Shortbus (2006): Η φετινή πίπα των Κανών
Συνεχίζοντας τη μεγάλη παράδοση του φεστιβάλ, πιο μακριά, πιο χοντρά, πιο δυνατά, προβλήθηκε τα ξημερώματα στις Κάνες η νέα ταινία του John Cameron Mitchell, πασίγνωστου, εδώ και χρόνια στην Ελλάδα (και σχετικά πρόσφατα και στην Αμερική), δημιουργού του Hedwig and the Angry Inch (2001). Που ξεκινάει με έναν νεαρό να έχει στο στόμα ένα παπάρι. Το δικό του.
Μετά το The Brown Bunny (2003), το 9 Songs (2004) και το Batalla en el Cielo (2005), για να θυμηθώ μόνο τα πολύ πρόσφατα, που πήγαν τη σχετική τέχνη όλο και πιο μπροστά, ο αμερικανός Cameron Mitchell δεν είχε και πολλές επιλογές. Έβαλε κι αυτός το λιθαράκι αντίστασης στην αρνητική αντιμετώπιση του σεξ στη χώρα του, απεικονίζοντάς το (κι αυτός) σαν απλό κομμάτι της καθημερινής ζωής. Και το απλό που κάνει ο καθένας το πρωί που ξυπνάει με σηκωμάρες, για παράδειγμα, είναι να τις καταπιεί. Προφανώς.
Για να καταγράψει αυτές τις γήινες στιγμές ο σκηνοθέτης προτίμησε απλούς ανθρώπους - παρά το ότι άνετα μπορείς να συμπεράνεις ότι η αφρόκρεμα των επαγγελματιών θα ενδιαφέρονταν να συμμετάσχει. Και τους βρήκε μετά από διαδικασία χρόνων και εξέταση πεντακοσίων (500) κασετών. Από τις οποίες διάλεξε εννιά (9) αντι-προσωπευτικούς πρωταγωνιστές. Όπως ο συνηθισμένος νεαρός με τη συνηθισμένη εύκαμπτη μέση ή η ντροπαλή, προσωπικότητα των media στον Καναδά, Sook-Yin Lee.
Shortbuses είναι τα μίνι λεωφορεία που προορίζονται να μεταφέρουν ανάπηρα και καθυστερημένα παιδιά στα ειδικά σχολεία. Και το Shortbus του τίτλου είναι, στη ταινία, ένα υπόγειο πανσεξουαλικό σημείο συνάντησης στη Νέα Υόρκη γύρω από το οποίο περιστρέφονται τα, πανσεξουαλικά φυσικά, φυστικώματα των ηρώων (γιατί, αν κατάλαβα καλά, τίποτα άλλο δε γίνεται στο έργο).
Δες/Κρύψε το uncensored trailer
Σε άλλα νέα από τις Κάνες, ο Todd Solondz ανακοίνωσε ότι ετοιμάζει νέο φιλμ, διδυμάκι του Happiness (1998) που έχει προς το παρόν τον εφευρετικό τίτλο The New Todd Solondz Film. Το νέο πείραμα του Lars Von Trier, με τρεις σκηνοθέτες να κάνουν ταινίες με τους ίδιους χαρακτήρες και ηθοποιούς στις ίδιες τοποθεσίες, παρέδωσε το πρώτο αποτέλεσμα με το Red Road (2006) της Andrea Arnold. Και ο Richard Kelly, του Donnie Darko (2001), φαίνεται να σκοτώνει τη καριέρα του με το Southland Tales (2006) πιο πολύ και από τον Cameron Mitchell, για τους μισούς κριτικούς. Και να την απογειώνει για τους άλλους μισούς.
Μετά το The Brown Bunny (2003), το 9 Songs (2004) και το Batalla en el Cielo (2005), για να θυμηθώ μόνο τα πολύ πρόσφατα, που πήγαν τη σχετική τέχνη όλο και πιο μπροστά, ο αμερικανός Cameron Mitchell δεν είχε και πολλές επιλογές. Έβαλε κι αυτός το λιθαράκι αντίστασης στην αρνητική αντιμετώπιση του σεξ στη χώρα του, απεικονίζοντάς το (κι αυτός) σαν απλό κομμάτι της καθημερινής ζωής. Και το απλό που κάνει ο καθένας το πρωί που ξυπνάει με σηκωμάρες, για παράδειγμα, είναι να τις καταπιεί. Προφανώς.
Για να καταγράψει αυτές τις γήινες στιγμές ο σκηνοθέτης προτίμησε απλούς ανθρώπους - παρά το ότι άνετα μπορείς να συμπεράνεις ότι η αφρόκρεμα των επαγγελματιών θα ενδιαφέρονταν να συμμετάσχει. Και τους βρήκε μετά από διαδικασία χρόνων και εξέταση πεντακοσίων (500) κασετών. Από τις οποίες διάλεξε εννιά (9) αντι-προσωπευτικούς πρωταγωνιστές. Όπως ο συνηθισμένος νεαρός με τη συνηθισμένη εύκαμπτη μέση ή η ντροπαλή, προσωπικότητα των media στον Καναδά, Sook-Yin Lee.Shortbuses είναι τα μίνι λεωφορεία που προορίζονται να μεταφέρουν ανάπηρα και καθυστερημένα παιδιά στα ειδικά σχολεία. Και το Shortbus του τίτλου είναι, στη ταινία, ένα υπόγειο πανσεξουαλικό σημείο συνάντησης στη Νέα Υόρκη γύρω από το οποίο περιστρέφονται τα, πανσεξουαλικά φυσικά, φυστικώματα των ηρώων (γιατί, αν κατάλαβα καλά, τίποτα άλλο δε γίνεται στο έργο).
Δες/Κρύψε το uncensored trailer
Σε άλλα νέα από τις Κάνες, ο Todd Solondz ανακοίνωσε ότι ετοιμάζει νέο φιλμ, διδυμάκι του Happiness (1998) που έχει προς το παρόν τον εφευρετικό τίτλο The New Todd Solondz Film. Το νέο πείραμα του Lars Von Trier, με τρεις σκηνοθέτες να κάνουν ταινίες με τους ίδιους χαρακτήρες και ηθοποιούς στις ίδιες τοποθεσίες, παρέδωσε το πρώτο αποτέλεσμα με το Red Road (2006) της Andrea Arnold. Και ο Richard Kelly, του Donnie Darko (2001), φαίνεται να σκοτώνει τη καριέρα του με το Southland Tales (2006) πιο πολύ και από τον Cameron Mitchell, για τους μισούς κριτικούς. Και να την απογειώνει για τους άλλους μισούς.