Zui hao de shi guang (2005)
Three Times - Τρεις Στιγμές
(3/5)
Σκηνοθεσία: Hou Hsiao-Hsien
Σενάριο: Chu T'ien-Wen, Hou Hsiao-Hsien
Παίζουν: Shu Qi, Chang Chen
Δείτε/Κρύφτε το trailer v
(3/5)Σκηνοθεσία: Hou Hsiao-Hsien
Σενάριο: Chu T'ien-Wen, Hou Hsiao-Hsien
Παίζουν: Shu Qi, Chang Chen
Δείτε/Κρύφτε το trailer v
Οι Τρεις Στιγμές (2005) είναι από τις ταινίες που ίσως και να μη βλέπαμε καθόλου στις κινηματογραφικές αίθουσες, αν δεν είχαν ξεφυτρώσει τόσες πολλές τα τελευταία χρόνια ώστε να χρειάζονται και περισσότερο.. τάισμα από τις εταιρίες διανομής. Χαράς ευαγγέλιο (και) για τους σινεφίλ, που τώρα έχουν την εβδομαδιαία δόση τους από δημιουργίες που ο μέσος θεατής αποκλείεται να καταφέρει να δει χωρίς ν' αποκοιμηθεί.
Βλέπεις, ο Hou Hsiao-Hsien μπορεί να 'χει όνομα που δε το θυμάσαι με τίποτα (χσουν χσιαν χσον, χεν χιαν χσουν, κάθε φορά που θα με ρωτήσεις άλλο θα βρω) αλλά άμα δε το θυμηθούν στις Κάνες (6 υποψηφιότητες για Χρυσό Φοίνικα τα τελευταία 12 χρόνια), θα το θυμηθούν στη Βενετία, κι αν όχι εκεί στο Βερολίνο, στη Κωνσταντινούπολη, το Τόκιο, ή.. τη Χαβάη. Και στα νιάτα του, τη δεκαετία του '80, θεωρούνταν από τους ανθρώπους που θα σώσουν το σινεμά. Από τους θεατές. Ή την αϋπνία.
Ως ατρόμητος (πιο πολύ κι από τον Al Pacino στο Insomnia (2002)) κριτικός που είμαι όμως, μπορώ να πω ότι αυτές τις, λυρικές, ανθρώπινες στιγμές αξίζει να τις δεις τελικά. Είτε γιατί είναι κάτι σαν greatest hits (που λέει και η Village Voice) ενός αξιόλογου σκηνοθέτη, αν δεν τον γνωρίζεις. Είτε γιατί ανατρέπει, συμπυκνώνοντάς το, εκούσια ή ακούσια το προηγούμενο έργο του (το δεύτερο μέρος, που θυμίζει το Flowers of Shanghai (1998) όπου μίλαγαν δυοτρείς μαζί σε κάθε σκηνή, εδώ είναι.. βωβό γιατί οι πρωταγωνιστές δε προλάβαιναν να μάθουν Μανδαρίνικα).
Είτε απλά γιατί οι στιγμές αυτές (Καιρός για Έρωτα/1966, Καιρός για Ελευθερία/1911, Καιρός για Νιάτα/2005) ταιριάζουν στην Άνοιξη.
Βλέπεις, ο Hou Hsiao-Hsien μπορεί να 'χει όνομα που δε το θυμάσαι με τίποτα (χσουν χσιαν χσον, χεν χιαν χσουν, κάθε φορά που θα με ρωτήσεις άλλο θα βρω) αλλά άμα δε το θυμηθούν στις Κάνες (6 υποψηφιότητες για Χρυσό Φοίνικα τα τελευταία 12 χρόνια), θα το θυμηθούν στη Βενετία, κι αν όχι εκεί στο Βερολίνο, στη Κωνσταντινούπολη, το Τόκιο, ή.. τη Χαβάη. Και στα νιάτα του, τη δεκαετία του '80, θεωρούνταν από τους ανθρώπους που θα σώσουν το σινεμά. Από τους θεατές. Ή την αϋπνία.
Ως ατρόμητος (πιο πολύ κι από τον Al Pacino στο Insomnia (2002)) κριτικός που είμαι όμως, μπορώ να πω ότι αυτές τις, λυρικές, ανθρώπινες στιγμές αξίζει να τις δεις τελικά. Είτε γιατί είναι κάτι σαν greatest hits (που λέει και η Village Voice) ενός αξιόλογου σκηνοθέτη, αν δεν τον γνωρίζεις. Είτε γιατί ανατρέπει, συμπυκνώνοντάς το, εκούσια ή ακούσια το προηγούμενο έργο του (το δεύτερο μέρος, που θυμίζει το Flowers of Shanghai (1998) όπου μίλαγαν δυοτρείς μαζί σε κάθε σκηνή, εδώ είναι.. βωβό γιατί οι πρωταγωνιστές δε προλάβαιναν να μάθουν Μανδαρίνικα).
Είτε απλά γιατί οι στιγμές αυτές (Καιρός για Έρωτα/1966, Καιρός για Ελευθερία/1911, Καιρός για Νιάτα/2005) ταιριάζουν στην Άνοιξη.