Les Chevaliers du Ciel (2005)

Όσοι έχουν δει το (original) Taxi, το πιο γνωστό (διεθνώς) μεγάλο χιτ του Γάλλου μπλοκμαστερά που υπογράφει και τους Μαχητές του Ουρανού, Μπορούν να σταματήσουν να διαβάζουν. Ή μάλλον, αν τους άρεσε το Taxi, το ίδιο (και χειρότερα) θα απολαύσουν και τους Μαχητές. Τώρα, μπορούν να σταματήσουν.

Δύο πιλότοι της Πολεμικής Αεροπορίας της Γαλλίας, βρίσκονται μπλεγμένοι σε μια περίπλοκη απάτη που έχουν στήσει τρομοκράτες, με στόχο δύο Μιράζ 2000, τα οποία θέλουν να χρησιμοποιήσουν σε ένα τρομοκρατικό χτύπημα κατά του Παρισιού. Όμως οι δυο πιλότοι, είναι πολύ έξυπνοι και ικανοί, για να αφήσουν το σατανικό σχέδιο να ολοκληρωθεί με επιτυχία. Το ίδιο και η πράκτορας της γαλλικής μυστικής υπηρεσίας, που σπεύδει να τους βοηθήσει.

Το νέο πόνημα του Gerard Pires, που απ’ ό,τι λέει ο δημιουργός του, είναι γυρισμένο με πολύ περιορισμένη τη χρήση των ψηφιακών εφέ, θα ήθελε πολύ να είναι ένα μοντέρνο, ευρωπαϊκό Top Gun. Αλλά τελικά, στο μόνο που του μοιάζει, είναι η πολύ περιορισμένη χρήση των ψηφιακών εφέ. Για άλλους λόγους βέβαια.

Οι Μαχητές, αρχικά προέκυψαν πρακτικά κατά παραγγελίαν της Πολεμικής Αεροπορίας της Γαλλίας, η οποία ήθελε να δείξει πόσο γαμάτοι είναι οι άντρες (και οι γυναίκες) της, και πόσο ιδρώνουν πολεμώντας την τρομοκρατία, μια μάστιγα που έχει εξαπλώσει την φρικαλέα σκιά της πάνω απ’ όλη την υφήλιο. Τελικά όμως, κατέληξε να είναι μια κακόγουστη φάρσα κατά του θεατή, που προσεγγίζει το θέμα της με παροιμιώδη αφέλεια, και το περιγράφει με κιτς στερεότυπα, που μόνο ο «μοντέρνος» γαλλικός κινηματογράφος αντέχει να χρησιμοποιεί ακόμη.

Κύριος υπεύθυνος γι’ αυτό το φιάσκο, είναι ο μοντέρ της ταινίας, ο οποίος, ή υπάγεται σε κάποια top secret πτέρυγα του στρατού και γι’ αυτό δεν βρίσκεται πουθενά το όνομά του, ή δεν υπήρξε ποτέ. Εγώ, ποντάρω στο δεύτερο. Στην πρώτη περίπτωση πάντως, με τη βοήθειά του, το κλισέ σκηνοθετικό βλέμμα του Pires, μετατρέπεται σε ένα κολάζ που αψηφά κάθε έννοια χρονικής συνέχειας, και λειτουργεί σαν εγκεφαλικό μίξερ, ως ξαδερφάκι του mise-en-scene απ’ την κόλαση.

Το μόνο θετικό της ταινίας, η ενδιαφέρουσα φυσιογνωμία του Benoit Magimel, γνωστού απ’ τις μέχρι σήμερα art-house επιλογές του, ο οποίος μετά και τα Πορφυρά Ποτάμια 2, μας προέκυψε ζεν πρεμιέ με μουστάκι και χολιγουντιανό δυναμικό. Α, καλά είναι και κάνα δυο γκομενάκια που εμφανίζονται που και που.