The Matador - Review

(3.5/5)

Σκηνοθεσία: Richard Shepard
Σενάριο: Richard Shepard
Παίζουν: Pierce Brosnan, Greg Kinnear, Hope Davis

Δείτε/Κρύφτε το trailer v



Αν ζούσαμε σ’ έναν ιδανικό κόσμο, το Matador θα ήταν το είδος της ταινίας που θα πήγαινε κανείς να δει το απόγευμα της Παρασκευής μετά τη δουλειά, για ν’ αρχίσει να χαλαρώνει για το Σαββατοκύριακο. Δεν κρατάει πάνω από δύο ώρες, δεν έχει πολιτικό υπόβαθρο ή αλληγορικές προεκτάσεις, δεν βασίζεται σε βιβλίο, δεν είναι μεταφορά τηλεοπτικής σειράς, δεν αφηγείται τη ζωή μιας μεγάλης προσωπικότητας, δεν είναι sequel, αλλά ούτε και prequel. Είναι αυτό που προκύπτει, όταν ένας τύπος έχει μια ιδέα για μια ιστορία που θέλει να πει, κάθεται και την γράφει σε σενάριο, κάποιος του δίνει λεφτά κι αυτός την κάνει ταινία. Μια απλή ιστορία.

Απλή και φρέσκια. Ο Julian Noble (Pierce Brosnan) είναι ένας εκτελεστής στο λυκόφως της καριέρας του, ο οποίος πλησιάζει στην παγίδα που του έχουν στήσει οι αμέτρητοι φόνοι, οι ακόλαστες κραιπάλες, και τα αμείλικτα χρόνια: την αναγκαστική συνταξιοδότηση. Ο Julian, σε ένα από τα τελευταία ταξίδια του, γνωρίζει τον Danny (Greg Kinnear), έναν regular τύπο, φιλόδοξο επιχειρηματία, που προσπαθεί να κλείσει τη μπίζνα της ζωής του. Οι λίγες ώρες που θα περάσουν μαζί αυτοί οι δυο ολότελα διαφορετικοί τύποι στο Μεξικό, θα τους φέρουν πιο κοντά απ’ όσο θα μπορούσαν να έρθουν δυο single-serving friends (θυμήσου το Fight Club) –αλλά όχι τόσο κοντά όσο έφερε η άγρια φύση τους δυο γκεημπόηδες του Brokeback Mountain.

Ο τύπος που σκέφτηκε να ενώσει έναν απρόσμενο χαρακτήρα μ’ έναν εντελώς συνηθισμένο, είναι ο Richard Shepard. Ένας τύπος που προσπαθεί εδώ και μια εικοσαετία να πετύχει κάτι πίσω από την κάμερα, και τώρα, ξαφνικά, κατάφερε να αποσπάσει ένα σωρό ‘μπράβο’ στο Sundance, ακριβώς επειδή το πέτυχε. Το Matador του, είναι μια κωμωδία χωρίς χοντροκομμένα gags, και σεξιστικά υπονοούμενα, και χωρίς προαπαιτούμενο υψηλού IQ, ή διεστραμμένου χιούμορ για να πιάσεις τα αστεία του.

Το σενάριό του, κερδίζει με το σπαθί του επίθετα όπως αναζωογονητικό, δροσερό, πανέξυπνο, ξεκαρδιστικό και σχεδόν ιδιοφυές, ενώ η ανάλαφρη σκηνοθεσία του πίσω από την κάμερα, καταφέρνει αφήνει χώρο στους ερμηνευτές του να αναδείξουν τις φινετσάτες νότες του. Ο εξαιρετικός ρυθμός το κρατά πάντα σπιρτόζικο, ενώ οι δύο εξαιρετικοί πρωταγωνιστές ξεδιπλώνουν στην οθόνη ευπρόσδεκτες ποσότητες κωμικής ευρηματικότητας, αριστοτεχνικό συγχρονισμό, και φοβερή χημεία.

Ο Brosnan, στην πιο τολμηρή παραλλαγή του ρόλου που τον έκανε star πρώτου μεγέθους, απέχει έτη φωτός από τον Bond και τους συναδέλφους του, και την ίδια στιγμή τους κρατά κοντά του, με έναν τρόπο γήινο, αποκρουστικό και διαβολεμένα συμπαθή συγχρόνως –σαν να τους κλείνει το μάτι και να τους προετοιμάζει, με το στραβωμένο χαμόγελο και το κενό του βλέμμα, για τα γηρατειά τους. Μαζί με τον Greg Kinnear, ιδανικό στο ρόλο του καθημερινού nobody που ζει μια larger than life εμπειρία, οι δυο τους είναι οι ψυχή αυτού του απολαυστικού buddy movie, που ρίχνει οξυγόνο στα βαλτωμένα νερά της ανάλαφρης, διασκεδαστικής πλευράς του κινηματογράφου.