A Night in Casablanca (1946)

Η τελευταία, και όχι πιο επιτυχημένη προσπάθεια, των Marx Brothers πασχίζει να παρωδήσει τις πολεμικές ταινίες της εποχής. Τα καταφέρνει όπως-όπως. Το βασικό πρόβλημα που εντοπίζω σε τέτοιου είδους παρωδίες είναι ότι δεν παίζουν όλοι ακριβώς against the grain. Οι τρεις αδερφοί είναι οι συνειδητοποιημένοι καραγκιόζηδες της υπόθεσης, τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι κάνουν ελάχιστες προσπάθειες να αναδείξουν το κωμικό ταλέντο τους. Υπάρχουν στιγμές που έχει κανείς την αίσθηση ότι δυο κόσμοι, αυτός των κωμικών γκανγκς και ο άλλος, της συμβατικής υπόθεσης όπου ο καλός μάχεται τον κακό, μπλέκονται άτεχνα.
Ο ασπρομάλλης Ράστυ (Harpo Marx) είναι υπηρέτης ενός δήθεν Κόμη (στην πραγματικότητα Ναζί) που ψάχνει ευκαιρία να πάρει στα χέρια του ένα γαλλικό θησαυρό που είναι κρυμμένος κάπου στο ξενοδοχείο "Καζαμπλάνκα". Για να τα καταφέρει, θεωρεί απαραίτητο με τη βοήθεια των υποτελών του να δολοφονεί τους διευθυντές του ξενοδοχείου στη σειρά, φιλοδοξώντας να πάρει ο ίδιος τη θέση τους. Ο Κορμπάτσιο (Chico Marx) είναι οδηγός ταξί-καμήλας και αναλαμβάνει να μεταφέρει τον τρίτο κατά σειρά νέο διευθυντή, Κόρνμπλοου (που δεν είναι άλλος από τον Groucho Marx), στο ξενοδοχείο και στη συνέχεια να του προσφέρει υπηρεσίες σωματοφύλακα. Ένα ζευγάρι ερωτευμένων και μια όχι ιδιαίτερα επικίνδυνη femme fatale συμπληρώνουν το καστ.

Ρυτίδες χαρακώνουν τα πρόσωπα των τριών διασκεδαστών που δεν παραλείπουν να μας δείξουν και τις μουσικές τους ικανότητες σε μερικά κουραστικά ιντερμέδια όπου ο Chico παίζει πιάνο και ο Harpo... άρπα. H σκηνοθεσία είναι υποτυπώδης, το σενάριο άχαρο και η ταινία κάνει άπειρες κοιλιές εδώ κι εκεί. Ακόμη και οι υποτιθέμενες "αστείες" σκηνές είναι ενίοτε αρκούντως κρύες και τραβάνε σε μάκρος. Όχι ότι δεν υπάρχουν αστεία που βγάζουν αβίαστο γέλιο. Βεβαίως υπάρχουν. Mερικά.

Εξαρτάται ενδεχομένως και από την ηλικία των θεατών το κατά πόσο διασκεδάζουν με τους Marx Bros ειδικότερα και τα κλασικά spoofs γενικότερα. Όσο πιο νεαρός είσαι, τόσο λιγότερο θα καταλάβεις what it’s all about. Οι νέες γενιές έχουμε ολότελα άλλες εμπειρίες και άλλη κινηματογραφική παιδεία, δε φταίμε εμείς αν κάποια πράγματα φαντάζουν τόοοοοσο παρωχημένα.

Για την ιστορία, οι Αδερφοί Μαρξ ήταν πρωτοπόροι για την εποχή τους, τους μιμήθηκαν πάμπολλοι από τότε και πια θεωρούνται κλασικοί. You might as well just give them a try...