Match Point - Review
Match Point
(3,5/5)
Σκηνοθεσία: Woody Allen
Σενάριο: Woody Allen
Παίζουν: Jonathan Rhys-Meyers, Emily Mortimer, Scarlet Johansson
Δείτε το trailer
Διάβαζα σε ένα blog ότι σε κάποια προβολή της ταινίας, το κοινό ξεσπούσε σε γέλια σε άσχετες στιγμές, προφανώς από κεκτημένη ταχύτητα. Αυτή η παβλοφική αντίδραση είναι μάλλον ανησυχητική για τους Έλληνες θεατές, ιδίως από τη στιγμή που το trailer και μόνο απαλείφει κάθε δυνατή συγγένεια της καινούριας ταινίας του Woody Allen με το πρόσφατο κωμικό μπαγκράου (βλέπε backgound) του.
Αν είχε δει κανείς το trailer, θα ήξερε πως το Match Point είναι ένα ερωτικό τρίγωνο στην καρδιά του Λονδίνου, που πολύ σύντομα καταλήγει σε θρίλερ. Ένας νεαρός επαρχιώτης τενίστας, ανακαλύπτει τον αριβίστα που κρύβει μέσα του, όταν μέσω της δουλειάς του σε ακαδημία τένις, βρίσκει την ευκαιρία να συγχρωτιστεί και να γίνει μέλος της υψηλής κοινωνίας, μέσω του μόνου τρόπου που ένας νεαρός αριβίστας μπορεί να κατορθώσει κάτι τέτοιο: έναν καλό γάμο. Συνήθως όμως, πίσω από κάθε τέτοιο καλό γάμο, κρύβεται μια καλή ερωμένη, που όσο περνά ο καιρός, πιέζει τον αριβίστα και απαιτεί αυτό που δικαιωματικά της ανήκει: στεφάνι. Η πίεση στην προκειμένη περίπτωση γίνεται αφόρητη, κι ο (αντι)ήρωάς μας αντιδρά, με τρόπο καθόλου ευχάριστο για την ερωμένη.
Αυτό που επίσης απαλείφει το trailer, με την απελπιστική διάρκειά του, είναι κάθε πιθανότητα έκπληξης από το σενάριο. Ο Allen, έχοντας μεταφερθεί, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, μακριά από την (μέχρι πρότινος) αγαπημένη του Νέα Υόρκη, σκηνοθετεί ένα καθαρόαιμο θρίλερ χαρακτήρων. To Match Point, εντυπωσιάζει με την άνεση που o Allen κινείται σ’ αυτά τα άγνωστα γι’ αυτόν λημέρια, με την υπέροχη film noir ατμόσφαιρα που δημιουργεί χάρη στην μαγευτική φωτογραφία και τον εξαιρετικό ρυθμό, με την ερμηνεία – αποκάλυψη του Jonathan Rhys Meyers και την αποκαλυπτική ερμηνεία της Scarlet Johansson (όχι, δεν είναι το ίδιο), και πάνω απ’ όλα, με την ολοκληρωτική απουσία των νευρωτικών trademarks του δημιουργού. Ο ίδιος δεν εμφανίζεται μπροστά απ’ την κάμερα, ούτε υπάρχει κανείς να τον μιμείται. Η Νέα Υόρκη έχει γίνει Λονδίνο, και η τζαζ έχει αντικατασταθεί απ’ την όπερα. Η εβραϊκή κοινότητα δεν είναι στόχος σαρκασμού, ούτε υπάρχουν αθεϊστικά ανέκδοτα (παρά μόνο μια διάχυτη ατμόσφαιρα νιχιλισμού, που προσθέτει στον ρεαλισμό της ταινίας). Όμως η απουσία γουντυαλενισμού, κάνει την ταινία καλύτερη; Να σου πω, δεν είναι και απαραίτητο.
Το Match Point είναι σίγουρα η πρώτη ώριμη ταινία του Allen εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ίσως και η πιο ώριμη ever, αλλά δεν έχω δει το Crimes and Misdemeanors με το οποίο όλοι το συγκρίνουν, για να ’μαι και σίγουρος. Όπως και να ’χει, ο τρόπος που διαχειρίζεται το ζήτημα της τύχης, το ρόλο της στη ζωή και το πόσο η δύναμη της θέλησης επηρεάζει το αν το μπαλάκι θα πέσει στην από ‘δω, ή την από ‘κει μεριά του φιλέ, είναι αριστοτεχνικά διακριτικός. Το ίδιο είναι και η θεματολογία της ύβρεως και της θείας νέμεσης, που υποφώσκει στις τελευταίες πράξεις του δράματος. O Allen φέρνει τον αντιήρωά του επικίνδυνα κοντά μας και τον κάνει ακαταμάχητο, πράγμα διόλου εύκολο όταν ο χαρακτήρας που διαχειρίζεσαι καλείται συνεχώς να διαλέξει ανάμεσα στην απληστία και τη λαγνεία, και συνεχώς θέλει να διαλέξει και τα δύο, ή να βρει έναν εύκολο -έστω κι αν είναι ανήθικος- τρόπο να το αποφύγει.
Το μεγαλύτερο ατού της ταινίας, είναι ο αδιαπραγμάτευτος κυνισμός της. Αυτός της δίνει την ικανότητα να συγκινήσει τον σκεπτόμενο θεατή, προσφέροντάς του έναν φιλοσοφημένο σεναριακό πυρήνα. Το μεγαλύτερο μειονέκτημα, είναι η φορμουλαϊκή πλοκή που τον περιβάλει. Όχι ότι τα πράγματα πάνε απαραίτητα όπως τα περιμένεις εξ αρχής, ή ότι η ταινία δεν έχει δόντια να δείξει, αλλά όταν μπεις στο κλίμα, μπορείς με μεγάλη ακρίβεια, να δεις την πορεία που θα ακολουθήσουν τα πράγματα και να προβλέψεις κάθε στροφή κι αναποδοτιμονιά που θα προσπαθήσει να σου κάνει ο Allen. Τώρα πάλι, ίσως να μην έπρεπε να έχω δει και το trailer. Ατύχησα.
(3,5/5)Σκηνοθεσία: Woody Allen
Σενάριο: Woody Allen
Παίζουν: Jonathan Rhys-Meyers, Emily Mortimer, Scarlet Johansson
Δείτε το trailer
Διάβαζα σε ένα blog ότι σε κάποια προβολή της ταινίας, το κοινό ξεσπούσε σε γέλια σε άσχετες στιγμές, προφανώς από κεκτημένη ταχύτητα. Αυτή η παβλοφική αντίδραση είναι μάλλον ανησυχητική για τους Έλληνες θεατές, ιδίως από τη στιγμή που το trailer και μόνο απαλείφει κάθε δυνατή συγγένεια της καινούριας ταινίας του Woody Allen με το πρόσφατο κωμικό μπαγκράου (βλέπε backgound) του.
Αν είχε δει κανείς το trailer, θα ήξερε πως το Match Point είναι ένα ερωτικό τρίγωνο στην καρδιά του Λονδίνου, που πολύ σύντομα καταλήγει σε θρίλερ. Ένας νεαρός επαρχιώτης τενίστας, ανακαλύπτει τον αριβίστα που κρύβει μέσα του, όταν μέσω της δουλειάς του σε ακαδημία τένις, βρίσκει την ευκαιρία να συγχρωτιστεί και να γίνει μέλος της υψηλής κοινωνίας, μέσω του μόνου τρόπου που ένας νεαρός αριβίστας μπορεί να κατορθώσει κάτι τέτοιο: έναν καλό γάμο. Συνήθως όμως, πίσω από κάθε τέτοιο καλό γάμο, κρύβεται μια καλή ερωμένη, που όσο περνά ο καιρός, πιέζει τον αριβίστα και απαιτεί αυτό που δικαιωματικά της ανήκει: στεφάνι. Η πίεση στην προκειμένη περίπτωση γίνεται αφόρητη, κι ο (αντι)ήρωάς μας αντιδρά, με τρόπο καθόλου ευχάριστο για την ερωμένη. Αυτό που επίσης απαλείφει το trailer, με την απελπιστική διάρκειά του, είναι κάθε πιθανότητα έκπληξης από το σενάριο. Ο Allen, έχοντας μεταφερθεί, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, μακριά από την (μέχρι πρότινος) αγαπημένη του Νέα Υόρκη, σκηνοθετεί ένα καθαρόαιμο θρίλερ χαρακτήρων. To Match Point, εντυπωσιάζει με την άνεση που o Allen κινείται σ’ αυτά τα άγνωστα γι’ αυτόν λημέρια, με την υπέροχη film noir ατμόσφαιρα που δημιουργεί χάρη στην μαγευτική φωτογραφία και τον εξαιρετικό ρυθμό, με την ερμηνεία – αποκάλυψη του Jonathan Rhys Meyers και την αποκαλυπτική ερμηνεία της Scarlet Johansson (όχι, δεν είναι το ίδιο), και πάνω απ’ όλα, με την ολοκληρωτική απουσία των νευρωτικών trademarks του δημιουργού. Ο ίδιος δεν εμφανίζεται μπροστά απ’ την κάμερα, ούτε υπάρχει κανείς να τον μιμείται. Η Νέα Υόρκη έχει γίνει Λονδίνο, και η τζαζ έχει αντικατασταθεί απ’ την όπερα. Η εβραϊκή κοινότητα δεν είναι στόχος σαρκασμού, ούτε υπάρχουν αθεϊστικά ανέκδοτα (παρά μόνο μια διάχυτη ατμόσφαιρα νιχιλισμού, που προσθέτει στον ρεαλισμό της ταινίας). Όμως η απουσία γουντυαλενισμού, κάνει την ταινία καλύτερη; Να σου πω, δεν είναι και απαραίτητο. Το Match Point είναι σίγουρα η πρώτη ώριμη ταινία του Allen εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ίσως και η πιο ώριμη ever, αλλά δεν έχω δει το Crimes and Misdemeanors με το οποίο όλοι το συγκρίνουν, για να ’μαι και σίγουρος. Όπως και να ’χει, ο τρόπος που διαχειρίζεται το ζήτημα της τύχης, το ρόλο της στη ζωή και το πόσο η δύναμη της θέλησης επηρεάζει το αν το μπαλάκι θα πέσει στην από ‘δω, ή την από ‘κει μεριά του φιλέ, είναι αριστοτεχνικά διακριτικός. Το ίδιο είναι και η θεματολογία της ύβρεως και της θείας νέμεσης, που υποφώσκει στις τελευταίες πράξεις του δράματος. O Allen φέρνει τον αντιήρωά του επικίνδυνα κοντά μας και τον κάνει ακαταμάχητο, πράγμα διόλου εύκολο όταν ο χαρακτήρας που διαχειρίζεσαι καλείται συνεχώς να διαλέξει ανάμεσα στην απληστία και τη λαγνεία, και συνεχώς θέλει να διαλέξει και τα δύο, ή να βρει έναν εύκολο -έστω κι αν είναι ανήθικος- τρόπο να το αποφύγει.
Το μεγαλύτερο ατού της ταινίας, είναι ο αδιαπραγμάτευτος κυνισμός της. Αυτός της δίνει την ικανότητα να συγκινήσει τον σκεπτόμενο θεατή, προσφέροντάς του έναν φιλοσοφημένο σεναριακό πυρήνα. Το μεγαλύτερο μειονέκτημα, είναι η φορμουλαϊκή πλοκή που τον περιβάλει. Όχι ότι τα πράγματα πάνε απαραίτητα όπως τα περιμένεις εξ αρχής, ή ότι η ταινία δεν έχει δόντια να δείξει, αλλά όταν μπεις στο κλίμα, μπορείς με μεγάλη ακρίβεια, να δεις την πορεία που θα ακολουθήσουν τα πράγματα και να προβλέψεις κάθε στροφή κι αναποδοτιμονιά που θα προσπαθήσει να σου κάνει ο Allen. Τώρα πάλι, ίσως να μην έπρεπε να έχω δει και το trailer. Ατύχησα.