Το Κρυφό Σπαθί του Σαμουράι (2004)
(3/5)Σκηνοθεσία: Yôji Yamada
Σενάριο: Yoshitaka Asama, Yôji Yamada, Shuuhei Fujisawa (νουβέλες)
Παίζουν: Masatoshi Nagase, Takako Matsu
Δείτε το trailer
Ο Καταγκίρι είναι σαμουράι και τοπικός προύχοντας. Ο πατέρας του όμως είχε αναγκαστεί να κάνει χαρακίρι αναλαμβάνοντας την ευθύνη οικονομικών ατασθαλιών στη κατασκευή μιας γέφυρας. Έτσι έζησε με τη μητέρα του και μια πολύ μικρότερή του χωρική την Κίε που εκπαιδεύονταν να γίνει υπηρέτρια. Παρολαυτά, πάντα νοιάζονταν γι αυτή, ακόμα κι όταν έφυγε για να παντρευτεί έναν έμπορα...
Ο 75χρονος Γιότζι Γιαμάντα είναι θρύλος στη χώρα του. Από τα τέλη του '60 και μέχρι τα μέσα του '90 (οπότε και πέθανε ο πρωταγωνιστής του Κιγιόσι Ατσούμι) έγραφε και σκηνοθετούσε τις περιπέτειες του Τόρα-σαν. Μια σειρά από 48 ταινίες, μακράν η μεγαλύτερη στο πλανήτη, που αποτέλεσε κοινωνικό φαινόμενο, απεικονίζοντας νοσταλγικά μια μεταπολεμική Ιαπωνία που.. ποτέ δεν υπήρξε. Και με μια απαρέγκλιτη συνέπεια στη βασική φόρμα των ιστοριών: Ο Τόρα-σαν, έφτανε σε μια απομακρυσμένη πόλη προσπαθώντας να εξαπατήσει τους ντόπιους με τη γοητεία του, ερωτεύονταν μια αγνή χωριατοπούλα και φτάνοντας στα πρόθυρα της.. εκκλησίας, το μετάνιωνε και γύριζε στο Τόκιο να πνίξει τον καημό του στο σακέ. Και όλη η Ιαπωνία, ξέροντας από την αρχή τη κατάληξη, βυθίζονταν μαζί του στη γλυκιά θλίψη για μια εποχή που (δεν) πέρασε.
Το 2002, ο Γιαμάντα έκανε την 77η ταινία του. Τον Σαμουράι του Λυκόφωτος (Tasogare Seibei). Για μια άλλη περίοδο της ιστορίας της πατρίδας του, αυτή της αλλαγής σε δυτικογενείς τρόπους αλληλοεξόντωσης, τον 19ο αιώνα. Και, επαναστατικά, παρουσίασε μια Ιαπωνία που.. υπήρξε, πέρα από τα δημοφιλή μυθιστορήματα και τις χολιγουντιανές ταινίες. Και κυριολεκτικά πήρε σπίτι του οποιοδήποτε ντόπιο κινηματογραφικό βραβείο της χρονιάς (και μια υποψηφιότητα για Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, στα ψιλά).
Το 2004, με την ίδια συνταγή της επιτυχίας έκανε το Κρυφό Σπαθί του Σαμουράι (Kakushi-ken: oni no tsume). Αλλά μοιάζει λιγάκι σα ξαναζεσταμένο φαγητό. Η ίδια ιερόσυλη ματιά στο τρόπο ζωής και τους ηθικούς κανόνες της εποχής. Ο ίδιος σαμουράι που, μόνος, τους σέβεται και γι' αυτό ακριβώς δε μπορεί να ζήσει μ' αυτούς. Η ίδια αυτοσυγκράτηση τόσο στον ήρωα όσο και στη σκηνοθεσία (που μόνο σε ορισμένες στιγμές ξεσπούν, για να μας πείσουν για τις δυνατότητές τους). Και μια ιστορία αγάπης συμβατική στην αντισυμβατικότητά της.
Ο μόνος λόγος να μη τη χάσεις είναι αν είδες τον Τελευταίο Σαμουράι (2003) και όχι το Σαμουράι του Λυκόφωτος (2002).
Ο 75χρονος Γιότζι Γιαμάντα είναι θρύλος στη χώρα του. Από τα τέλη του '60 και μέχρι τα μέσα του '90 (οπότε και πέθανε ο πρωταγωνιστής του Κιγιόσι Ατσούμι) έγραφε και σκηνοθετούσε τις περιπέτειες του Τόρα-σαν. Μια σειρά από 48 ταινίες, μακράν η μεγαλύτερη στο πλανήτη, που αποτέλεσε κοινωνικό φαινόμενο, απεικονίζοντας νοσταλγικά μια μεταπολεμική Ιαπωνία που.. ποτέ δεν υπήρξε. Και με μια απαρέγκλιτη συνέπεια στη βασική φόρμα των ιστοριών: Ο Τόρα-σαν, έφτανε σε μια απομακρυσμένη πόλη προσπαθώντας να εξαπατήσει τους ντόπιους με τη γοητεία του, ερωτεύονταν μια αγνή χωριατοπούλα και φτάνοντας στα πρόθυρα της.. εκκλησίας, το μετάνιωνε και γύριζε στο Τόκιο να πνίξει τον καημό του στο σακέ. Και όλη η Ιαπωνία, ξέροντας από την αρχή τη κατάληξη, βυθίζονταν μαζί του στη γλυκιά θλίψη για μια εποχή που (δεν) πέρασε.
Το 2002, ο Γιαμάντα έκανε την 77η ταινία του. Τον Σαμουράι του Λυκόφωτος (Tasogare Seibei). Για μια άλλη περίοδο της ιστορίας της πατρίδας του, αυτή της αλλαγής σε δυτικογενείς τρόπους αλληλοεξόντωσης, τον 19ο αιώνα. Και, επαναστατικά, παρουσίασε μια Ιαπωνία που.. υπήρξε, πέρα από τα δημοφιλή μυθιστορήματα και τις χολιγουντιανές ταινίες. Και κυριολεκτικά πήρε σπίτι του οποιοδήποτε ντόπιο κινηματογραφικό βραβείο της χρονιάς (και μια υποψηφιότητα για Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, στα ψιλά).
Το 2004, με την ίδια συνταγή της επιτυχίας έκανε το Κρυφό Σπαθί του Σαμουράι (Kakushi-ken: oni no tsume). Αλλά μοιάζει λιγάκι σα ξαναζεσταμένο φαγητό. Η ίδια ιερόσυλη ματιά στο τρόπο ζωής και τους ηθικούς κανόνες της εποχής. Ο ίδιος σαμουράι που, μόνος, τους σέβεται και γι' αυτό ακριβώς δε μπορεί να ζήσει μ' αυτούς. Η ίδια αυτοσυγκράτηση τόσο στον ήρωα όσο και στη σκηνοθεσία (που μόνο σε ορισμένες στιγμές ξεσπούν, για να μας πείσουν για τις δυνατότητές τους). Και μια ιστορία αγάπης συμβατική στην αντισυμβατικότητά της.
Ο μόνος λόγος να μη τη χάσεις είναι αν είδες τον Τελευταίο Σαμουράι (2003) και όχι το Σαμουράι του Λυκόφωτος (2002).