Cult.Film.Festival.06

Day One: Τυφλή Απουσία

Αυτό το dj Blackman vs Valentine pre-festival party της περασμένης Τρίτης δε νομίζω ότι μετράει στις μέρες του φετινού φεστιβάλ, και απ’ ό,τι άκουσα ακόμη κι οι διοργανωτές θέλουν να το ξεχάσουν –σίγουρα δε θέλουν να το θυμούνται τα 15-20 άτομα που τελικά μαζεύτηκαν εκεί να γιορτάσουν τον (μη) Βαλεντίνο τους.

Οπότε ας πούμε πως το φεστιβάλ ξεκίνησε χτες, κι αν και δεν είχε την επιτυχία των περασμένων χρονιών, μπορεί να πει κανείς ότι δεν τα πήγε καθόλου άσχημα. Δεν ξέρω αν έφταιγε που το πρόγραμμα μυρίζει επανάληψη, αν ήταν λόγω της ψύχρας, ή λόγω της… παραπλάνησης του Σουγκλάκου στο κοινό του, ο οποίος σε ραδιοφωνική εκπομπή κάλεσε τους ακροατές του στη Λιοσίων 206 (αν ξέρετε τη Λιοσιών, το 206 πρέπει είναι περίπου μισό χιλιόμετρο πιο κάτω απ’ το 205, όπου γίνεται το φεστιβάλ), αλλά η προσέλευση ήταν πεσμένη γύρω στο μισό απ’ την περσινή. Τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα.

Όσοι έχετε αποτολμήσει να χαθείτε στα άγρια νοσταλγικά τριπάκια του συγκεκριμένου φεστιβάλ τις περασμένες χρονιές, θα έχετε διαπιστώσει ότι θέλει μεγάλες αντοχές για να παρακολουθήσει κανείς από κοντά όλο του το πρόγραμμα –αυτά του Τσαγκαρουσιάνου για τα ιδρωμένα σεντόνια και τα αρώματα της αυνανιστικής του εφηβείας, είναι το παραλλήρημα που πιάνει τον καθένα, αφού έχει παρακολουθήσει ένα 30ωρο αμάγαλμα της ελληνικής βιντεοπαραγωγής του ‘80. Γιατί τα λέω όλα αυτά, θα μου πείτε. Για να μην κατηγορηθώ για ανανδρεία, που έχω σκοπό να πάω σε ελάχιστες μόνο προβολές του φετινού προγράμματος φυσικά. Κι άμα έχει κανείς αντίρρηση, ας έρθει να του βρω μια διαρκείας, να δούμε πόσο θ’ αντέξει…

Μια απ’ αυτές τις προβολές πάντως, ήταν το Καράτε: Τυφλή Φυγή, για το οποίο υποθέτω θα έχετε ξανακούσει, και ενδεχομένως να έχετε διαβάσει στο Έθνος και την Ελευθεροτυπία τα πολύ καλά λόγια που γράφουν άνθρωποι οι οποίοι δεν αποκλείεται να μην την έχουν δει. Δεν υποννοώ τίποτα, απλώς τα δύο κείμενα έχουν τρομερές ομοιότητες με αυτά που γράφουν οι δημιουργοί της ταινίας στο site τους.

Σ’ αυτό το site μπορείτε να κατεβάσετε και την ίδια την ταινία, η οποία είναι γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, με αυτή τη δυνατότητα βιντεοσκόπησης των 15 δευτερολέπτων που προσφέρει, ή κάτι τέτοιο. Αυτό που προέκυψε είναι ένα συνονθύλευμα σάτιρας των αμερικάνικων και ασιατικών ‘80s, με τη μυθολογία του μοναχικού κομάντο ο οποίος παίρνει εκδίκηση από μυστήρια οργάνωση με σχέδια παγκόσμιας κυριαρχίας που του σκότωσε τη γυναίκα/μάνα/κόρη/αδερφή/καφετζή/ελαιοχρωματιστή. Όπως το περίμενα, η ταινία δίνει ρέστα στο μοντάζ, και κρατιέται στην επιφάνεια χάρη στο κέφι-κέφι-κέφι των παιδιών που την σούταραν και την έκοψαν, αλλά υστερεί σε πρωτοτυπία στις σκηνές μάχες, οι οποίες πιάνουν και το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειάς της. Η επιλογή τους να τη γυρίσουν με την φωτογραφική, έχει το χαβαλέ της και κερδίζει πόντους αυθορμητισμού, αλλά όταν η εικόνα απλώνεται σε πανί, τα ευμεγέθη pixel ρίχνουν απειλητικές σκιές το όλο project και τη βιωσιμότητά του σε οποιαδήποτε οθόνη μεγαλύτερη απ’ αυτή ενός PSP. Δε λέω, low budget και τα ρέστα, αλλά αν δεν κάνω λάθος, μια μέτρια ψηφιακή βιντεοκάμερα είναι πιο φτηνή από μια καλή ψηφιακή φωτογραφική. Όπως και να ’χει, αξίζει τον κόπο να κατεβάσετε την ταινία απ’ το site και να τη δείτε στο PC σας.

Εγώ πάντως τους μιμήθηκα και τράβηξα το παρακάτω βιντεάκι με την κάμερα του κινητού μου.



Όλο το χαρτί, το μάζεψε το show του Σουγκλάκου, ένα «ποικίλης πρόγραμμα» όπως το χαρακτήρισε, και για το οποίο κατάφερε να αναστήσει προσωπικότητες του μακρινού παρελθόντος αυτού του τόπου, όπως τον χορογράφο Μιχάλη Μεταξά, τον άνθρωπο πασπαρτού Κώστα Βενετσάνο, και τον μάγο Λουιτζέλο, ενώ μας έφερε και ένα show επίδειξης τεχνικών kick boxing από σχετική σχολή. Ποιοι ήταν όλοι αυτοί δεν ήξερα όταν τους διάβαζα στο Δελτίο Τύπου της βραδιάς, αλλά τους έμαθα εκεί. Μόνο τον Ταμπάκη αναγνώρισα στο χαρτί, αλλά δυστυχώς τελικά δεν μας τίμησε με την παρουσία του. Φοβήθηκε τον ανταγωνισμό; Ίσως. Γιατί ο Σουγκλάκος δε φοβάται, δεν είναι δειλός ο Σουγκλάκος! Το avopolis πέρυσι είχε δει το show του Σουγκλάκου σαν ένα «μάθημα της ελληνικής cult ιστορίας», όπου «το κίνητρο να παρακολουθήσουν αυτό το ζωντανό πρόγραμμα ήταν ο χαβαλές και το γέλιο, στο τέλος φύγαμε όλοι με μια υποψία συγκίνησης για κάποιους ανθρώπους που επιμένουν να κυνηγούν το δικό τους περίεργο όνειρο». Το περσινό το είχα χάσει, αλλά για το φετινό, μια λέξη βρίσκω μόνο: λυπηρό… Αλλά κι αυτό έχει μια συγκινητική μαγεία, ε; Κάτι απο Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών, πολύ ωραία περάσαμε.

Πάντως μετά την εξτραβαγκάντσα του πρωτοπαλαιστή, ήταν προγραμματισμένη η προβολή Αυστηρώς Ακατάλληλο, ένα ποτ-πουρί μεγάλων στιγμών ελληνικής βιντεοτσόντας, το οποίο δυστυχώς δεν κατάφερε να προσελκύσει το προσδοκούμενο κοινό. Όταν ήρθε η ώρα του, στα ταμεία του Gagarin δεν υπήρχε ψυχή, μάλλον γιατί το είχαν δει όλοι πέρυσι, οπότε όσοι ήταν ήδη εκεί μπορούσαν να το δουν δωρεάν. Τώρα, αν τους βγήκε σε καλό, ή όχι, αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Όπως και να ’χει, ο μεγάλος χαμός θα γίνει μάλλον απόψε, με τη βράβευση και το show του φετινού τιμώμενου προσώπου. Αν κι ο Φλωρινιώτης δεν καταφέρει να προκαλέσει το –παραδοσιακό μέχρι φέτος- μποτιλιάρισμα στη Λιοσίων, τότε ίσως του χρόνου να χρειαστεί να βραβεύσουν την Καλομοίρα, τι να πω.