Candy (2006)

Ένα απ' τα πράγματα που σου δείχνει το Candy, είναι η ματαιότητα του να προσπαθείς να ξεφύγεις απ' τον εθισμό. Τον εθισμό δεν τον αποφεύγεις. Τον διώχνεις. Γι' αυτό λένε και οι Αμερικάνοι αυτό το "kick the habit." Γιατί αν δεν τον διώξεις με τις κλωτσιές, αυτός θα συνεχίσει να σε καταδιώκει όσο σπίτια κι αν αλλάξεις, σ' όσες "καθαρές" περιοχές κι αν μετακομίσεις. Έχει τον τρόπο του να σε βρίσκει. Όπως βρίσκει τον Dan και την αγαπημένη του Candy, την οποία o Dan παρέσυρε στον πολύχρωμο εφιάλτη των ναρκωτικών γιατί βρήκε στην καλλιτεχνική της φύση το άλλο του μισό. Και παρ' όλες τις (φιλότιμες) προσπάθειές τους, δεν μπορούν να βγουν απ' την αυτοκαταστροφική τους πορεία.

Ένα άλλο πράγμα που μαθαίνεις απ' αυτό το ανεξάρτητο αυστραλέζικο δράμα, είναι πως ο ρόλος του junkie είναι ένας ρόλος με σημαντικές σωματικές απαιτήσεις. Μια νυχτερινή βόλτα στην Ομόνοια (και μεσημεριανή να 'ναι, δεν κάνει μεγάλη διαφορά), αρκεί για να προσέξει κανείς, πως κανένα τελειωμένο πρεζόνι δε μοιάζει ούτε με τον Ledger, ούτε με την Cornish. Όταν βάζεις δυο πανέμορφους ηθοποιούς, με τα προσεγμένα, γραμμωμένα και καλοθρεμένα κορμιά τους να παίζουν τα τελειωμένα τζανκιά, σηκώνεις ένα τοίχος αναληθοφάνειας ανάμεσα στην οθόνη και το κοινό, και δε φτάνουν τα δυο ζευγάρια μαυρισμένα μάτια των πρωταγωνιστών για να το ξεπεράσεις. Και άντε, με την Cornish, που είναι και αδυνατούλα, κάτι πάει κι έρχεται. Αλλά το απίστευτο miscast του Ledger, πώς να το κρύψεις άμα δεν κάνει κι ο ίδιος τίποτα να βοηθήσει την κατάσταση;

Οι συγκρίσεις του Candy με το Trainspotting (1996) και το Requiem for a Dream (2000) είναι αναπόφευκτες, και το Candy δεν έχει καμία ελπίδα, κυρίως γιατί μεταφέρει τον κόσμο του βιβλίου χωρίς καμία σκηνοθετική πρωτοτυπία, δεν καταφέρνει να προσεγγίσει το σύμπαν των παραισθήσεων που στήνουν γύρω από τις ιστορίες τους οι δύο προηγούμενες ταινίες, και απο 'κει κι έπειτα, αφού έχει υπονομεύσει από μόνο του την αίσθηση του ρεαλισμού που θα χρειαζόταν για να λειτουργήσει σωστά, τελικά δεν καταφέρνει να φέρει τον θεατή σε επαφή με το δράμα των αντιηρώων του. Η ταινία πάντως έχει κάνει αίσθηση στους φεστιβαλικούς κύκλους, και μ' αυτήν την διάχυτη μπίτνικ μυρωδιά του σεναρίου της, μπορεί να καταλάβει κανείς το γιατί. Αλλά εντάξει, οι φεστιβαλικοί κύκλοι, πάντα ήταν επιρρεπείς στην ψευτοκουλτούρα.