X-Men: The Last Stand (2006)

Οι εναρκτήριες σεκάνς και τα opening credits των sequel δράσης, αξιοποιούνται πάντα από τον σκηνοθέτη για να θέσει το κλίμα στο οποίο θα κινηθεί σ' όλη την ταινία, ιδίως όταν παίρνει τα σκήπτρα από κάποιον άλλον. Γι’ αυτό είναι συνήθως δυναμικές σκηνές μεγάλης έντασης, με στόχο να κερδίσουν τις πρώτες εντυπώσεις. Η εισαγωγή του Ratner, αν και σημαντική για την εξέλιξη της ταινίας, είναι άτονη, και τα opening credits ανέμπνευστα και εύκολα. Όπως λίγο πολύ και η σκηνοθεσία ολόκληρης της ταινίας, από τον άνθρωπο που οι του Hollywood αναγνωρίζουν ως τον σκηνοθέτη που γυρίζει την ταινία καρφωμένος στο monitor, μουρμουρίζοντας «θα το φτιάξω στο μοντάζ.»


Στο τρίτο (και ενδεχομένως τελευταίο) κομμάτι των κινηματογραφικών περιπετειών των υπερηρώων της Marvel, Αμερικάνοι επιστήμονες ανακαλύπτουν έναν μεταλλαγμένο με την ιδιότητα να αδρανοποιεί τις δυνάμεις των μεταλλαγμένων που τον πλησιάζουν. Καταφέρνουν να περάσουν τη δύναμή του σε έναν ορό (το πώς δεν το μαθαίνουμε και δεν μας ενδιαφέρει υποθέτω), τον οποίο προσφέρουν σε εθελοντές μεταλλαγμένους, που μοιράζονται το όνειρο της αμερικανικής κυβέρνησης για ένα ήρεμο, κανονικό μέλλον. Η κοινότητα των μεταλλαγμένων, φυσικά, βλέπει τον ορό ως πιθανό όπλο εξόντωσης (όχι κι άδικα), και συσπειρώνεται υπό την ηγεσία του Magneto, ο οποίος έχει μια αναγεννημένη Jean Grey στα όπλα του για τον μεγάλο πόλεμο κατά της (μη μεταλλαγμένης) ανθρωπότητας. Ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα, οι X-Men, ως μόνη φωνή ψυχραιμίας.


Όταν ανακοινώθηκε ότι ο άνθρωπος που έφερε τους X-Men στη μεγάλη οθόνη και ουσιαστικά αναζωπύρωσε τις μεταφορές comics, ο Bryan Singer, εγκαταλείπει την οικογένεια των μεταλλαγμένων για την κάπα ενός εξωγήινου, και αφήνει τη μοίρα τους στα χέρια του υπεύθυνου για σύγχρονα κλασσικά όπως τα Rush Hour και Rush Hour 2 και για το μακελειό του Red Dragon, οι fans του comic της Marvel έπαθαν αμόκ. Ο Singer ωστόσο, δεν έδειξε ιδιαίτερη ανησυχία, μάλλον γιατί ήξερε πως άφηνε πίσω του ένα fail-proof σενάριο, γεμάτο σκηνές – μνημεία και συγκλονιστικές ανατροπές για το σύμπαν των μεταλλαγμένων, και με μπόλικα τεράστια «What the Fuck» moments, που θα μπορούσαν από μόνα τους να πλέξουν ένα διασκεδαστικό δίωρο. Ακόμη κι αν ο σκηνοθέτης αδυνατούσε να κατανοήσει και να αναδείξει τα λεπτότερα σημεία, τις αλληγορικές εκφάνσεις και τις ευκαιρίες ενδιαφέρουσων υποπλοκών του, που έδιναν class στις δυο προηγούμενες ταινίες. Όπως δηλαδή συνέβη και με τον Ratner μπροστά στο monitor, να μονολογεί «θα το φτιάξω στο μοντάζ.»