The Hills Have Eyes (2006)

Κάποτε στα slashers, οι δολοφόνοι ήταν όσο ηλίθιοι χρειαζόταν, για να προλάβουν οι ήρωες να τους ξεφύγουν. Τώρα, οι ήρωες είναι όσο ηλίθιοι χρειάζεται, για να προλάβουν οι δολοφόνοι να τους κόψουν μερικά δάχτυλα πριν τους ξεφύγουν. Καλώς ήρθατε στη μετά-Saw εποχή, που έφερε τη λαχτάρα για αίμα, στις mainstream οθόνες.


Μια οικογένεια αποφασίζει να διασχίσει με τροχόσπιτα, την αχανή έρημο της Νεβάδα, που πριν χρόνια χρησιμοποιούνταν ως χώρος δοκιμής ατομικών όπλων. Τα πειράματα αυτά, άφησαν τα κατάλοιπα τους στις τριγύρω αποικίες μεταλλωρύχων, με τη μορφή φρικτών γενετικών μεταλλάξεων, και μιας κολασμένης δίψας για τρόμο, βασανιστήρια, αίμα και θάνατο, την οποία σβήνουν εκμεταλλευόμενοι τους ελάχιστους περαστικούς οδηγούς. Σαν την εν λόγω οικογένεια.

Το The Hills Have Eyes του ’77, δια χειρός Wes Craven, είναι ένα απ’ τα κλασσικότερα φιλμ του κύματος του exploitation, που γέμιζε τις αίθουσες στα τέλη των 70s και τις αρχές των 80s, σοκάροντας το θεατή με ωμή βία. Ο ίδιος ο Craven, ήθελε να φρεσκάρει την ταινία του εδώ και χρόνια, οπότε είπε να εκμεταλλευτεί την πρόσφατη --έστω και περιορισμένη-- αναβίωση του φαινομένου. Και εφάρμοσε μια δοκιμασμένη συνταγή. Πίσω από την κάμερα, έβαλε έναν Ευρωπαίο σκηνοθέτη, ελπίζοντας ότι θα πετύχει τον ίδιο συνδυασμό που πέτυχαν ο Marcus Nispel στο καινούριο Texas Chainsaw Massacre (2003) και ο Jean Francois Richet στο Assault on Precinct 13 (2005): σεβασμό και πάθος για το πρωτότυπο, αδιαφορία για τους χολιγουντιανούς μηχανισμούς και αντίσταση στις διαβρωτικές ικανότητες του αμερικάνικου rating system.

Ο Alexandre Aja --τον οποίο το αθηναϊκό κοινό είχε την ευκαιρία να γνωρίσει στις περασμένες Νύχτες Πρεμιέρας μέσω του γαλλικού splatter Haute Tension (2003)-- κάνει σωστή δουλειά στο δικό του κομμάτι. Μαγειρεύει ένα μείγμα έντασης και επιθετικότητας, με χορταστικό gore και ενοχλητικές εικόνες. Δεν τσιγκουνεύεται το αίμα, και δε δειλιάζει στις δυο τρεις σοκαριστικές εικόνες, δημιουργώντας σεκάνς ικανές να στοιχειώσουν τον θεατή.



Η αδυναμία της ταινίας --όπως γίνεται συνήθως μ’ αυτές τις ταινίες-- βρίσκεται στο σενάριο, που, τόσες δεκαετίες μετά το πρώτο Hills Have Eyes, κι άλλες τόσες μετά τις πυρηνικές δοκιμές στην έρημο, θα μπορούσε να έχει φρεσκαριστεί λιγάκι στον τομέα των κινήτρων των αηδιαστικών δολοφόνων. Αλλά για τους μη απαιτητικούς, και όσους μπορούν να ανεχτούν εκείνο το πεντάλεπτο λίγο πριν το τέλος, που οι σεναριογράφοι ταΐζουν δια βίας στους θεατές το κοινωνιολογικό υπόβαθρο της φρίκης, το Hills Have Eyes τηρεί τις κύριες υποσχέσεις του με στυλ, και αφήνει καινούριες για το μέλλον του Γάλλου Aja.