The Break-Up (2006)

Στην άκρως επιθετική διαφημιστική της καμπάνια, η Universal έσπρωχνε την ταινία ως αντιρομαντική κομεντί που θα γραφτεί στην ιστορία ως η πρώτη last-date movie. Έχω την υποψία πως περισσότερους χωρισμούς θα πυροδοτήσει το Closer (2004) με την αδιαπραγμάτευτή του έκθεση του αδηφάγου ανθρώπινου εγωισμού και των διαβρωτικών του επιδράσεων στις ανθρώπινες σχέσεις, παρά το Break-Up που στο κάτω-κάτω κινείται γύρω από το βαθιά ρομαντικό πυρήνα δυο ανθρώπων που πίσω απ' όλες αυτές τις ανατριχιαστικές αψιμαχίες κρατάνε τρυφερά αισθήματα ο ένας για τον άλλον. Έστω κι αν δεν είναι παρά η θέρμη που κρατάνε οι στάχτες μια καμένης σχέσης, μέχρι να τις πάρει ο αέρας.


Το ζεύγος Brooke και Garry, γνωρίζονται στο γήπεδο, και μετά από ένα κουφό καμάκι που περιλαμβάνει καμιά δεκαριά hot dogs και καθόλου μαγιονέζα (τραγικό), καταλήγουν να συζούν για μερικά χρόνια, ώσπου η προετοιμασία για το πρώτο δείπνο γνωριμίας των οικογενειών τους, γίνεται αφορμή να τιναχτούν τα πάντα στον αέρα. Όπως προκύπτει από αστεία αφορμή, η Brooke νιώθει παραμελημένη και δουλοποιημένη, κι ο Garry νιώθει πρησμένος και δουλοποιημένος. Πώς το λένε οι Deep Blue Something στο Breakfast at Tiffany's; Μια τέτοια φάση. Ε κι αποφασίζουν να το διαλύσουν. Έλα όμως που είναι συνιδιοκτήτες του διαμερίσματος...

Ο Reed προσπαθεί να βρει μια νέα συνταγή για τις αμερικάνικες rom coms, να τις κάνει λίγο πιο άγριες και ξινισμένες, και στο Down with Love (2003) του είχε βγει πιο άνετα. Στο The Break-Up, που είναι πιο μεγάλο project και οι ενδοιασμοί του studio να δοκιμάσουν κάτι αλλιώτικο είναι πιο μεγάλοι, ο Reed αναγκάστηκε για να πουλήσει την ιδέα του να την εντάξει στη φόρμουλα του Πολέμου των Ρόουζ (1989), του οποίου η ταινία σε σημεία θυμίζει ένα αμήχανο glossy αντίτυπο. Όμως παρά τις παρεμβάσεις του studio, καταφέρνει να κρατήσει την ταινία του μακριά απ' το λοβοτομημένο φαντασιακό σύμπαν των συμβατικών χολιγουντιανών ρομαντικών κομεντί, και να φτιάξει έναν κόσμο πιο αναγνωρίσιμο απ' τον νορμάλ θεατή, χάρη στο ρεαλιστικό του background. Οι καβγάδες είναι αληθινοί, τα συναισθήματα βιωμένα, και αυτή η επικράτηση της τεμπέλικης ελευθερίας επί των υποχωρήσεων που απαιτεί η συναισθηματική ισορροπία, είναι μια κατάσταση που όλοι έχουμε περάσει, ή είμαστε πια βέβαιοι ότι πρόκειται (και για όσους αμφιβάλλουν, έχω κακά μαντάτα).




Στην Αμερική, το Break-Up μάζεψε αρκετές κόκκινες κάρτες απ' τους κριτικούς, γιατί δεν είναι ούτε το Wedding Crashers, ούτε το Saraband. Για το καλό όλων, αν θέλετε να δείτε το Wedding Crashers, ή το Saraband, υπάρχουν dvd-club που ξενυχτάνε κιόλας. Και πηγαίνετε στο Break-Up αν θέλετε να δείτε μια ανάλαφρη ταινία σχέσεων, που παραμένει πιστή στο genre που υπηρετεί, χωρίς να προδίδει τη διαφορετικότητά της. Αυτό που υπήρχε στο χαρτί πρέπει να 'ταν πολύ καλύτερο απ' αυτό που τελικά έφτασε στην οθόνη, αλλά κι αυτό δεν ενοχλεί.