Annapolis (2006)

Υπάρχουν κάποιες ταινίες, τον οποίων ο μόνος λόγος ύπαρξης, είναι να έχουν δουλειά να κάνουν οι νεαροί πρωταγωνιστές τους, για να βγαίνουν οι φάτσες τους στις αφίσες και να τους συνηθίζει ο κόσμος. Αυτές, είναι οι λεγόμενες ταινίες-οχήματα, και μια απ’ αυτές είναι το Annapolis.

Ο νεαρός που μεταφέρει, είναι ο James Franco, στο ρόλο επαναστάτη νεαρού, που είναι στο μεταίχμιο του να ξεκινήσει μια ζωή η οποία θα καταλήξει στην αποτυχία. Μόνη σωτήρια λέμβος, η κατάταξή του στο αμερικάνικο πολεμικό ναυτικό, μέσω της θρυλικής σχολής Annapolis, διαβόητη για το αυστηρό της πρόγραμμα. Ο νεαρός καταφέρνει να μπει, εκεί γνωρίζει τη σημασία της συντροφικότητας, και έρχεται αντιμέτωπος με σκληρό μαύρο αξιωματικό με ξινισμένη φάτσα, με τον οποίο σύντομα λύνει τις διαφορές του στο ρινγκ, αφού είναι και καλός στις γροθιές.

Ο Franco, ο οποίος σ’ αυτό το κακέκτυπο του Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν (1982) προφανώς είδε την ευκαιρία να βγει από τη σκιά του άσπονδου εχθρού-αδερφικού φίλου του, Spider Man (2002, 2004), κάνει φιλότιμες προσπάθειες να κρατήσει το Annapolis σε αξιοπρεπή επίπεδα. Έχει όμως απέναντί του έναν πολύ δύσκολο αντίπαλο: τον σαδισμό του Justin Lin.

Ο Lin, που φέτος παρουσιάζει και το τρίτο μέρος του saga του Fast and Furious (και βρίσκεται πίσω κι απ’ την αμερικάνικη εκδοχή του Oldboy… χμ…), φαίνεται πως εδώ κάνει πείραμα να δει πόσα κλισέ χωράνε σε μια και μόνο ταινία. Και η απάντηση που του προκύπτει, είναι: πολλά. Πάρα πολλά. Περισσότερα απ’ όσα μπορεί να αντέξει ανθρώπινος εγκέφαλος σε μια δόση.

Το Annapolis, στην προσπάθειά του να παρουσιάσει τη ζωή ενός απείθαρχου πλην αποφασισμένου νεοσύλλεκτου σε απαιτητική στρατιωτική σχολή, περνά από τη μια χιλλιοειδωμένη σκηνή στην άλλη, αναποφάσιστο αν τελικά το θέμα του είναι ο στρατός, ή το μποξ, και ανίκανο να γίνει ένας ομαλός συνδυασμός και των δύο. Η διεκπαιρεωτική σκηνοθεσία ενός σεναρίου που βρωμάει επαναλήψεις, δεν βοηθιέται από ένα cast που είναι μάλλον αδιάφορο, αφού ούτε η Jordana Brewster έχει κανένα φοβερό σεξαπίλ, ούτε ο Franco έχει κανένα ιδιαίτερο fan base ακόμη. Κι αν συνεχίσει με τέτοιες επιλογές, πολύ αμφιβάλλω αν θα θέλει κανείς ποτέ να τον θυμάται ως κάτι άλλο απ’ τον καλό κακό του Spider Man (2002, 2004).