Masses.A.Francais.06: Αβάσταχτη Ελαφρότητα

Με spicy φιστίκια, πολλές κοκακόλες, καυτά ερωτήματα απ’ το κοινό («Είναι πιο εύκολο να παίζει σε ταινίες σαν το Οι Μαχητές του Ουρανού, ή σαν την Τροία και τον Μπεν Χούρ;»), και αφοπλιστικές απαντήσεις απ’ τους δημιουργούς («Αγάπησα όσες ταινίες έχω κάνει, και πίστεψα σ’ αυτές, κι όταν πάψω να πιστεύω, θα πάψω να κάνω ταινίες»), κύλησαν οι τρεις πρώτες μέρες του 7ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου.

Το κοινό έσπευσε να γεμίσει τις αίθουσες, σχεδόν αποκλειστικά όμως, στις ταινίες που συνόδευσαν στην Ελλάδα οι δημιουργοί τους. Το Αττικόν ήταν κατάμεστο στις προβολές των Μαχητών του Ουρανού, του Les Bronze 3, και του Sheitan, πράγμα που δείχνει πως η εμφάνιση ενός συντελεστή κάτω από την οθόνη, μετά την προβολή, αποτελεί τον πιο σίγουρο κράχτη για μια ταινία –όποια κι αν είναι αυτή. Αυτό, φυσικά, έχει και τα αρνητικά του, όπως αποδείχθηκε με την προβολή του Sheitan, μιας trashy κωμωδίας, γεμάτη ενέργεια, νεανικότητα, αίμα, παράνοια και πολλές αναφορές σε σπλάτερ ανοσιουργήματα, την οποία φρόντισαν να τιμήσουν με την παρουσία τους, όλες οι κατηγορίες θεατών. Μετά το πέρας της προβολής, και αμα τη εμφανίση του Vincent Cassel –πρωταγωνιστή και παραγωγού της ταινίας--, οι… Casselίτσες έλιωσαν στους εξώστες και στα καθίσματα, τα αγοράκια διπλασίασαν τα Watt τις αίθουσας με τα φλας τους, και οι πιο συντηρητικοί των θεατών, προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να προγκίξουν τον ηθοποιό και τον σκηνοθέτη του (Kim Chapiron, Γαλλοβιετναμέζος στα 24 του μόλις χρόνια - στη φωτό αριστερά), με τη διακριτικότητα που απαιτεί το σαβουάρ φερ των Γάλλων. Συγκεκριμένα, μια γηραιά κυρία με σκαλιστό μαλλί, εξανέστη που οι νεαροί Γάλλοι δημιουργοί, αντί να προσπαθούν να ξετινάξουν την αμερικανίλα απ’ το γαλλικό σινεμά, την αναπαράγουν δημιουργώντας ανεγκέφαλες φρικαλεότητες, ενώ ένας 26χρονος (όπως μας ενημέρωσε) νεαρός, αμφισβήτησε το γούστο του Cassel, και προκάλεσε τον σκηνοθέτη να τον βρει έξω από την αίθουσα για να του εξηγήσει αυτός τι είναι το LSD και να του προκαλέσει πιο σοβαρές παραισθήσεις δια ροπάλου. Στη συνέχεια, αποχώρησε επιδεικτικά από την αίθουσα, σέρνοντας το δύσμοιρο κοριτσάκι του απ’ το χέρι, ενώ αυτό προσπαθούσε να ρίξει μια τελευταία κλεφτή ματιά στον Βενσάν.

Μαζί με το Sheitan, αυτή ήταν so far η μόνη συναρπαστική στιγμή της διοργάνωσης, με τις ταινίες να προσφέρουν κυρίως φτηνό και απαίδευτο θέαμα. Το Les Chevaliers du Ciel του άκρως εμπορικού Gerard Pires (δημιουργού του πρώτου Taxi -ο δεξιά στη φωτό), επιβεβαίωσε την κακογουστιά του γαλλικού blockbuster, βυθίζοντάς μας σε μια κακοστημένη, «κατά της τρομοκρατίας» προπαγάνδα της γαλλικής αεροπορίας, που έχει να επιδείξει στα θετικά της, μόνο την ενδιαφέρουσα φιγούρα του πρωταγωνιστή, Benoit Magimel (ο αριστερά στη φωτό). Ο δε Patrice Leconte (του Το Κορίτσι στη γέφυρα (1999)), με το Les Bronzes 3, δεύτερο sequel της μεγάλης εμπορικής επιτυχίας του ’78, έδειξε πως, τρεις δεκαετίες μετά, οι τρελές περιπέτειες έξι φίλων, μπορούν ακόμη να προσφέρουν άπειρο γέλιο, αρκεί να ερμηνεύονται από 6 εκπληκτικούς ηθοποιούς. Και το κοινό να έχει την ανάλογη διάθεση βέβαια.

Το Le Petit Lieutenant του Xavier Beauvois, παρουσιάζει ενδιαφέρον σαν μια οπτική του film noir μέσα από το φακό του κινηματογραφικού ρεαλισμού, όμως σύντομα χάνεται στους εξαντλητικούς ρυθμούς και την περιορισμένη εμβάθυνση στους (πολλούς) χαρακτήρες. Ωστόσο, η εκπληκτική ερμηνεία της Nathalie Baye σε έναν ασυνεπή σεναριακά χαρακτήρα, θα αποζημιώσει τους πιο υπομονετικούς.

Σήμερα είπα να κάνω μια μικρή αγρανάπαυση, γιατί το θέαμα –παραδόξως—μου έπεσε πολύ πιο… ελαφρύ απ’ ό,τι περίμενα. Δεν ξέρω τι γινόταν στις διπλανές αίθουσες, κι αν αποκαλύφθηκε το βαθύτερο νόημα της ζωής σε κάποια άλλη, πιο φλουταρισμένη και καπνισμένη ταινία, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται μέχρι ώρας, η φετινή γαλλική παραγωγή μάλλον είναι (πάλι) ψόφια.