης μαζί με μερικά ξέμπαρκα κομφετί, ακολούθησαν και κάτι νταούλια που συνοδεύονταν από τραγούδια σε μια γλώσσα η προέλευση της οποίας μέχρι ώρας παραμένει άγνωστη, κι ύστερα πιάσαμε δουλειά.
Στα βραβεία κοινού (χορηγία του Jameson) δεν παρουσιάστηκε καμία ανατροπή, με την Καρδιά του Κτήνους, του Ρένου Χαραλαμπίδη, να περιορίζεται τελικά στη δεύτερη θέση, και τον Γιώργο Καραντινάκη να παίρνει το ογκώδες –και υπερβολικά βαρύ απ’ ότι φάνηκε— δημιούργημα του γνωστού γλύπτη Βαρώτσου, για τη Χορωδία του Χαρίτων, και να ζητά απ’ τον Υφυπουργό Πολιτισμού «να ενημερώσει τον Υπουργό Πολιτισμού ότι η Ολυμπιάδα τελείωσε και έχουμε προβλήματα». Το αντίστοιχο βραβείο για το διεθνές διαγωνιστικό πήγε στην ταινία Man Push Cart, ενώ από τις Ματιές στα Βαλκάνια, αγαπημένη του κοινού αναδείχθηκε η ταινία Go West.Στη συνέχεια, η Ένωση Τεχνικών Ελλάδος Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (γιατί, στην Ελλάδα, όλοι όσοι ασχολούνται με το σινεμά και δεν είναι σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, ή ηθοποιοί, δεν είναι καλλιτέχνες, αλλά τεχνικοί), έδωσαν το βραβείο τεχνικής αρτιότητας στην ταινία Γαλάζιο Φόρεμα, και ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, Ανδρέας Τύρος, ανέβηκε στο μικρόφωνο για να δώσει το βραβείο της Ένωσης στο ντοκιμαντέρ Buzz του Σπύρου Ταραβήρα, και να εκφράσει όλη τη μιζέρια του επαγγέλματος, αρπάζοντας το μικρόφωνο για να βγάλει το διάγγελμά του. Ευτυχώς ο κος Ταραβήρας έδειξε κατανόηση.
Σειρά είχε το βραβείο Ανθρώπινες Αξίες, το οποίο θεσπίστηκε φέτος και απονέμεται από τη Βουλή των Ελλήνων. Δεν έχω καταφέρει να εξακριβώσω ακόμη ποιος, ή ποιοι επιλέγουν το που θα απονεμηθεί το βραβείο, αλλά ελπίζω ότι υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα κριτήρια, και δεν θεσπίζει βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ο οποιοσδήποτε έχει €15.000 πρόχειρα να διαθέσει. Θα το κοιτάξω πάντως, αν είναι να κάνουμε έναν έρανο και να δώσουμε κι ένα βραβείο Movies for the Masses του χρόνου. Όπως και να ‘χει, η πρώτη ταινία που βραβεύθηκε για τον τρόπο που αναδεικνύει «τις αρχές της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού και ιδίως τη θεμελιώδη αξία της ανθρώπινης ζωής», είναι το Τσότσι, μια συμπαραγωγή Αγγλίας και Ν. Αφρικής.
Ο Vittorio Storaro, ο βραβευμένος με τρία Όσκαρ διευθυντής φωτογραφίας ταινιών όπως το Apocalypse Now!, The Last Emperor και Dick Tracey (ναι, οκ, και Exorcist The Beginning), αφού παρακάλεσε το Φεστιβάλ να θεσπίσει βραβεία για τη διεύθυνση φωτογραφίας και τη σκηνογραφία, κάλεσε στη σκηνή τον Chin Ting-chang, για να του απονείμει το βραβείο Καλλιτεχνικού Επιτεύγματος, για τη φωτογραφία του Falling in Love.
Τα βραβεία ερμηνειών μοιράστηκαν στις ταινίες Man Push Cart (για τον Ahmad Razvi) και Η Ευτυχία του Άλλου και Στα Παρασκήνια (εξ ημισείας στις Ina Geerts και Isild Le Besco αντίστοιχα). Το βραβείο σκηνοθεσίας απένειμε η Maria Gracia Cucinotta, εξ ημισείας στους Roland Vranik (Μαύρη Βούρτσα / Fekete Kefe, Ουγγαρία) και Emmanuelle Bercot (Στα Παρασκήνια / Backstage, Γαλλία), ενώ τον Αργυρό Αλέξανδρο κέρδισε το Μεξικάνικο Sangre του Amat Escalante.Η μεγάλη έκπληξη της βραδιάς (για τον γράφοντα τουλάχιστον), ήταν η απονομή του βραβείου της Κριτικής Επιτροπής της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (αποτελούμενη από τους: Κίριλ Ραζλόγκοφ, Ρωσία, Πρόεδρος, Μάγκντα Μιχαϊλέσκου, Ρουμανία, Τζον Χάρκνες, Καναδάς, Ανίκα Γκούσταφσον , Σουηδία, Λουκάς Κατσίκας, Ελλάδα) στο Τσίου… του Μάκη Παπαδημητράτου, βράβευση την οποία μπορώ να κάνω δεκτή μόνο όπως ετέθη από τον πρόεδρο της επιτροπής, ως δηλαδή μια ταινία που «παρουσιάζει ένα νέο κύμα στην ελληνική κινηματογραφία, αυτό των φτηνών ταινιών». Στο ξενόγλωσσο τμήμα της διοργάνωσης, το αντίστοιχο βραβείο πήρε η ταινία Como Pasan Las Horas.
Η δε μεγάλη νικήτρια της βραδιάς, ήταν η Βελγίδα Fien Troch, που άκουσε τον τίτλο της ταινίας της να ανακοινώνεται ακόμη τρεις φορές: το Η Ευτυχία Του Άλλου, χάρισε μια ειδική μνεία στην πρωταγωνίστριά της Natali Broods, και τα βραβεία Καλύτερου Σεναρίου και Χρυσό Αλέξανδρο Καλύτερης Ταινίας, κάνοντας την νεαρή Troch να παραδεχθεί έντονα συγκινημένη, ότι ζει την καλύτερη βραδιά της ζωής της. Εντάξει. Κι εμείς καλά περάσαμε. Ελπίζουμε του χρόνου να είμαστε και κάπου πιο άνετα για να χωράνε οι γκλαμουράτες φιλοδοξίες των διοργανωτών, να υπάρχει ένα πλάνο στις θέσεις και μερικοί απ' αυτούς που μάζεψαν τις χιλιάδες των ευρώ, να επενδύσουν τουλάχιστον ένα μερίδιο σ' ένα καλό σακάκι. Κατά προτίμηση βραδινό, αλλά είμαστε ελαστικοί.