The Fast and the Furious: Tokyo Drift (2006)

Έφηβο αμερικανάκι, ψιλο-παλτό στην οδήγηση, "εξορίζεται" από τις Η.Π.Α. υπό την απειλή φυλάκισης, καταλήγoντας στο σπίτι του στρατιωτικού μπαμπά του, στο μακρινό Τόκυο, πρακτικά δείχνοντας και εκεί το... πόσο παλτό είναι. Αντί όμως να βελτιωθεί η σχέση του με τα αυτοκίνητα (να εξαλειφθεί δηλαδή), μπλέκει στον racing υπόκοσμο της Ιαπωνίας, ερωτεύεται τη λάθος γυναίκα, τα βάζει με τον λάθος άντρα, καταφέρνει να τον κυνηγάει η Yakuza και γενικότερα τρώει τη σκόνη των αντιπάλων του στον τοπικό τρόπο οδήγησης, ο οποίος ονομάζεται drifting.
Το τρίτο installation της επιτυχημένης σειράς των Fast & Furious ανανεώνει πρωταγωνιστές και τοποθεσίες, μαζεύοντας όλη την παραγωγή για μία μετακόμιση στο Τόκυο, κατά την προσφιλή συνήθεια του studio. Μετά την άρνηση του Walker να υπογράψει για τον πρωταγωνιστικό ρόλο και για τρίτη ταινία, η Universal αποφάσισε να δώσει τα κλειδιά στον ανερχόμενο σκηνοθέτη Justin Lin και να κάνει αντι-Walker τον πιτσιρικά από την Alabama, Lucas Black. Αυτή η μαζική αλλαγή όμως φαίνεται να έβλαψε λίγο το franchise καθώς στο πρώτο του σαββατοκύριακο στις Η.Π.Α. μάζεψε μόλις τα μισά εισιτήρια από την δεύτερη ταινία, τρία χρόνια πριν ($23 εκ. έναντι $50 εκ. - αν και το Tokyo Drift βγήκε μαζί με έντονο ανταγωνισμό).

Καλογυαλισμένα αυτοκίνητα, χαρωπές γιαπωνεζούλες και τεχνολογικά gadgets δεν μπορούνε φυσικά να λείπουν από την ταινία ώστε να μην υπάρξει αλλοίωση του main theme, αλλά είναι εμφανές πως ο Lin παλεύει να δείξει όσο καλύτερα μπορεί (και... όσο τον αφήνουν) και κάτι παραπάνω. Αυτό μεταφράζεται στην ασφυκτική καθημερινότητα της πόλης και στη μηδενική ανοχή στα "ξένα σώματα". Βέβαια λίγα πλάνα του καταφέρνουν έστω να αγγίξουν τους παραπάνω προβληματισμούς, πιθανότατα για να μην ξεχάσουμε ότι βλέπουμε μία ταινία για παράνομους αγώνες αυτοκινήτων.

Η ταινία όπως είναι φυσικό βρίθει όλων των απαραίτητων κλισέ για να καταφέρει να φτάσει μέχρι το τέλος, οπότε τίποτα απολύτως δεν αναμένεται να σας ξαφνιάσει. Στα θετικά το γεγονός ότι η παραγωγή είναι αρκετά προσεγμένη και οι σκηνές των αγώνων μεταφέρουν ακριβώς αυτό για το οποίο γυρίστηκαν. Επίσης πρόκειται για ευτύχημα που κάποιος από την παραγωγή αντιλήφθηκε ότι ο Black είναι εξίσου κακός ηθοποιός με τον προκάτοχό του και αποφάσισε να κρατήσει τις ατάκες του στο ελάχιστο. Το ίδιο ισχύει και για το μεγαλύτερο μέρος του cast το οποίο - σοφά - προτιμάει να αφήνει τα αυτοκίνητά του να μιλάνε για αυτό.


Η ταινία κλείνει -σχεδόν- με την αναμενόμενη τελική αναμέτρηση η οποία καταλήγει να είναι η κλασική κόντρα μεταξύ ανατολής-δύσης, με τον γιαπωνέζο οδηγό να επιλέγει το εγχώριο Nissan 350Z, ενώ ο αμερικανός χαρακτήρας το τερατώδες Ford Mustang του '67 (επιλογή που φυσικά παραπέμπει στο επικό πια αυτοκίνητο-ονείρωξη του Bullitt). Και φαντάζομαι πως δε χρειάζεται να σας πω ποιος από τους δύο επικρατεί τελικά στη "μάχη" για τον τίτλο του D.K. (Drift King).