Proof - Review
Proof
(2.5/5)
Σκηνοθεσία: John Madden
Σενάριο: Rebecca Miller, David Auburn (διασκευή στο βραβευμένο με Pulitzer θεατρικό του τελευταίου)
Παίζουν: Gwyneth Paltrow, Anthony Hopkins, Jake Gylenhaal, Hope Davis
Το άνοιγμα της ταινίας, που προστέθηκε στο σενάριο για να χρησιμοποιηθεί σ’ αυτήν την κινηματογραφική μεταφορά, μαρτυρά πολλά για τι πρόκειται να ακολουθήσει. Μια νεαρή κοπέλα, η Catherine, κουβεντιάζει στο σαλόνι με τον πατέρα της, τον Robert, θαυμάζοντας την ικανότητά του να μιλά τόσο νηφάλια για την ταραχώδη διανοητική του κατάσταση, όντας την ίδια στιγμή παράφρων. Ο ίδιος συμφωνεί, και χαμογελώντας προσθέτει κάτι του στυλ «επίσης, είμαι νεκρός».
Σε λίγα λεπτά έχουμε μάθει ότι ο Robert, ο κάποτε φοβερός και τρομερός επιστήμονας που άνοιξε νέους δρόμους στη μαθηματική σκέψη, έχει πεθάνει πλήρης ημερών, αλλά στερημένος των λογικών του. Και ότι η κόρη του, κάποτε ένα πολλά υποσχόμενο μαθηματικό μυαλό, μιας και κάνει συζητήσεις με τον νεκρό της πατέρα, ίσως να έχει κληρονομήσει και κάτι ακόμη εκτός από την ευχέρειά του στη μαθηματική σκέψη.
Η ξαφνική εμφάνιση του Hal μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, προδίδει και τις θεατρικές καταβολές της ταινίας, που ο John Madden δεν κατάφερε να αποβάλλει, ή να καμουφλάρει με τις σπάνιες και σύντομες βόλτες της κάμεράς του έξω από το σπίτι της ηρωίδας. Ο Hal είναι ένας νεαρός μαθηματικός, μαθητής του Robert, που ψάχνει στις σημειώσεις του δασκάλου του για μια τελευταία έκλαμψη του λαμπρού του μυαλού. Και τη βρίσκει. Με τη βοήθεια της Catherine βρίσκει μια απόδειξη που ξανά θα αλλάξει την πορεία της μαθηματικής σκέψης, με κάποιον τρόπο που δεν πολυκατάλαβα και δεν με πολυενδιαφέρει.
Γιατί το Proof δεν είναι μια ταινία για τα μαθηματικά, απλά χρησιμοποιεί την μαθηματική απόδειξη σαν όχημα για να ερευνήσει το όριο ανάμεσα στην έξαψη της δημιουργικότητας και το σάλεμα του νου, το φόβο και το τραύμα του να βλέπεις τον άνθρωπό σου να απομακρύνεται από τον κόσμο, την αναπόφευκτη στιγμή που καλείς τον άλλον να αποδείξει την πίστη του σ’ εσένα και αντιστρόφως, και πάνω απ’ όλα την ανάγκη να αποδεικνύεις την αξία σου σ’ εσένα, μέσα από τον να αποδεικνύεις την αξία σου στην πατρική φιγούρα.
Βέβαια υπάρχουν κάποιες στιγμές που οι σεναριογράφοι μπερδεύονται μέσα στα επικαμπύλια ολοκληρώματα και τα θεωρήματα του διαφορικού λογισμού, και λογικό είναι, αλλά σε γενικές γραμμές κρατάνε τα πράγματα απλά και κινηματογραφικά.
Ο Madden, σκηνοθέτης και της πρόσφατης θεατρικής εκδοχής που ανέβηκε στο Λονδίνο με την Gwyneth Paltrow πάλι στον πρωταγωνιστικό ρόλο και πολύ θερμές κριτικές στις εφημερίδες, καταφέρνει να οδηγήσει τους ηθοποιούς του σε υψηλές αποδόσεις, με τον Gylenhaal στον πιο ενήλικο ρόλο του να φέρνει μια απαραίτητη γλύκα στο πέπλο ανασφάλειας και φόβου που καλύπτει την ταινία και τον sir Anthony να ισορροπεί ανάμεσα στο κλισέ και την υπερβολή, αφήνοντας ωστόσο την αύρα του μεγάλου ηθοποιού να παρεμβάλλεται μαζί με τα flashbacks του. Η δε Davis, που κρατά τον επικίνδυνα τυποποιημένο ρόλο της μεγάλης αδερφής, παίρνει το χαρακτήρα και του δίνει ένα σωρό φρέσκες όψεις και πλευρές, κλέβοντας μερικές σκηνές από την Gwyneth, η οποία βρίσκεται στο κέντρο της ταινίας και παραδίδει ένα εξαιρετικό εύθραυστου ψυχισμού και φόβου που δύσκολα σβήνει από την οθόνη, αφήνοντάς μας να ελπίζουμε ότι ίσως ανοίξει ένα καινούριο, πιο παραγωγικό κεφάλαιο στην καριέρα της.
(2.5/5)Σκηνοθεσία: John Madden
Σενάριο: Rebecca Miller, David Auburn (διασκευή στο βραβευμένο με Pulitzer θεατρικό του τελευταίου)
Παίζουν: Gwyneth Paltrow, Anthony Hopkins, Jake Gylenhaal, Hope Davis
Το άνοιγμα της ταινίας, που προστέθηκε στο σενάριο για να χρησιμοποιηθεί σ’ αυτήν την κινηματογραφική μεταφορά, μαρτυρά πολλά για τι πρόκειται να ακολουθήσει. Μια νεαρή κοπέλα, η Catherine, κουβεντιάζει στο σαλόνι με τον πατέρα της, τον Robert, θαυμάζοντας την ικανότητά του να μιλά τόσο νηφάλια για την ταραχώδη διανοητική του κατάσταση, όντας την ίδια στιγμή παράφρων. Ο ίδιος συμφωνεί, και χαμογελώντας προσθέτει κάτι του στυλ «επίσης, είμαι νεκρός».
Σε λίγα λεπτά έχουμε μάθει ότι ο Robert, ο κάποτε φοβερός και τρομερός επιστήμονας που άνοιξε νέους δρόμους στη μαθηματική σκέψη, έχει πεθάνει πλήρης ημερών, αλλά στερημένος των λογικών του. Και ότι η κόρη του, κάποτε ένα πολλά υποσχόμενο μαθηματικό μυαλό, μιας και κάνει συζητήσεις με τον νεκρό της πατέρα, ίσως να έχει κληρονομήσει και κάτι ακόμη εκτός από την ευχέρειά του στη μαθηματική σκέψη.
Η ξαφνική εμφάνιση του Hal μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, προδίδει και τις θεατρικές καταβολές της ταινίας, που ο John Madden δεν κατάφερε να αποβάλλει, ή να καμουφλάρει με τις σπάνιες και σύντομες βόλτες της κάμεράς του έξω από το σπίτι της ηρωίδας. Ο Hal είναι ένας νεαρός μαθηματικός, μαθητής του Robert, που ψάχνει στις σημειώσεις του δασκάλου του για μια τελευταία έκλαμψη του λαμπρού του μυαλού. Και τη βρίσκει. Με τη βοήθεια της Catherine βρίσκει μια απόδειξη που ξανά θα αλλάξει την πορεία της μαθηματικής σκέψης, με κάποιον τρόπο που δεν πολυκατάλαβα και δεν με πολυενδιαφέρει.
Γιατί το Proof δεν είναι μια ταινία για τα μαθηματικά, απλά χρησιμοποιεί την μαθηματική απόδειξη σαν όχημα για να ερευνήσει το όριο ανάμεσα στην έξαψη της δημιουργικότητας και το σάλεμα του νου, το φόβο και το τραύμα του να βλέπεις τον άνθρωπό σου να απομακρύνεται από τον κόσμο, την αναπόφευκτη στιγμή που καλείς τον άλλον να αποδείξει την πίστη του σ’ εσένα και αντιστρόφως, και πάνω απ’ όλα την ανάγκη να αποδεικνύεις την αξία σου σ’ εσένα, μέσα από τον να αποδεικνύεις την αξία σου στην πατρική φιγούρα.Βέβαια υπάρχουν κάποιες στιγμές που οι σεναριογράφοι μπερδεύονται μέσα στα επικαμπύλια ολοκληρώματα και τα θεωρήματα του διαφορικού λογισμού, και λογικό είναι, αλλά σε γενικές γραμμές κρατάνε τα πράγματα απλά και κινηματογραφικά.
Ο Madden, σκηνοθέτης και της πρόσφατης θεατρικής εκδοχής που ανέβηκε στο Λονδίνο με την Gwyneth Paltrow πάλι στον πρωταγωνιστικό ρόλο και πολύ θερμές κριτικές στις εφημερίδες, καταφέρνει να οδηγήσει τους ηθοποιούς του σε υψηλές αποδόσεις, με τον Gylenhaal στον πιο ενήλικο ρόλο του να φέρνει μια απαραίτητη γλύκα στο πέπλο ανασφάλειας και φόβου που καλύπτει την ταινία και τον sir Anthony να ισορροπεί ανάμεσα στο κλισέ και την υπερβολή, αφήνοντας ωστόσο την αύρα του μεγάλου ηθοποιού να παρεμβάλλεται μαζί με τα flashbacks του. Η δε Davis, που κρατά τον επικίνδυνα τυποποιημένο ρόλο της μεγάλης αδερφής, παίρνει το χαρακτήρα και του δίνει ένα σωρό φρέσκες όψεις και πλευρές, κλέβοντας μερικές σκηνές από την Gwyneth, η οποία βρίσκεται στο κέντρο της ταινίας και παραδίδει ένα εξαιρετικό εύθραυστου ψυχισμού και φόβου που δύσκολα σβήνει από την οθόνη, αφήνοντάς μας να ελπίζουμε ότι ίσως ανοίξει ένα καινούριο, πιο παραγωγικό κεφάλαιο στην καριέρα της.