V for Vendetta (2005)
(3.5/5)Σκηνοθεσία: James McTeigue
Σενάριο: Andy & Larry Wachowski (από το graphic novel των Alan Moore & David Lloyd)
Παίζουν: Hugo Weaving, Natalie Portman, Stephen Rea
Δείτε/Κρύφτε το trailer v
Remember, remember, the 30th of March… Δεν κάνει ρίμα, ε; Η ταινία ήταν προγραμματισμένη να ανοίξει στις αρχές του περασμένου Νοέμβρη, ώστε να συμπέσει με την επέτειο της αποτυχημένης «τρομοκρατικής» απόπειρας του Guy Fawkes να ανατινάξει τη Βουλή των Λόρδων πριν τέσσερις και κάτι αιώνες. Δηλαδή την Fifth of November.
Γιατί απ’ αυτήν την απόπειρα του Fawkes να αποτινάξει την παλιά Αγγλία από το απολυταρχικό καθεστώς, καταστρέφοντας το σημαντικότερο μνημείο του, είναι εμπνευσμένος και ο μασκοφόρος ήρωάς μας, που κυκλοφορεί με την κωδική ονομασία V, μια μονίμως χαμογελαστή μάσκα του ινδάλματός του, και μαύρη θεατρική στολή. Ο V, είναι το προϊόν (κυριολεκτικά) της ολοκληρωτικής κυβέρνησης ενός μελλοντικού Λονδίνου, η οποία έχει απομονώσει και αδρανοποιήσει την λαϊκή της βάση, ποτίζοντάς την με επίπλαστο τρόμο, για να εξυπηρετήσει τα δικά της σχέδια (τα οποία λίγο-πολύ περιστρέφονται γύρω από την διαιώνιση της παραμονής τους στην εξουσία). Όμως οι μέρες τους είναι μετρημένες, αφού ο V θέτει σε κίνηση ένα περίπλοκο σχέδιο εκδίκησης (ποιου πράγματος, δε θα αναφέρουμε εδώ), το οποίο θα κορυφωθεί με την ανατροπή του καθεστώτος και την επιστροφή της λαϊκής εξουσίας στους νόμιμους δικαιούχους της. Κατά μήκος αυτής της αλυσίδας γεγονότων, θα συναντήσει την Evey, μια νεαρή κοπέλα που θα γίνει η μεγαλύτερη σύμμαχός του, και έναν αστυνομικό, ο οποίος μέσα από το κυνήγι του V θα ανακαλύψει ότι οι αληθινοί τρομοκράτες, κυκλοφορούν χωρίς να φοράνε μάσκα.
Δεν ξέρω αν η πρεμιέρα του V καθυστέρησε λόγω της πληθώρας πολιτικών ταινιών που έδωσαν ένα ιδιαίτερο άρωμα στο χειμώνα που πέρασε, αλλά το ανοιξιάτικο άνοιγμά του, μάλλον του ταιριάζει καλύτερα. Τα πολιτικά ερωτήματα και το αλληγορικό υπόβαθρο που σκιαγραφούν στο νέο τους φιλμ οι αδερφοί Wachowski, όσο κι αν είναι ευχάριστο να εντοπίζεται ανάμεσα στα λαμπερά στολίδια ενός έξυπνου blockbuster, δεν ξεπερνά τα επίπεδα του pulp, αδικώντας ίσως σ’ αυτό το σημείο το comic στο οποίο βασίστηκε. Αλλά μην παρεξηγιόμαστε, αυτό δεν ρίχνει την ταινία.
Οι δημιουργοί του Matrix, μας τοποθετούν πάλι σε ένα οργουελικό σκηνικό, όπου το απολυταρχικό καθεστώς κρύβει τον δεσποτικό χαρακτήρα του πίσω από μια ψευδή πραγματικότητα, στη συντήρηση του προσωπείου της οποίας, βάζουν το χεράκι τους και τα media. Όμως ένας μυστηριώδης χαρακτήρας, τολμά να αντισταθεί, και αφυπνίζει έναν απρόθυμο ήρωα, απαραίτητο σύμμαχο και συνεχιστή του απελευθερωτικού αγώνα. Οι ομοιότητες με το (πρώτο) Matrix όμως, σταματούν κάπου εδώ. Γιατί το V for Vendetta, εκτός από το σαφώς πιο επίκαιρο μήνυμα (περί της υποκειμενικότητας του τι ορίζει κανείς ως τρομοκρατία), έχει και διαφορετικό, σαφώς πιο γήινο σκηνοθέτη.
Οι επιρροές του McTeigue, που είχε υπηρετήσει ως βοηθός σκηνοθέτη των δυο διαβόητων αδερφών στην τριλογία τους, είναι εμφανείς (κι αναμενόμενες και λογικές). Όμως μην περιμένετε bullet time εφέ, και sci fi καταδιώξεις και εναέριες κλωτσοπατινάδες. Ο McTeigue κατορθώνει να πιάσει έναν πολύ δύσκολο στόχο: να δημιουργήσει ένταση και άρωμα δράσης και περιπέτειας, σε μια ταινία που έχει πολύ περισσότερα λόγια παρά πράξεις. Διαχειριζόμενος σωστά το πολύ πυκνογραμμένο σενάριό του, εναλλάσσει τις αναρχικές εξάρσεις του μασκοφόρου του, με ένα συναρπαστικό (αν και αδύναμο στις εκπλήξεις) whodunit, το οποίο δίνει στον σκηνοθέτη τη δυνατότητα να μοιράζει ομαλά το χρόνο του ανάμεσα στους τρεις κεντρικούς χαρακτήρες του film.
Ο Hugo Weaving, από μανιακός καταστολέας της επανάστασης του Matrix, εδώ περνά πίσω από τη μάσκα του τρομοκράτη και δημιουργεί μια επιβλητική σκοτεινή φιγούρα, χρησιμοποιώντας άψογα τη χαρισματική του φωνή, και τις σκιες που ρίχνει γύρω του ο McTeigue. Η Natalie Portman που βρίσκει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει μεγάλη γκάμα των υποκριτικών της δυνατοτήτων, επιβεβαιώνει ξανά (και ξανά και ξανά) ότι είναι μια απ’ τις πιο λαμπερές σταρ της γενιάς μας (ακόμη και με ξυρισμένο κρανίο), ενώ ο Stephen Rea, είναι άψογος στον πιο κοντινό σ’ εμάς χαρακτήρα, αυτόν του μπάτσου που ανακαλύπτει μαζί μας πόσο βαθιά φτάνει η κρατική συνομωσία. Οι τρεις ηθοποιοί, δημιουργούν το συμπαγές κέντρο βάρους μιας ταινίας που μπορεί να μην δημιουργήσει την αίσθηση που προκάλεσε πέρυσι το Sin City, αλλά θα είναι μάλλον το πιο ολοκληρωμένο blockbuster της ερχόμενης καλοκαιρινής σαιζόν.