Λιούμπη (2005)

Αν και η ταινία που «άνοιξε» επίσημα το ελληνικό πρόγραμμα του 46ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (με την προτροπή του προέδρου Χωραφά «κυρήζω αυτό το φεστιβάλ ανοιχτό»), δεν κατάφερε να γεμίσει την αίθουσα του Ολύμπιον, αλλά μπόρεσε ωστόσο να συγκεντρώσει την αρκετά υψηλή βαθμολογία του 3.9 (στα 5) από το κοινό.

Η ιστορία μιας δυσλειτουργικής οικογένειας που αναστατώνεται ακόμη περισσότερο όταν την επισκέπτεται η Λιούμπη (στο ρόλο η πανέμορφη Ευγενία Καπλάν), μια νεαρή ρωσίδα που αναλαμβάνει να φροντίζει την κατάκοιτη μητέρα, είναι ένα κλασικό crowd-pleaser, που δεν καταφέρνει να ξεφύγει απ’ όλα τα προβλήματα που συνήθως έχουν τα crowd-pleasers, και λέγονται κλισέ.

Ωστόσο η ανταπόκριση του κοινού, πρέπει να έφερε μεγάλη ευτυχία στην κα Γιούργου, η οποία όπως είπε σε συνέντευξη στον Γ. Δηράκη, κάνει «λαϊκό κοινωνικό σινεμά» ψάχνοντας ευνόητα σχήματα γα να περάσει στον απλό θεατή τις κοινωνιολογικές της ανησυχίες. Φυσικά και είμαστε μαζί της στην προσπάθεια να απευθυνθεί στις μάζες και φυσικά χαιρόμαστε που δεν την ενδιαφέρει το «ψυχοψαχτικό» σινεμά, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι της δίνουμε άφεση όταν χρησιμοποιεί σκηνοθετικές κοινοτοπίες και σεναριακές ευκολίες για να καλύψει τις κοιλιές της ταινίας και να σπρώξει την εξέλιξη της πλοκής.

Η υπόθεση και η εκτέλεση της ταινίας δεν έχουν τίποτε που να την ξεχωρίζει από δράμα τηλεοπτικού επιπέδου, ευκολοχώνευτο κι ευκολολησμόνητο, και άτολμο, όμως η ταινία έχει στα θετικά της την πρωτάρα Καπλάν, ένα πραγματικά εντυπωσιακό εύρημα που αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Αλλά είναι κρίμα που η εύθραυστη ρωσίδα με το εκφραστικό βλέμμα έχει απέναντί της έναν εκνευριστικά αφελή χαρακτήρα, που παίζει με περιορισμένη απόδοση ο Αλέξης Γεωργούλης. Αν και μονοπωλεί την κάμερα, όντας ο κεντρικός χαρακτήρας μέσω του οποίου η Γιούργου προσπαθεί να αναδείξει τη σαπίλα που κρύβεται πίσω από τις πόρτες των ελληνικών σπιτιών, ο ωραίος Αλέξης δεν μπορεί να κερδίσει ούτε μια σκηνή όταν μοιράζεται το πλάνο, με πιο τρανταχτές αποδείξεις των μικρών του διαστάσεων στο κινηματογραφικό πανί, τις σκηνές που μοιράζεται με τον Νίκο Γεωργάκη, έναν ηθοποιό που εντυπωσιάζει με τις κρυμμένες ερμηνευτικές του δυνατότητες όταν το σενάριο τον καλέσει να τις εμφανίσει, και χάρη σ’ αυτές κέρδισε το Κρατικό Βραβείο Β’ Ανδρικού.