A Bittersweet Life (2005)

Οι Νύχτες Πρεμιέρας, πάντα είχαν ευαίσθητο ραντάρ στα νέα ταλέντα της Ανατολής, και προτού η Ελλάδα αρχίσει να παραμιλά για τον Chan Wook Park, και το Oldboy του, οι Νύχτες μας είχαν συστήσει σε έναν άλλον συμπατριώτη του, με εξωπραγματική ικανότητα στο πανέμορφο στυλιζάρισμα των ταινιών του, και τον ανατρεπτικό συνδυασμό των κινηματογραφικών genre. Τον Kim Ji-Woon, αρκετοί των πρωτογνωρίσαμε από το Tale of Two Sisters, που παντρεύει το μεταφυσικό θρίλερ με το οικογενειακό-ψυχολογικό δράμα, σε ένα αριστουργηματικό mind fuck. Και όσοι δεν το έχετε δει ακόμα, τώρα είναι η ώρα.

Φέτος, ο Κορεάτης επιστρέφει με τη Γλυκόπικρη Ζωή, την ιστορία ενός ψυχρού υπολοχαγού της κορεάτικης Μαφίας, που έρχεται σε άμεση σύγκρουση με την ίδια τη σέκτα του, όταν δείχνει στοιχεία μαλθακότητας αντιμέτωπος με την αποστολή να εκτελέσει την ερωμένη του αφεντικού του, και τον κρυφό εραστή της.

Στην ταινία που εύστοχα έχει χαρακτηριστεί ως βουδιστικό film noir, ο Kim απλώνει την παλέτα του από τα ψυχρά, ονειρικά χρώματα του David Lynch, μέχρι τα κλασσικά μαύρα και κιαροσκούρα του film noir, τυλίγοντας τη δική του ιστορία εκδίκησης με έναν μανδύα αψεγάδιαστης τεχνικής. Με εξαίρεση ένα-δυο κωμικά διαλείμματα που κρατούν λίγο περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε, η μονταζιέρα δίνει στην ταινία υποδειγματικό ρυθμό, μοιράζοντας το χρόνο ανάμεσα στις σκηνές καταιγιστικής δράσης, τις καλύτερες χορογραφίες μάχης σώμα με σώμα που έχουμε δει εδώ και χρόνια, το χορταστικό gore, και τις υποβλητικές σκηνές που απαιτούν περισσότερο χρόνο για να στρώσουν το σωστό συναισθηματικό υπόβαθρο.

Ο Byung-hun Lee, κλασσικός πρωταγωνιστής ρομάντζων στη χώρα του, αφήνει στόματα ανοιχτά με τον τρόπο που συνδυάζει αποχαυνωτική φωτογένεια, εξαιρετική επίδοση στη δράση, και αυτό το ύφος του ανθρώπου που αποτελεί ζωντανή εφαρμογή της ανατολίτικης (φιλο)σοφίας ολόκληρης. Δυστυχώς όμως, πίσω από το άριστο στυλιζάρισμα και τις πλούσιες, καλοδουλεμένες αναφορές στην παράδοση του γκανγκστερικού film noir, κρύβεται ένα σενάριο που ανίκανο να φτάσει την υπέρβαση στην οποία μας κακόμαθε το Oldboy, και οι σεναριακές ομοιότητες (σε βαθμό ενοχλητικό) ανάμεσα στις δύο ταινίες, κάνουν την Γλυκόπικρη Ζωή να μην αντέχει στη σύγκριση, και να αφήνει –φυσικά- μια γεύση γλυκόπικρη.