The Da Vinci Code (2006)

Και επιτέλους, το μεγάλο cover-up αποκαλύφθηκε. Όχι αυτό για την αληθινή ταυτότητα του Ιησού και την ιδιότητα της Μαρίας Μαγδαληνής. Αυτά τα ‘χε αποκαλύψει ο Dan Brown, όταν τα τύπωσε πριν τρία χρόνια σε βιβλίο, που έχει πιάσει 60 εκατομμύρια θέσεις σε ράφια βιβλιοπωλείων, τα οποία βρέθηκαν τουλάχιστον 50 εκατομμύρια χέρια να τα πάρουν μαζί τους σπίτι. Και μάλλον θα βρεθούν καμιά δεκαριά ακόμη να πάνε να το αγοράσουν, έστω και μόνο για να το κάψουν. Όχι, λέμε για το cover-up της Columbia, που έκανε το παγκόσμιο best seller, ταινία, υπό τέτοιο ακραίο καθεστώς μυστικότητας, χαρακτηριστικό του οποίου είναι η παροιμιώδης διαδικασία υποτιτλισμού.

Σύμφωνα με τον θρύλο, στο Λονδίνο εστάλη πριν από μερικούς μήνες, η μια και μοναδική κόπια της ταινίας, της οποίας θα γινόταν μια και μοναδική προβολή, για τους υποτιτλιστές όλων των ευρωπαϊκών χωρών. Η φρενίτιδα της απόκρυψης της ταινίας, συνεχίστηκε μέχρι και χθες, Τετάρτη, που έγινε η προβολή της ταινίας για τους δημοσιογράφους, μία μόνο μέρα πριν την επίσημη έξοδό της στις αίθουσες, και κάνα οχτάωρο περίπου μετά την πρώτη μεγάλη παγκόσμια (δημοσιογραφική) προβολή στις Κάνες.

Για την ιστορία --αν και για να μην ξέρει κάποιος το στόρι, θα πρέπει να έλειπε σε άλλο γαλαξία τα τελευταία τρία χρόνια-- το βιβλίο του Dan Brown είναι ένα εύπεπτο pulp ανάγνωσμα, που ξεκινά από έναν φόνο μέσα στο μουσείο του Λούβρου. Η ανατριχιαστική θέση στην οποία βρίσκεται το πτώμα, φέρνει στην υπόθεση έναν μελετητή αρχαίων συμβόλων και μια καλλίπυγο πράκτορα της γαλλικής Δικαστικής Αστυνομίας, οι οποίοι εμπλέκονται σε ένα κυνηγητό για την εύρεση του Αγίου Δισκοπότηρου. Το οποίο Άγιο Δισκοπότηρο, όπως φαντάζομαι θα ξέρετε, δεν είναι ένας αρχαίος δίσκος και ένα αρχαίο ποτήρι. Αλλά σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, ας το μάθετε καλύτερα απ’ την ταινία.

Στο θέμα μας πάντως, η εταιρία, προφανώς είχε τους λόγους της που ήθελε να κρατήσει το μπαλόνι που είχε παραφουσκώσει με διαφημιστικά tricks και εισπρακτικές προσδοκίες όσο το δυνατόν μακρύτερα από πιθανές ακίδες, σε έναν κόσμο όπου το κακό word of mouth κινείται με ταχύτητες DSL (και βάλε).

Όχι ότι ο Κώδικας Da Vinci του Ron Howard, είναι χειρότερος από τον Κώδικα Da Vinci του Dan Brown. Ο Howard δημιουργεί μια ταινία που –κατά το σύνηθες για τον Howard-- στηρίζεται κυρίως στα υψηλά επίπεδα παραγωγής της για να καλύψει την άτολμη σκηνοθεσία του, ο Tom Hanks γεμίζει την οθόνη σε έναν δισδιάστατο ρόλο με κυμαινόμενο IQ που ευτυχώς δεν πιάνει τους πάτους του βιβλίου, η Tautou κάνει ότι μπορεί για να κρατήσει τον κακογραμμένο της ρόλο ενδιαφέροντα, και ο Ian McKellen κλέβει μερικές σκηνές με την εκκεντρική ερμηνεία του, αλλά τσακίζει τις δύο βασικές του με απόδοση πολύ flat για τα γούστα μου.

Στηριζόμενος στο κείμενο του Brown, ο Howard σπρώχνει την πλοκή προς το ξεδίπλωμά της, παίρνει όλες τις απροσδόκητες στροφές με τη σωστή κλίση, ανεβάζει ταχύτητα εκεί που πρέπει, δημιουργεί σασπένς και διαχειρίζεται αποτελεσματικά την ίντριγκα. Κάνει ό,τι θα περίμενε κάποιος που έχει διαβάσει το βιβλίο, να κάνει ο Howard με το απειλητικά κινηματογραφικό γράψιμο του Brown (ανάμεσα στις γραμμές του οποίου, μπορεί κανείς να διακρίνει ακόμη και το συνεργείο γυρισμάτων). Αλλά δεν καταφέρνει ποτέ να το απογειώσει. Κάτι που έκανε, ας πούμε, ο Coppola, με τον Νονό. Αλλά πάλι, ούτε ο Howard είναι Coppola, ούτε ο Brown είναι Puzο.