Storytelling (2001) και Γυναικείες Φαντασιώσεις - Fiction? (1ο Μέρος)
Ι. Ο Βιασμός
Ο βιασμός, το ""πάρσιμο" με τη βία, είναι ίσως η κορυφαία γυναικεία φαντασίωση. Σίγουρα πάντως η πιο δύσκολα αποδεκτή, δημόσια. Ανομολόγητη (και ακόμα πιο έντονη) στην ιστορία.
Τα πράγματα φυσικά αλλάζουν. Έχει μπει σιγά σιγά σε όλες τις λίστες των αγαπημένων γυναικείων φαντασιώσεων (είτε τις συντάσσουν άντρες είτε, κυρίως, γυναίκες - και κυριότερα, ψυχολόγοι). Είναι αποδεκτή από το φεμινιστικό κίνημα. Και ακόμα και στα κέντρα πρόληψης/υποστήριξης θυμάτων βιασμού έχει πια εξέχουσα θέση.
Η δικαιολόγηση είναι, συνήθως, ότι ναι μεν οι γυναίκες έχουν την έντονη επιθυμία να παραδώσουν τον έλεγχο (και την ηθική ευθύνη) αλλά το κάνουν μόνο στις φαντασιώσεις τους όπου.. έχουν τον έλεγχο.
II. Ο Αράπης
Πάρσιμο με τη βία χωρίς ενοχές, δε γίνεται προφανώς από ιππότες με άσπρα άλογα. Όσο πιο ζώο με πρωτόγονα ένστικτα τόσο μεγαλύτερη η απόλαυση. Ενισχυόμενη και από τη γνώση-φαντασίωση ότι είναι η συγκεκριμένη γυναίκα που ξυπνάει τα ένστικτα και τη βάρβαρη απώλεια ελέγχου (του.. ζώου).
Κατά συνέπεια όσοι κατά καιρούς δαιμονοποιούνται από τη κοινωνία, γίνονται πρωταγωνιστές σε κάθε θηλυκό υγρό όνειρο. Την ακόμα συντηρητική εποχή των αρχών του '80 (όταν.. βασιλιάς ήταν ακόμα ο μπετατζής στην απέναντι οικοδομή) ο Παπαχρόνης, που αποδεδειγμένα βίαζε και σκότωνε όποια έβρισκε μπροστά του, έπαιρνε ένα σωρό γράμματα λατρείας, καθημερινά, στη φυλακή, καταδικασμένος σε θάνατο.
Ο εγχώριος αράπης είναι πια ο αλβανός. Όσο πληθαίνουν οι φωνές για χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, αδικαιολόγητα βίαιες συμπεριφορές και (σεξουαλική) πείνα, τόσο λυσσάνε όλες. Και όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνει η γκετοποίηση τόσο θα μεγαλώνει και ο μύθος (και η.. λατρεία).
III. Οι Ενοχές
Οι στατιστικές (και η συλλογική εμπειρία) λένε ότι οι γυναίκες, σε πολλαπλάσιο βαθμό από τους άντρες, προχωράνε στο να υλοποιούν τις φαντασιώσεις τους. Και με αντίστοιχα πολλαπλάσια ψυχρότητα και μεθοδικότητα.
Στην αντιμετώπιση της.. υλοποίησης είναι και ο διαχωρισμός.
Ο βιασμός, το ""πάρσιμο" με τη βία, είναι ίσως η κορυφαία γυναικεία φαντασίωση. Σίγουρα πάντως η πιο δύσκολα αποδεκτή, δημόσια. Ανομολόγητη (και ακόμα πιο έντονη) στην ιστορία.Τα πράγματα φυσικά αλλάζουν. Έχει μπει σιγά σιγά σε όλες τις λίστες των αγαπημένων γυναικείων φαντασιώσεων (είτε τις συντάσσουν άντρες είτε, κυρίως, γυναίκες - και κυριότερα, ψυχολόγοι). Είναι αποδεκτή από το φεμινιστικό κίνημα. Και ακόμα και στα κέντρα πρόληψης/υποστήριξης θυμάτων βιασμού έχει πια εξέχουσα θέση.
Η δικαιολόγηση είναι, συνήθως, ότι ναι μεν οι γυναίκες έχουν την έντονη επιθυμία να παραδώσουν τον έλεγχο (και την ηθική ευθύνη) αλλά το κάνουν μόνο στις φαντασιώσεις τους όπου.. έχουν τον έλεγχο.
II. Ο Αράπης
Πάρσιμο με τη βία χωρίς ενοχές, δε γίνεται προφανώς από ιππότες με άσπρα άλογα. Όσο πιο ζώο με πρωτόγονα ένστικτα τόσο μεγαλύτερη η απόλαυση. Ενισχυόμενη και από τη γνώση-φαντασίωση ότι είναι η συγκεκριμένη γυναίκα που ξυπνάει τα ένστικτα και τη βάρβαρη απώλεια ελέγχου (του.. ζώου).
Κατά συνέπεια όσοι κατά καιρούς δαιμονοποιούνται από τη κοινωνία, γίνονται πρωταγωνιστές σε κάθε θηλυκό υγρό όνειρο. Την ακόμα συντηρητική εποχή των αρχών του '80 (όταν.. βασιλιάς ήταν ακόμα ο μπετατζής στην απέναντι οικοδομή) ο Παπαχρόνης, που αποδεδειγμένα βίαζε και σκότωνε όποια έβρισκε μπροστά του, έπαιρνε ένα σωρό γράμματα λατρείας, καθημερινά, στη φυλακή, καταδικασμένος σε θάνατο.
Ο εγχώριος αράπης είναι πια ο αλβανός. Όσο πληθαίνουν οι φωνές για χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, αδικαιολόγητα βίαιες συμπεριφορές και (σεξουαλική) πείνα, τόσο λυσσάνε όλες. Και όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνει η γκετοποίηση τόσο θα μεγαλώνει και ο μύθος (και η.. λατρεία).
III. Οι Ενοχές
Οι στατιστικές (και η συλλογική εμπειρία) λένε ότι οι γυναίκες, σε πολλαπλάσιο βαθμό από τους άντρες, προχωράνε στο να υλοποιούν τις φαντασιώσεις τους. Και με αντίστοιχα πολλαπλάσια ψυχρότητα και μεθοδικότητα.
Στην αντιμετώπιση της.. υλοποίησης είναι και ο διαχωρισμός.
- Κάποιες, επιμένοντας ψυχρά λογικά, δε περιμένουν εν θερμώ πάρσιμο εν μέσω.. λουλουδιών. Ξέρουν τι κάνουν, το απολαμβάνουν, και δεν έχουν και μεγάλα προβλήματα μετά.
- Η μεγάλη πλειοψηφία έχει τυπικά ακόλαστα.. ένοχη συμπεριφορά. Πείθει τον εαυτό της να προχωρήσει, με γελοίες αλλά.. πολιτικά ορθές και κοντά στη ψυχολογία της δικαιολογίες - "δεν είμαι ρατσίστρια", "το κάνω από συμπόνια", "δε θα τον αφήσω να μου φερθεί άσχημα", "θα μου δείξει τη κρυμμένη του στοργή και καλοσύνη", "εγώ θα τον εκμεταλλευτώ" κτλ. Και όλα αυτά βέβαια όσο στη πράξη χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να φτάσει στο.. πήδημα χωρίς έλεος.
Αφού.. τελειώσει (το προχώρημα), ακολουθεί νέος γύρος (απ)ενοχοποίησης. Από τη μια ολοκληρώνεται η φαντασίωση με την αποποίηση των ευθυνών ("το ζώο", "ο λιγούρης", "που να το φανταστώ", "δε μπορούσα να κάνω τίποτα", "με βίασε") ενώ ταυτόχρονα αναβιώνει κρυφοφανερά ("δε κρατιόταν", "δε τελείωνε", "του ξύπνησα τα ένστικτα", "μα κι εγώ να μη το υποψιαστώ", "είμαι κακό κορίτσι τι να κάνω").
Ο κύκλος κλείνει με τη συνειδητοποίηση και αποδοχή της πουτανιάς, ως στίγμα και παράσημο. Συνήθως, ανοίγει νέος άμεσα. - Κάποιες τέλος μετανιώνουν ειλικρινά. Η συμπεριφορά τους δε διαφέρει σε τίποτα απολύτως από τις παραπάνω. Ούτε στο νέο.. άνοιγμα.