Lucky Number Slevin (2006)

Ο Slevin αποτελεί κλασική περίπτωση γκαντέμη. Απολύεται, απατάται, ληστεύεται... Επειδή πιθανότατα αυτά δεν είναι αρκετά μπλέκεται στη μέση μιας χρόνιας διαμάχης μεταξύ των δύο μεγαλύτερων gangster της πόλης. Το Αφεντικό (The Boss) και ο Ραββίνος (The Rabbi) οι οποίοι μένουν σε αντικριστά penthouses δεν βγαίνουν από αυτά τα τελευταία - πολλά - χρόνια, ζώντας με τον φόβο της βεντέτας. Ο Slevin κλεμμένος και δαρμένος βρίσκεται στην δυστυχή θέση να τον περάσουν για τον Nick Fisher, o οποίος προφανώς χρωστά χρήματα στους παραπάνω. Το αντάλλαγμα, για να διαγραφούν τα χρέη του, είναι βαρύ για τον yuppie πρωταγωνιστή μας, αλλά υπό τον φόβο των... Ιουδαίων δε φαίνεται να έχει και πολλές επιλογές.
All-star cast με Freeman και Kingsley στο επίπεδο του φιλμ και τον Willis στο ρόλο του badass low profile δολοφόνου. Ο Hartnett σίγουρα ταιριάζει στον Slevin (ο οποίος δεν μπορεί να κρατήσει το στόμα του κλειστό ακόμα και υπό την απειλή μπουνιάς στο στομάχι), ο Tucci ξανά-αποτυπώνει straight χαρακτήρα εδώ και - πολλές - ταινίες, ενώ η μόνη γυναικεία παρουσία που πλαισιώνει το cast είναι μία πανέμορφη Lucy Liu, στον ρόλο του girl next door που όλοι θα θέλαμε να έχουμε στο διπλανό διαμέρισμα.

Στα γενικότερα features είναι εμφανές πως ο Paul McGuigan θέλει να μιμηθεί έναν συμπατριώτη του (ονόματα δε λέμε), αλλά το αποτέλεσμα - της μίμησης - είναι χλιαρό. Η προσπάθεια το film να περάσει σε noir τοπία είναι επίσης προφανής, αλλά δυστυχώς μένει με την προσπάθεια. Τα σημεία που η ταινία αποκτά κωμικά στοιχεία φαίνεται να λειτουργούν καλύτερα τόσο για την ροή όσο για την πλοκή, αλλά πληρώνει την επιμονή του σκηνοθέτη της να μας επαναφέρει σε πιο σοβαρά μονοπάτια με το ζόρι. Το τέλος είναι απότομο, ξερό και ασύνδετο με το ύφος των υπόλοιπων σκηνών μέχρι εκείνο το σημείο, υποβιβάζοντάς το σε αναμενόμενο και πολυφορεμένο.

Το κακό με το Lucky Number Slevin είναι η εμμονή του να μας θυμίζει ότι η πλοκή έχει σίγουρα ένα twist που μας περιμένει στη γωνία. Και αυτό ακριβώς το πρόβλημα είναι που την υποβιβάζει σε μία ταινία που θα έχουμε ξεχάσει μέχρι του χρόνου το καλοκαίρι. Για θερινό cinema φέτος όμως είναι σίγουρα δελεαστική επιλογή, κυρίως για την light εμφάνιση που παρουσιάζει στο πρώτο της μισό.