King Kong (2005) - Review
King Kong
(4/5)
Σκηνοθεσία: Peter Jackson
Σενάριο: Peter Jackson, Fran Walsh, Philippa Boyens
Παίζουν: Naomi Watts, Jack Black, Adrien Brody, Andy Serkis
Το ότι ο Kong θα αναβίωνε το προαιώνιο ζήτημα περί μεγέθους το ξέραμε, αλλά που να φανταστούμε ότι ο Jackson θα την είχε τελικά τόσο μεγάλη; Περί της διάρκειας της ταινίας ο λόγος, η οποία είναι και ο πιο επικίνδυνος εχθρός του ψηλού, μελαχρινού και αντισυμβατικά γοητευτικού πρωταγωνιστή αυτού του τρίωρου έπους σε τρεις πράξεις.
Υποθέτω ότι δε νοείται να υπάρχει κάποιος που δεν ξέρει τι γίνεται στο Skull Island, αλλά έτσι για να γεμίσει μια παράγραφος, θα το αναφέρω στα γρήγορα. Σ’ αυτό λοιπόν το χαμένο σε μια αιώνια ομίχλη νησί, καταφθάνει ένα κινηματογραφικό συνεργείο, που χάρη στον κομματάκι μεγαλομανή, κομματάκι παρεξηγημένο οραματιστή σκηνοθέτη του, καταλήγει αντιμέτωπο αρχικά με μια ομάδα τρελαμένων ιθαγενών, και στη συνέχεια με έναν τεράστιο προϊστορικό γορίλα που αναπτύσσει τρυφερά αισθήματα για την πρωταγωνίστριά τους. Οπότε, όταν ο σεναριογράφος παίρνει τον γορίλα στο κατόπι για να σώσει την πρωταγωνίστρια –με την οποία είναι τσιμπημένος-, ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να φυλακίσει τον Kong, και να τον μεταφέρει στο Broadway. Αλλά, ούτε οι πιο γερές αλυσίδες χαλκοχάλυβα (ή κάτι τέτοιο…) δεν είναι αρκετά δυνατές για να κρατήσουν φυλακισμένο το Όγδοο Θαύμα του Κόσμου.
Τρεις πράξεις, με την πρώτη, που θα προκαλέσει νευρικότητα ακόμη και στους πιο υπομονετικούς θεατές, να είναι ένα πανέμορφο δράμα εποχής που εισάγει τους χαρακτήρες της ταινίας και ζωντανεύει με εντυπωσιακή ακρίβεια στα κοστούμια και τα σκηνικά, την περίοδο της μεγάλης αμερικανικής οικονομικής κρίσης. Κουράζει όμως, όχι γιατί «δεν είναι η ταινία που ήρθαμε να δούμε», αλλά γιατί διαρκεί απελπιστικά πολύ –είναι σχεδόν η μισή ταινία.
Βέβαια, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Υπάρχει άλλη μιάμιση ώρα, στην οποία ο Jackson κατορθώνει να βάλει την… επομανία του σε καλή χρήση και να δημιουργήσει κινηματογραφική μαγεία: μια ρομαντική περιπέτεια που παντρεύει το αίσθημα με τη δράση και την ψηφιακή με την χειροπιαστή πραγματικότητα, με τέτοια πρωτοφανή μαεστρία που νιώθεις λες και ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο και ξαναζείς την πρώτη φορά που είδες σινεμά.
Η αγάπη του Jackson για το υλικό του φαίνεται λίγο περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε αφού δεν είναι λίγες οι σκηνές που είναι υπερβολικά μακρόσυρτες και έχουν τον αντίκτυπό τους στο ρυθμό, όμως πέρα από την άρνηση του σκηνοθέτη να καταλάβει τί πάει να πεί "αρκετά", ο Νεοζηλανδός στο δεύτερο μιαμισάωρο δημιουργεί έναν δικό του κόσμο. Ένα νησί ξεχασμένο απ’ το χρόνο και τις θεωρίες του Δαρβίνου, γεμάτο πλάσματα άλλων εποχών να κρατούν παρέα στους ανθρώπους. Δεινόσαυρους με μια ιμπρεσιονιστική πινελιά να τους ξεχωρίζει απ’ αυτούς του Spielberg, εμβληματικές σκηνές δράσεις και αηδιαστικές συμπλοκές με έντομα, που φέρνουν τον Jackson ξανά κοντά στους fans του Braindead και αποκαλύπτουν πόσο καταπιεσμένος πρέπει να ένιωθε όταν γυρνούσε την τριλογία του Άρχοντα.
Και ανάμεσα σε όλα αυτά, βασιλιάς και κυβερνήτης, ένας μοναχικός χορτοφάγος καουμπόη, που επιβεβαιώνει τη θέση του στην κινηματογραφική Ιστορία. Μαζί με τις εξαιρετικές ερμηνείες των ανθρώπων συμπρωταγωνιστών του (ιδίως της Watts που, με τον τρόπο που λιώνει από έρωτα κοιτάζοντας το κενό, θα σε κάνει να το σκεφτείς διπλά την επόμενη φορά που θα αποκαλύψεις αισθήματα σε γυναίκα, αλλά και του Andy Serkis που πίσω από το ψηφιακό τρίχωμα του Kong κάνει πάλι τα απίστευτα), αλλά και την επική δουλειά της WETA στα σχεδόν αψεγάδιαστα ψηφιακά εφέ (η οποία έτσι όπως πάει, σύντομα δε θα χρειάζεται καν σκηνοθέτη για να φτιάχνει ταινίες), κάνουν το δεύτερο μισό του καινούριου King Kong μια εμπειρία άξια να γεμίσει και την μεγαλύτερη των οθονών, και βάζουν το Υπέρ στο Υπερθέαμα. Όσο για το πρώτο... το King Kong παίζει να είναι η πρώτη ταινία στα χρονικά, που στη Director's Cut έκδοση, θα έχει κοπεί υλικό αντί να προστεθεί.
(4/5)Σκηνοθεσία: Peter Jackson
Σενάριο: Peter Jackson, Fran Walsh, Philippa Boyens
Παίζουν: Naomi Watts, Jack Black, Adrien Brody, Andy Serkis
Το ότι ο Kong θα αναβίωνε το προαιώνιο ζήτημα περί μεγέθους το ξέραμε, αλλά που να φανταστούμε ότι ο Jackson θα την είχε τελικά τόσο μεγάλη; Περί της διάρκειας της ταινίας ο λόγος, η οποία είναι και ο πιο επικίνδυνος εχθρός του ψηλού, μελαχρινού και αντισυμβατικά γοητευτικού πρωταγωνιστή αυτού του τρίωρου έπους σε τρεις πράξεις.
Υποθέτω ότι δε νοείται να υπάρχει κάποιος που δεν ξέρει τι γίνεται στο Skull Island, αλλά έτσι για να γεμίσει μια παράγραφος, θα το αναφέρω στα γρήγορα. Σ’ αυτό λοιπόν το χαμένο σε μια αιώνια ομίχλη νησί, καταφθάνει ένα κινηματογραφικό συνεργείο, που χάρη στον κομματάκι μεγαλομανή, κομματάκι παρεξηγημένο οραματιστή σκηνοθέτη του, καταλήγει αντιμέτωπο αρχικά με μια ομάδα τρελαμένων ιθαγενών, και στη συνέχεια με έναν τεράστιο προϊστορικό γορίλα που αναπτύσσει τρυφερά αισθήματα για την πρωταγωνίστριά τους. Οπότε, όταν ο σεναριογράφος παίρνει τον γορίλα στο κατόπι για να σώσει την πρωταγωνίστρια –με την οποία είναι τσιμπημένος-, ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να φυλακίσει τον Kong, και να τον μεταφέρει στο Broadway. Αλλά, ούτε οι πιο γερές αλυσίδες χαλκοχάλυβα (ή κάτι τέτοιο…) δεν είναι αρκετά δυνατές για να κρατήσουν φυλακισμένο το Όγδοο Θαύμα του Κόσμου.Τρεις πράξεις, με την πρώτη, που θα προκαλέσει νευρικότητα ακόμη και στους πιο υπομονετικούς θεατές, να είναι ένα πανέμορφο δράμα εποχής που εισάγει τους χαρακτήρες της ταινίας και ζωντανεύει με εντυπωσιακή ακρίβεια στα κοστούμια και τα σκηνικά, την περίοδο της μεγάλης αμερικανικής οικονομικής κρίσης. Κουράζει όμως, όχι γιατί «δεν είναι η ταινία που ήρθαμε να δούμε», αλλά γιατί διαρκεί απελπιστικά πολύ –είναι σχεδόν η μισή ταινία.
Βέβαια, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Υπάρχει άλλη μιάμιση ώρα, στην οποία ο Jackson κατορθώνει να βάλει την… επομανία του σε καλή χρήση και να δημιουργήσει κινηματογραφική μαγεία: μια ρομαντική περιπέτεια που παντρεύει το αίσθημα με τη δράση και την ψηφιακή με την χειροπιαστή πραγματικότητα, με τέτοια πρωτοφανή μαεστρία που νιώθεις λες και ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο και ξαναζείς την πρώτη φορά που είδες σινεμά.
Η αγάπη του Jackson για το υλικό του φαίνεται λίγο περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε αφού δεν είναι λίγες οι σκηνές που είναι υπερβολικά μακρόσυρτες και έχουν τον αντίκτυπό τους στο ρυθμό, όμως πέρα από την άρνηση του σκηνοθέτη να καταλάβει τί πάει να πεί "αρκετά", ο Νεοζηλανδός στο δεύτερο μιαμισάωρο δημιουργεί έναν δικό του κόσμο. Ένα νησί ξεχασμένο απ’ το χρόνο και τις θεωρίες του Δαρβίνου, γεμάτο πλάσματα άλλων εποχών να κρατούν παρέα στους ανθρώπους. Δεινόσαυρους με μια ιμπρεσιονιστική πινελιά να τους ξεχωρίζει απ’ αυτούς του Spielberg, εμβληματικές σκηνές δράσεις και αηδιαστικές συμπλοκές με έντομα, που φέρνουν τον Jackson ξανά κοντά στους fans του Braindead και αποκαλύπτουν πόσο καταπιεσμένος πρέπει να ένιωθε όταν γυρνούσε την τριλογία του Άρχοντα.
Και ανάμεσα σε όλα αυτά, βασιλιάς και κυβερνήτης, ένας μοναχικός χορτοφάγος καουμπόη, που επιβεβαιώνει τη θέση του στην κινηματογραφική Ιστορία. Μαζί με τις εξαιρετικές ερμηνείες των ανθρώπων συμπρωταγωνιστών του (ιδίως της Watts που, με τον τρόπο που λιώνει από έρωτα κοιτάζοντας το κενό, θα σε κάνει να το σκεφτείς διπλά την επόμενη φορά που θα αποκαλύψεις αισθήματα σε γυναίκα, αλλά και του Andy Serkis που πίσω από το ψηφιακό τρίχωμα του Kong κάνει πάλι τα απίστευτα), αλλά και την επική δουλειά της WETA στα σχεδόν αψεγάδιαστα ψηφιακά εφέ (η οποία έτσι όπως πάει, σύντομα δε θα χρειάζεται καν σκηνοθέτη για να φτιάχνει ταινίες), κάνουν το δεύτερο μισό του καινούριου King Kong μια εμπειρία άξια να γεμίσει και την μεγαλύτερη των οθονών, και βάζουν το Υπέρ στο Υπερθέαμα. Όσο για το πρώτο... το King Kong παίζει να είναι η πρώτη ταινία στα χρονικά, που στη Director's Cut έκδοση, θα έχει κοπεί υλικό αντί να προστεθεί.