Capote (2005)
(5/5)Σκηνοθεσία: Bennett Miller
Σενάριο: Dan Futterman, Gerald Clarke (βιβλίο)
Παίζουν: Philip Seymour Hoffman, Catherine Keener, Clifton Collins Jr.
Δείτε/Κρύφτε το trailer v
Σε δυο επίπεδα, παρακολουθούμε, από το 1959 ως το 1965, τόσο την ιστορία συγγραφής του ιστορικού πλέον In Cold Blood από τον Truman Capote, αλλά και πως άλλαξε καταλυτικά τη προσωπική του ζωή (εκτός από τη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία). "Όλα ξεκίνησαν όταν ο συγγραφέας διάβασε ένα άρθρο στους New York Times για την ανεξήγητη δολοφονία μιας τετραμελούς οικογένειας στο επαρχιακό Kansas"...
Η ταινία είναι ουσιαστικά υπεράνω κριτικής. Όσοι προσπάθησαν να της βρουν ψεγάδια, κατάφεραν μόνο να εκτεθούν. Γράφτηκε π.χ. ότι δε τονίστηκε η σεξουαλική έλξη του Capote για τον Perry Smith αλλά αυτή ποτέ δεν αποδείχτηκε ότι υφίστατο - αντίθετα τεκμηριώνεται ξεκάθαρα ότι ο πετυχημένος συγγραφέας έβλεπε στο πρόσωπο του καταδικασμένου εγκληματία κάποιον "που μεγάλωσαν μαζί στο ίδιο σπίτι αλλά ο ένας βγήκε από την είσοδο και ο άλλος από τη πίσω πόρτα". Όσοι θεώρησαν ότι δε παρουσιάζεται αυτό που χαρακτήριζε τον Capote περισσότερο απ' όλα, η γραφή του, αποστομώνονται από τη παρουσίαση της.. παρουσίασης αποσπασμάτων του In Cold Blood από τον ίδιο, αλλά και από τις αρκετές φορές που ο Capote παρουσιάζεται να αφηγείται ιστορίες (ή.. ιστορίες) - πρώτα τον ακούμε και μετά τον βλέπουμε, στη πραγματικότητα.
Αψεγάδιαστη είναι επίσης η ερμηνεία του Philip Seymour Hoffman, ως συνήθως θα 'λεγα. Πολλά βήματα πέρα από "οσκαρικές ερμηνείες" που είχαν εύκολη δουλειά με στερεότυπες δημόσιες εικόνες (για να παίξεις π.χ. τον Stevie Wonder δε χρειάζεται παρά να σε βάψουν μαύρο και να κουτουλάς στους τοίχους), ο Hoffman κατάφερε να τον υποδεχτεί με διθυράμβους το εύκολα δηκτικό και σαρκοβόρο αρτ κύκλωμα, εξέχον μέλος του οποίου αποτέλεσε ο Capote. Τέλεια είναι τέλος και η σκηνοθεσία του Bennett Miller. Σκοτεινή, αργή, με προσεχτικά επιλεγμένες και περιορισμένες χρωματικές παλέτες, εξομαλύνει το σε κάποια σημεία λεκτικά υπερβολικό (αλλά κατά τα άλλα πάντα δεμένο, δουλεμένο, σαφές και αλλού ιδιαίτερα εμπνευσμένο) σενάριο, όπως και τη φυσική παρουσία του Hoffman (που είναι πιο μεγαλόσωμος από το χαρακτήρα του). Και ξεκουράζει χωρίς να κουράζει.
Υπόδειγμα βιογραφικής δημιουργίας, το Capote (2005) σίγουρα θα αποτελέσει σημείο αναφοράς σε πολύ περισσότερα επίπεδα από το πολυσυζητημένο Brokeback Mountain (2005), όταν καταλαγιάσει η σκόνη.
Η ταινία είναι ουσιαστικά υπεράνω κριτικής. Όσοι προσπάθησαν να της βρουν ψεγάδια, κατάφεραν μόνο να εκτεθούν. Γράφτηκε π.χ. ότι δε τονίστηκε η σεξουαλική έλξη του Capote για τον Perry Smith αλλά αυτή ποτέ δεν αποδείχτηκε ότι υφίστατο - αντίθετα τεκμηριώνεται ξεκάθαρα ότι ο πετυχημένος συγγραφέας έβλεπε στο πρόσωπο του καταδικασμένου εγκληματία κάποιον "που μεγάλωσαν μαζί στο ίδιο σπίτι αλλά ο ένας βγήκε από την είσοδο και ο άλλος από τη πίσω πόρτα". Όσοι θεώρησαν ότι δε παρουσιάζεται αυτό που χαρακτήριζε τον Capote περισσότερο απ' όλα, η γραφή του, αποστομώνονται από τη παρουσίαση της.. παρουσίασης αποσπασμάτων του In Cold Blood από τον ίδιο, αλλά και από τις αρκετές φορές που ο Capote παρουσιάζεται να αφηγείται ιστορίες (ή.. ιστορίες) - πρώτα τον ακούμε και μετά τον βλέπουμε, στη πραγματικότητα.Αψεγάδιαστη είναι επίσης η ερμηνεία του Philip Seymour Hoffman, ως συνήθως θα 'λεγα. Πολλά βήματα πέρα από "οσκαρικές ερμηνείες" που είχαν εύκολη δουλειά με στερεότυπες δημόσιες εικόνες (για να παίξεις π.χ. τον Stevie Wonder δε χρειάζεται παρά να σε βάψουν μαύρο και να κουτουλάς στους τοίχους), ο Hoffman κατάφερε να τον υποδεχτεί με διθυράμβους το εύκολα δηκτικό και σαρκοβόρο αρτ κύκλωμα, εξέχον μέλος του οποίου αποτέλεσε ο Capote. Τέλεια είναι τέλος και η σκηνοθεσία του Bennett Miller. Σκοτεινή, αργή, με προσεχτικά επιλεγμένες και περιορισμένες χρωματικές παλέτες, εξομαλύνει το σε κάποια σημεία λεκτικά υπερβολικό (αλλά κατά τα άλλα πάντα δεμένο, δουλεμένο, σαφές και αλλού ιδιαίτερα εμπνευσμένο) σενάριο, όπως και τη φυσική παρουσία του Hoffman (που είναι πιο μεγαλόσωμος από το χαρακτήρα του). Και ξεκουράζει χωρίς να κουράζει.Υπόδειγμα βιογραφικής δημιουργίας, το Capote (2005) σίγουρα θα αποτελέσει σημείο αναφοράς σε πολύ περισσότερα επίπεδα από το πολυσυζητημένο Brokeback Mountain (2005), όταν καταλαγιάσει η σκόνη.