Tickets (2005)

(2.5/5)

Σκηνοθεσία: Abbas Kiarostami, Ermanno Olmi, Ken Loach
Σενάριο: Abbas Kiarostami, Ermanno Olmi, Paul Laverty
Πρωταγωνιστούν: Carlo Delle Piane, Valeria Bruni Tedeschi, Silvana De Santis, Filippo Trojano, Martin Compston, William Ruane

Δείτε/Κρύφτε το trailer v

Ο Ιταλός Ermanno Olmi, ο Ιρανός Abbas Kiarostami και ο Βρετανός Ken Loach, συνεργάστηκαν σε αυτή εδώ την πρωτότυπη διεθνή προσπάθεια: ένα τρένο διασχίζει την Ευρώπη με τελικό προορισμό τη Ρώμη. Πολλές οι ιστορίες που διαδραματίζονται στο ταξίδι του, τρεις όμως θα παρατηρήσουμε. Θα ήταν άδικο να μη μιλήσουμε για τη καθεμία χωριστά, εφόσον είναι σκηνοθετημένες αντίστοιχα από τους προαναφερθέντες δημιουργούς.

Στην πρώτη (του Olmi), ρομαντικός προφέσορας πλάθει στο μυαλό του ιστορίες από το πουθενά, με αφορμή μια ευγενική συνεργάτιδα που τον βοήθησε να βρει εισιτήριο επιστροφής (για την ακρίβεια δύο εισιτήρια ώστε να είναι άνετα) όταν η πτήση του ακυρώνεται. Μελαγχολικό, και δοσμένο με μαεστρία, βασισμένο 100% στον πρωταγωνιστή της, που μας πείθει ότι είναι τόσο αιθεροβάμον στα προσωπικά (να υποθέσω ότι είναι Ιχθύς στο ζώδιο;), ξέροντας όμως ότι όλα αυτά είναι ανόητες σκέψεις, χωρίς όφελος, την ίδια στιγμή που στα επαγγελματικά δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του.

Στη δεύτερη ιστορία (του Kiarostami), ένα νεαρός συνοδεύει επί πληρωμή εκνευριστική μέχρι δολοφονίας, δεσποτική χοντρή κυρία, που με το έτσι θέλω κάθεται στην Ά θέση, παρόλο που το εισιτήριό της είναι για τη δεύτερη. Η ιστορία κυλάει γρήγορα, με μερικές αστείες πινελιές, ασύνδετη όμως με την πρώτη και τρίτη, σα μια ξέμπαρκη μικρού μήκους ταινία.

Η τελευταία, η πιο δυνατή από όλες, οφείλει την επιτυχία της στο χαρισματικό της σκηνοθέτη. Τρεις πιτσιρικάδες, φανατικοί οπαδοί της Celtic πηγαίνουν στη Ρώμη για το Champions League. Καλά παιδιά, που όμως την πατάνε και χάνουν ένα εισιτήριο. Οι υποψίες τους πέφτουν σε ένα μικρό Αλβανό, που ταξιδεύει με την οικογένειά του (τους οποίους έχει βοηθήσει ο ήρωας του Olmi, συνδέοντας έτσι τις ιστορίες). Ο ρατσισμός είναι το θέμα του πάντα στρατευμένου Ken Loach, που το χειρίζεται παίζοντας με τα politically correct συναισθήματά μας, μας προκαλεί αμφιβολίες, μας κάνει να αναρωτηθούμε μέσα μας, όχι αν είμαστε ρατσιστές, αλλά πόσο είμαστε, χωρίς ωστόσο να τσιγκουνεύεται το χιούμορ. Το feel good φινάλε, στο οποίο ο Loach καταφέρνει να χωρέσει και ένα σχόλιο περί οπαδών, άμιλλας και λοιπών αθλητικών θεμάτων, επιδρά προσωρινά στο σχηματισμό θετικής εντύπωσης για όλη την ταινία.

Το συνολικό αποτέλεσμα στην πραγματικότητα όμως δεν δικαιολογεί το τρανταχτό των ονομάτων ή το φιλόδοξο του πονήματος, που μαθαίνω ότι η αρχική ιδέα ήταν 3 ντοκιμαντέρ για ταξίδια με τρένο, που εξελίχθηκε σε ένα ντοκιμαντέρ, που έγινε τελικά fiction ταινία, με θέμα τη σπουδή τυχαίων, αλλά χαρακτηριστικών προσωπικοτήτων, μέσω των οποίων γίνεται και μια παρατήρηση πάνω στις κοινωνικές διακρίσεις;
2 thumbs up, η ατμόσφαιρα στο τρένο. Αν έχεις ταξιδέψει έστω και μια φορά με το intercity, καταλαβαίνεις τι λέω. All aboard!