The Devil’s Rejects (2005)

Πριν δυόμισι χρόνια που ο Rob Zombie (των White Zombie, ναι), έβγαλε το House of 1.000 Corpses στις αίθουσες, και επιτέθηκε σε κοινό και κριτικούς με ένα αβυσσαλέο ψυχεδελικό μοντάζ εικόνων φρικιαστικής βίας και τοπίων της αμερικάνικης δύσης τόσο φιλτραρισμένων που συνέβαλαν στη γενικότερη αναγούλα, τα έρμα τα ματάκια μας ήταν πεινασμένα για το αλύπητο gore που μας είχε μαγειρέψει. Από τότε, είχαμε τα Saw, είχαμε τoν λαμπρό νέο που λέγεται Eli Roth, μας προέκυψαν και κάτι γαλάκια με περίεργα γούστα, ήρθε και το remake του Texas Chainsaw που δε μάσαγε τον ταραμά του, και κάπως έχασε το νόημά της όλη αυτή η ιστορία. Ψιλομπουχτίσαμε.


Εφέτος (ή επέρυσι για τα αμερικάνικα δεδομένα), ο Zombie ξαναχτύπησε με το sequel. Όπου τσαντίλας αστυνομικός αποφασίζει πάση θυσία, να καθαρίσει το Τέξας απ’ το μίασμα της οικογένειας Firefly, που σακάτευε περαστικούς αδιακρίτως, ανάμεσά τους και τον αδερφό του εν λόγω μπάτσου. Στην επιχείρηση καθαρίσματος όμως, τρια απ’ τα μέλη της οικογένειας διαφεύγουν, και ξεκινά ένα ανθρωποκυνηγητό, που αφήνει πίσω του καινούριους κουβάδες αίμα και τσουβάλια κρέας.

Όλο αυτό το 70s-80s exploitation στυλ της πρώτης ταινίας χαλαρώνει, ο Zombie μειώνει το φιλτράρισμα, και γίνεται λίγο πιο μοντέρνος, δίνοντας περισσότερη βάση στην πλοκή. Οι εικόνες παραμένουν αλύπητα ματοβαμμένες, όμως η κάμερα δίνει περισσότερο χρόνο στους ανατριχιαστικούς χαρακτήρες και τη σαδιστική ψυχοσύνθεσή τους, φέρνοντας στο προσκήνιο την ψυχολογική βία να ισορροπήσει μ’ αυτή της εικόνας. Χωρίς να υστερεί σε γαλόνια αίματος, ο Zombie μετριάζει τα σκηνοθετικά κολπάκια για να ασχοληθεί με το σενάριο, και να παραδώσει μια όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη, αλλά τουλάχιστον πιο πλήρη κινηματογραφικά ταινία απ’ την προηγούμενή του.