The King (2005)

Είναι δύσκολο να φανταστείς, στην Ελλάδα, ότι μια ταινία όπου τα φτιάχνει ένας πιτσιρικάς με τη 16χρονη κόρη ενός θρησκόληπτου, και σκοτώνει τον αδερφό της όταν τους ανακαλύπτει, θα θεωρούνταν "η πιο προκλητική ταινία της χρονιάς". Μάλλον.. επιστημονικής φαντασίας θα χαρακτηρίζονταν. Το δεύτερο σκέλος (αυτό του φόνου). Αφού οι πιο πολλές κατηχητικοπούλες είναι υπεράνω του μέσου όρου και της κοινής ηθικής. Και οι συγγενείς τους, το πιο απειλητικό που κάνουν είναι.. τα στραβά μάτια.



Αυτό που παραγνωρίζουν όμως αρκετοί, ακόμα και μετά τις δραματικές τελευταίες προεδρικές εκλογές, είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, ένα από τα μεγαλύτερα και πιο "προηγμένα" κράτη στο κόσμο, αποτελούν επίσης και ένα από τα πιο εξαιρετικά θρησκευόμενα. Και ακόμα και η Εξελικτική Θεωρία (του Δαρβίνου) τους έκατσε στο λαιμό, δε τη κατάπιαν ποτέ, και προσπαθούν όλο και πιο έντονα να τη φτύσουν. Και σε τέτοιες συνθήκες η, διαβόητη πλέον, κριτική του Variety που χαρακτηρίζει τον The King (2005) επιβλαβή ηθικά και ενοχλητικό δραματουργικά, είναι υπόδειγμα αυτοσυγκράτησης (σεμνότητας και ταπεινότητας).



Ήταν στραβό το κλίμα λοιπόν για τη ταινία, το 'φαγε και o Todd McCarthy. Ξεκίνησε με Sean Penn σα χριστιανό πατέρα, Daryl Hannah μάνα, Alison Lohman κόρη και.. φιλοδοξίες. Και κατέληξε μετά απο πολλές ενδιάμεσες αντικαταστάσεις ηθοποιών, ατυχήματα και χρεωκοπίες να ψάχνει διανομή και αξιοπιστία στην αμερικάνικη αγορά (όπου τελικά ανοίγει σε κάποιες αίθουσες στις 5 Μαίου). Παρόλο που 'χει τον λατίνο "καρδιοκατακτητή" Gael García Bernal στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον "Academy Award nominee" σεναριογράφο του Monster's Ball (2001) στοn υποβολέα.

Το τελικό αποτέλεσμα πάντως μόνο αποκαρδιωτικό δεν είναι. Ο Penn σίγουρα θα 'δινε στη ταινία @@ αλλά και ο (Academy Award winner) Hurt κάνει μισο-οσκαρική δουλειά. Και η (αξεπέραστη Rita του Malholland Dr. (2001)) Laura χωρίς-Elena-πια Harring όσο να 'ναι.. βοηθάει. Και άμα ξεπεράσεις το γεγονός ότι και οι δυο του βασικού ζεύγους κοντεύουν τα 30 και παίζουν τινέιτζερ, και το σενάριο έχει τεράστιες τρύπες, καταλαβαίνεις ότι..

Πρόκειται για μια, κάθε άλλο παρά πατερναλιστική, παραβολή για τη πίστη και τη συγχώρεση, που απογειώνεται από τη φωτογραφία του Eigil Bryld, και τη μουσική του Max Avery Lichtenstein. Και σου καρφώνεται, στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, για καιρό. Όπως Θα 'πρεπε.