Poseidon (2006)

Πρώτα απ’ όλα, όταν έχεις μια ταινία με τόσο πολύ νερό και τόσες πολλές ωραίες γκόμενες, και ούτε μια τους δε φοράει λευκό μπλουζάκι, τότε μιλάμε για πολλά γαλόνια σπαταλημένου ταλέντου. Αλλά τέλος πάντων, ας το αντιπαρέλθουμε αυτό. Το Poseidon, remake του θρυλικού Poseidon Adventure των 70s που πρακτικά ξεκίνησε το τόσο δημοφιλές τότε κύμα των ταινιών καταστροφής, είναι μια απ’ τις κλασσικότερες περιπτώσεις καλοκαιρινών blockbuster.


Ένα τεράστιο υπερωκεάνιο βρίσκεται σε υπερατλαντικό ταξίδι το βράδυ της πρωτοχρονιάς, όταν ένα τεράστιο υπερκύμα το αναποδογυρίζει, και σκορπά στους επιβάτες του τον όλεθρο. Μια πολυσυλλεκτική ομάδα οκτώ γενναίων, αποφασίζει ότι είναι πιο έξυπνο να προσπαθήσει να βρει μόνη της μια έξοδο απ’ το πλοίο, απόφαση που αποδεικνύεται σωστή. Για μερικούς απ’ αυτούς.

Δράση και σασπένς προσφέρονται απλόχερα από τον Wolfgang Petersen, που βρίσκει την ευκαιρία να δοκιμάσει την Τέλεια Καταιγίδα του σε μεγαλύτερη κλίμακα, σε μια ταινία που αναβιώνει τις συγκινήσεις του genre που τόσο αγαπά, μαζί με τα κλισέ παλιάς σχολής που τα έκαναν να δουλεύουν. Οι ευκολίες, οι υπερβολές και οι σχηματικοί χαρακτήρες δεν βοηθούν την ταινία να κρατήσει μύτη πάνω απ’ τη ρηχότητα του σεναρίου του, όμως οι macho άντρες χαρακτήρες του, και ο παλιάς κοπής ηρωισμός τους με αυτήν την αλτρουιστική αφέλεια, δίνουν ανάσες ζωής στον ρομαντικό θαυμαστή του παλιού Hollywood. Όπως και σ’ αυτόν που το μόνο που απαιτεί απ’ την ταινία, είναι να τον κρατά απασχολημένο αρκετά, ώστε να έχει λίγη ακόμη γρανίτα στο ποτήρι του όταν τελειώσει η προβολή.

Παραφωνία στο αναχρονιστικό άρωμα που σκορπά ο Petersen στο σενάριο, τη σκηνοθεσία και τα σκηνικά, είναι μερικές λήψεις που θυμίζουν videogame, και ο υπερβάλλων ζήλος στα ειδικά εφέ που σε στιγμές μετατρέπουν την εικόνα σε 3D animation. Αλλά, καλή διάθεση να υπάρχει...