The White Countess (2005)
(2/5)Σκηνοθεσία: James Ivory
Σενάριο: Kazuo Ishiguro
Παίζουν: Ralph Fiennes, Natasha Richardson
Δείτε/Κρύφτε το trailer v
Με κυνικό στιλάκι Bogart, o αμερικανός πρώην διπλωμάτης Todd Jackson δημιουργεί και διατηρεί ένα πολυπολιτισμικό club στη Σαγκάη (φώναξε κανείς Casablanca?) του 1936. Η ξανθιά της ιστορίας είναι η ρωσίδα πρώην κοντέσα Σοφία Μπελίνσκι που διασκεδάζει τους πελάτες της "Λευκής Κοντέσας" για να συντηρεί την οικογένειά της...
Οι Ismail Merchant και James Ivory ήταν αχώριστο ζευγάρι τόσα χρόνια "στη ζωή και τη τέχνη" όπως λένε, που πολλοί πίστευαν ότι ήταν ένα πρόσωπο, ο Merchant Ivory (κάτι σαν Τσακνής Μαχαιρίτσας στο πιο gay και on steroids). Ασχολούμενοι με εξευγενισμένες διαφυλετικές και ομοφιλικές ιστoρίες (πρέπει δηλαδή να πω ότι ο Ismail Noormohamed Abdul Rehman ήταν προφανώς Ινδός, ο James Ivory προφανώς λευκός και οι δυο τους προφανέστατα ομοφυλόφιλοι?) χτύπησαν φλέβα με τους Ευρωπαίους (1979) και από τότε κάναν αναρίθμητες ταινίες "εποχής" γνωρίζοντας μεγάλη κριτική και.. εισπρακτική αποδοχή. Άμα αρχίσω να λέω για Βοστωνέζους (1984), Δωμάτιο με Θέα (1985), Μορίς (1987), Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ (1992), Απομεινάρια μιας Μέρας (1993) θα καταλάβετε ότι μιλάμε για πολύ Όσκαρ, πολύ μελόδραμα, πολύ εποχή και εισιτήρια ακόμα και στην Ελλάδα, επι του.. εισπρακτέου. Στο τελευταίο, η Merchant Ivory Productions ατύχησε από κάποιο σημείο και μετά. Και Η Κοντέσα της Σαγκάης (2005) αποτελεί και το κύκνειο άσμα της αφού χτυπήθηκε από ακόμη μεγαλύτερη ατυχία, το θάνατο του Merchant πέρσι την άνοιξη.
Καλύτερα λοιπόν να σεβαστώ όλη αυτή την ιστορία και την ατυχία και να μη πω πολλά για τη ταινία. Δυστυχώς είναι κακή όσο η προσποίηση αμερικανικής καταγωγής από τον Fiennes, άσκοπη όσο η απόφαση της τελευταίας στιγμής να παίξει και τον τυφλό από πάνω και βαρετή όσο οι μακρόσυρτες σκηνές που περιδιαβαίνει σκουντουφλώντας ενώ κοιτάει το κόσμο στα μάτια. Με τις πολλές κυρίες του καστ, ως τζέντλεμαν, δε θα τα βάλω. Ούτε με τον υπερήλικα και πενθών σκηνοθέτη. Από τον συγγραφέα του The Remains of the Day (1993) και σεναριογράφο του The Saddest Music in the World (2003) θα περίμενε κανείς κάτι περισσότερο από ένα σενάριο μυθιστορηματικά gay μόνο με την έννοια που το λέει ο Cartman.
Δείτε τη σα το μνημόσυνο αυτών που αγαπήσατε (όσες και όσοι αγαπήσατε). Εμένα μη με βάζετε μέσα πάντως.
Οι Ismail Merchant και James Ivory ήταν αχώριστο ζευγάρι τόσα χρόνια "στη ζωή και τη τέχνη" όπως λένε, που πολλοί πίστευαν ότι ήταν ένα πρόσωπο, ο Merchant Ivory (κάτι σαν Τσακνής Μαχαιρίτσας στο πιο gay και on steroids). Ασχολούμενοι με εξευγενισμένες διαφυλετικές και ομοφιλικές ιστoρίες (πρέπει δηλαδή να πω ότι ο Ismail Noormohamed Abdul Rehman ήταν προφανώς Ινδός, ο James Ivory προφανώς λευκός και οι δυο τους προφανέστατα ομοφυλόφιλοι?) χτύπησαν φλέβα με τους Ευρωπαίους (1979) και από τότε κάναν αναρίθμητες ταινίες "εποχής" γνωρίζοντας μεγάλη κριτική και.. εισπρακτική αποδοχή. Άμα αρχίσω να λέω για Βοστωνέζους (1984), Δωμάτιο με Θέα (1985), Μορίς (1987), Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ (1992), Απομεινάρια μιας Μέρας (1993) θα καταλάβετε ότι μιλάμε για πολύ Όσκαρ, πολύ μελόδραμα, πολύ εποχή και εισιτήρια ακόμα και στην Ελλάδα, επι του.. εισπρακτέου. Στο τελευταίο, η Merchant Ivory Productions ατύχησε από κάποιο σημείο και μετά. Και Η Κοντέσα της Σαγκάης (2005) αποτελεί και το κύκνειο άσμα της αφού χτυπήθηκε από ακόμη μεγαλύτερη ατυχία, το θάνατο του Merchant πέρσι την άνοιξη.Καλύτερα λοιπόν να σεβαστώ όλη αυτή την ιστορία και την ατυχία και να μη πω πολλά για τη ταινία. Δυστυχώς είναι κακή όσο η προσποίηση αμερικανικής καταγωγής από τον Fiennes, άσκοπη όσο η απόφαση της τελευταίας στιγμής να παίξει και τον τυφλό από πάνω και βαρετή όσο οι μακρόσυρτες σκηνές που περιδιαβαίνει σκουντουφλώντας ενώ κοιτάει το κόσμο στα μάτια. Με τις πολλές κυρίες του καστ, ως τζέντλεμαν, δε θα τα βάλω. Ούτε με τον υπερήλικα και πενθών σκηνοθέτη. Από τον συγγραφέα του The Remains of the Day (1993) και σεναριογράφο του The Saddest Music in the World (2003) θα περίμενε κανείς κάτι περισσότερο από ένα σενάριο μυθιστορηματικά gay μόνο με την έννοια που το λέει ο Cartman.Δείτε τη σα το μνημόσυνο αυτών που αγαπήσατε (όσες και όσοι αγαπήσατε). Εμένα μη με βάζετε μέσα πάντως.