Cache - Review
Cache – Κρυμμένος
(4/5)
Σκηνοθεσία: Michael Haneke
Σενάριο: Michael Haneke
Παίζουν: Daniel Auteuil, Juliette Binoche
Δείτε το trailer
(Όπως προβλήθηκε στο 46ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
Με τις πληγές του Παρισιού να τρέχουν ακόμη ζεστή ντροπή για την εγκληματική αμέλεια και την απομόνωση που επέβαλαν στις πιο άτυχες κοινωνικές μειονότητές τους οι Γάλλοι, το νέο πόνημα του Haneke αποκτά περισσότερη αμεσότητα απ’ όση πιθανώς να περίμενε κανείς όταν η ταινία ακόμη γυριζόταν.
Η φαινομενική ευτυχία μεσοαστικού ζευγαριού, έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα που κρύβει πίσω από τις ατέλειωτες βιβλιοθήκες του, όταν αρχίζουν να λαμβάνουν βιντεοκασέτες από άγνωστο παραλλήπτη, που προφανώς παρακολουθεί το σπίτι τους. Η άλωση του οικιακού τους ασύλου, ξυπνά στο σύζυγο δυσάρεστες αναμνήσεις και μια ανακλαστική ξενοφοβία βαθιά ξεχασμένα, που βασανιστικά θα φέρουν την οικογένεια σε μια μη αναστρέψιμη πορεία προς την καταστροφή.
Ο Haneke, στρατολογεί με μαεστρία τις τεχνικές του αγνού suspense thriller, για να δημιουργήσει το σωστό κλίμα στο οποίο θα ξεδιπλώσει με αφοπλιστική σκηνοθετική ευκρίνεια την αλληγορία του για την απειλητικά έκρυθμη ισσοροπία ανάμεσα στις περισσότερο και λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες της υφηλίου. Με κλειστά, σταθερά πλάνα εξαιρετική φωτογραφία και αριστοτεχνικές ερμηνείες για πολλά βραβεία από τους δυο πρωταγωνιστές του, το Cache κινείται σε ένα περιβάλλον υφέρποντος τρόμου, που δημιουργείται και από την ίδια την ιδέα ότι αυτός που τους παρακολουθεί μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε –αρκεί να πληροί στο μυαλό των πρωταγωνιστών τα φυλετικά χαρακτηριστικά που τον διαφοροποιούν από τους Γάλλους--, αλλά και από την κλινική αποστασιοποίηση του σκηνοθέτη.
Το Cache παραμένει το πιο προσιτό και ανοιχτό στο κοινό έργο του Haneke, για να κλείσει έτσι τον θεατή στο σύμπαν του και να τον κάνει να νιώσει την εγγύτητα της απειλής και του φόβου. Φόβου που τον προκαλεί να ανοίξει τη σκονισμένη ντουλάπα με τους σκελετούς του παρελθόντος, και να αντιμετωπίσει τη φρίκη που θα αντικρίσει, ελπίζοντας μόνο ότι θα το κάνει πιο αποτελεσματικά και ψύχραιμα απ’ ότι ο χαρακτήρας του Auteuil.
Με ιδιοφυή διακριτικότητα, ο Haneke μετατρέπει την ταινία σε μια αποθαρρυντική πρόβλεψη για το μέλλον σε δύο μόνο σκηνές, και με το αμφιλεγόμενο και απελπιστικά ανοιχτό φινάλε, θυμίζει πως, ό,τι κι αν έχουμε ζήσει, όποια φρίκη κι αν έχουμε δει, το πιο πιθανό είναι πως, έχουμε να δούμε κι ακόμη χειρότερα.
(4/5)Σκηνοθεσία: Michael Haneke
Σενάριο: Michael Haneke
Παίζουν: Daniel Auteuil, Juliette Binoche
Δείτε το trailer
(Όπως προβλήθηκε στο 46ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
Με τις πληγές του Παρισιού να τρέχουν ακόμη ζεστή ντροπή για την εγκληματική αμέλεια και την απομόνωση που επέβαλαν στις πιο άτυχες κοινωνικές μειονότητές τους οι Γάλλοι, το νέο πόνημα του Haneke αποκτά περισσότερη αμεσότητα απ’ όση πιθανώς να περίμενε κανείς όταν η ταινία ακόμη γυριζόταν.
Η φαινομενική ευτυχία μεσοαστικού ζευγαριού, έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα που κρύβει πίσω από τις ατέλειωτες βιβλιοθήκες του, όταν αρχίζουν να λαμβάνουν βιντεοκασέτες από άγνωστο παραλλήπτη, που προφανώς παρακολουθεί το σπίτι τους. Η άλωση του οικιακού τους ασύλου, ξυπνά στο σύζυγο δυσάρεστες αναμνήσεις και μια ανακλαστική ξενοφοβία βαθιά ξεχασμένα, που βασανιστικά θα φέρουν την οικογένεια σε μια μη αναστρέψιμη πορεία προς την καταστροφή. Ο Haneke, στρατολογεί με μαεστρία τις τεχνικές του αγνού suspense thriller, για να δημιουργήσει το σωστό κλίμα στο οποίο θα ξεδιπλώσει με αφοπλιστική σκηνοθετική ευκρίνεια την αλληγορία του για την απειλητικά έκρυθμη ισσοροπία ανάμεσα στις περισσότερο και λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες της υφηλίου. Με κλειστά, σταθερά πλάνα εξαιρετική φωτογραφία και αριστοτεχνικές ερμηνείες για πολλά βραβεία από τους δυο πρωταγωνιστές του, το Cache κινείται σε ένα περιβάλλον υφέρποντος τρόμου, που δημιουργείται και από την ίδια την ιδέα ότι αυτός που τους παρακολουθεί μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε –αρκεί να πληροί στο μυαλό των πρωταγωνιστών τα φυλετικά χαρακτηριστικά που τον διαφοροποιούν από τους Γάλλους--, αλλά και από την κλινική αποστασιοποίηση του σκηνοθέτη. Το Cache παραμένει το πιο προσιτό και ανοιχτό στο κοινό έργο του Haneke, για να κλείσει έτσι τον θεατή στο σύμπαν του και να τον κάνει να νιώσει την εγγύτητα της απειλής και του φόβου. Φόβου που τον προκαλεί να ανοίξει τη σκονισμένη ντουλάπα με τους σκελετούς του παρελθόντος, και να αντιμετωπίσει τη φρίκη που θα αντικρίσει, ελπίζοντας μόνο ότι θα το κάνει πιο αποτελεσματικά και ψύχραιμα απ’ ότι ο χαρακτήρας του Auteuil.Με ιδιοφυή διακριτικότητα, ο Haneke μετατρέπει την ταινία σε μια αποθαρρυντική πρόβλεψη για το μέλλον σε δύο μόνο σκηνές, και με το αμφιλεγόμενο και απελπιστικά ανοιχτό φινάλε, θυμίζει πως, ό,τι κι αν έχουμε ζήσει, όποια φρίκη κι αν έχουμε δει, το πιο πιθανό είναι πως, έχουμε να δούμε κι ακόμη χειρότερα.