Hostel (2005)

Η Σλοβακία είναι ένα ειδυλλιακό μέρος στην Ανατολική Ευρώπη, δίπλα στην Ολλανδία, όπου μιλάνε γερμανικά (και στην Ολλανδία και πιθανώς και σε όλη την Ευρώπη). Τα παιδιά είναι πάμφτωχα και μιας και δεν έχουν (δημοτικό) σχολείο να πάνε, γυρνάνε ζητιανεύοντας, κλέβοντας και δολοφονώντας. Οι γυναίκες είναι ψηλές, αδύνατες, χαζοχαρούμενες, βυζαρούδες και παντού και πάντα πρόθυμες. Αφού άντρες δεν υπάρχουν πουθενά γιατί σκοτώθηκαν όλοι στο πρόσφατο πόλεμο...


Όμως, στην Ευρώπη, δεν είναι όλα όπως φαίνονται. Και θα το ανακαλύψεις, αν έχεις διάθεση να ξεγράψεις 55 λεπτά απ' τη ζωή σου, παρακολουθώντας, σαν εισαγωγή, ότι πιο ερασιτεχνικό έχει καεί σε φιλμ από την εποχή των πρώτων stag films - χωρίς να υπονοώ καν ότι συγκρίνονται σε ενδιαφέρον ή έμπνευση (από "πραγματικά γεγονότα").

Μετά τα 55 (λεπτά, χρόνια τι σημασία έχει?), όταν γίνεται και η αποκάλυψη του πραγματικού τουριστικού προορισμού στη Σλοβακία, το να βρεθείς στη καρέκλα-λεκάνη τουαλέτας ενός απο τους θάλαμους μαρτυρίων του Hostel (2005) με κάποιο άγνωστο να σου πριονίζει τους αστραγάλους, φαντάζει τόσο χαλαρωτικό όσο μια σάουνα με τις Barbara Nedeljakova και Jana Kaderabkova. Και όλη αυτή η απόλαυση κρατάει κάνα δεκάλεπτο, πριν το υποχρεωτικό χάπι-ending.

Και μπορεί ο Eli Roth να φοράει τις επιρροές του περήφανα στο κούτελο, μιας και ο Quentin Tarantino.. παρουσιάζει, και ο Takashi Miike κάνει ένα καμέο. Αλλά ο Tarantino δε κατηγορήθηκε ποτέ σαν ελιτιστής και υπεράνω χρημάτων και ο Miike άφησε τον Ichi the Killer (Koroshiya 1 - 2001) για παραμύθια για μικρά παιδιά (βλ. Yôkai daisensô (2005) - θα του γράψω κι αυτουνού τίποτα άμα δε με προλάβει ο dalaiklama). Και το πόνημα του μαθητή δεν έχει ούτε τον αυτοσαρκασμό (ίσα ίσα παίρνει τον εαυτό του, γελοία, πολύ σοβαρά) ούτε τη δίψα για αίμα (παρά τα 150 γαλόνια που χύθηκαν στα γυρίσματα) των δασκάλων του.

Έχει μόνο τη δίψα για εύκολο χρήμα και εντυπωσιασμό μικρών παιδιών.